 |
| Reissaamme / pixabay |
Ο Ελληνισμός έχει ένα σχέδιο για μια μεγάλη αναζωογόνηση του έθνους μας; Κι’ αν έχουμε περί τίνος πρόκειται; Πώς θα συμβεί; Τι πρέπει να κάνουμε;
Του Δημήτρη Τσαϊλά
υποναυάρχου ε.α.
Σε αυτό το σχέδιο μπορούμε να δώσουμε πολλά ονόματα: «Η μεγάλη αναζωογόνηση του Ελληνισμού», «Ανάσταση της Πατρίδας», «Όνειρο της Ελλάδας», «Δρόμος προς την Ανανέωση», «Η Νέα Ελλάδα». Η ουσία αυτού του σχεδίου πρέπει να είναι ένας οδικός χάρτης για το πως η Ελλάδα θα ανακάμψει από τους αγώνες που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια περιόδων μετά τη μεταπολίτευση, την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την τελευταία οικονομική ύφεση για να γίνει μια ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια και αδιαμφισβήτητη Μεσογειακή δύναμη αξιοποιώντας τη θαλάσσια ισχύ.
Και, όπως τα επιχειρηματικά σχέδια, έτσι κι’ αυτό πρέπει να έχει μια ημερομηνία κατά την οποία θα σκοπεύουμε να το ολοκληρώσουμε. Το 2030. Αυτή είναι η ημερομηνία κατά την οποία εκτιμώ ότι έπρεπε να σκοπεύουμε να θεσπιστεί το Όραμα της Νίκης . Αυτή η ημερομηνία σηματοδοτεί την 200ή επέτειο από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους.
Αυτό το όραμα δυστυχώς δεν διαφαίνεται να προχωράει και έχει αλλάξει η εστίασή του τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια. Ξεκίνησε ως μια ειρηνική ανοικοδόμηση της Ελλάδας το 1974. Οι ηγέτες της χώρας ήθελαν να ξαναχτίσουν τη χώρα στα Δυτικά πρότυπα. Αυτό το σχέδιο ήταν μέρος της πολιτικής ατζέντας τους εδώ και αρκετό καιρό. Σήμερα δύο πιθανές μοίρες περιμένουν την Ελλάδα, ένα λαμπρό πεπρωμένο και ένα ζοφερό πεπρωμένο. Είτε μια Ελλάδα ανεξάρτητη, ελεύθερη, δημοκρατική, και ευημερούσα, δηλαδή μια λαμπρή Ελλάδα, μια νέα Ελλάδα με τον λαό της απελευθερωμένο ή μια ημι-αποικιακή, ημι-φεουδαρχική Ελλάδα, διχασμένη, φτωχή και αδύναμη, δηλαδή μια παλιά Ελλάδα. Μια νέα Ελλάδα ή μια παλιά Ελλάδα, αυτές οι δύο προοπτικές βρίσκονται μπροστά μας. Εμείς διαλέγουμε.
Φαίνεται πως αυτό το όραμα του Ελληνισμού αναλαμβάνει κάτι επικίνδυνο. Επικίνδυνο για τον ίδιο, αλλά το πιο σημαντικό, επικίνδυνο για την Τουρκία. Όμως τα «νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα» της Ελλάδας είναι ιερά, πρέπει να υπερασπιστούμε ακόμη και με τη χρήση βίας. Εναπόκειται στην Τουρκία να προσχωρήσει σε αυτό, όχι στην Ελλάδα να λυγίσει τη συμπεριφορά της. Αυτό το συναίσθημα πρέπει βρίσκεται στην ιδεολογική καρδιά της Ελλάδας. Δεν είναι μόνο ένας νέος ορίζοντας που φιλοδοξεί η χώρα, αλλά και η αίσθηση του τι σημαίνει Πατριωτισμός.