 |
| xusenru / pixabay |
Όταν τέλος πάντων πήραν απόφαση να τελειώσει το ούτως ή άλλως αχρείαστα παρατεταμένο λοκντάουν στη χώρα μας κάθισαν να γράψουν οδηγίες. Οι οδηγίες βεβαίως έπρεπε να είναι ανάλογες της "επικινδυνότητας" της κατάστασης. Διότι αν έβγαιναν και έλεγαν "ωραία, ανοίγουμε τα πάντα κανονικά, ζούμε όπως πριν", ενώ μία ημέρα πριν γάβγιζαν "θα πεθάνετε όλοι, βάλτε κεφάλια μέσα επιτέλους", θα ήταν ανακόλουθοι.
Ελένη Παπαδοπούλου
Θα έβγαινε η Σούλα από το Περιστέρι, που ως γνωστόν ειναι μπιθουλά και δεν έχει πολύ μυαλό, ενώ οι Αντουανέτ βορείων και νοτίων προαστίων δεν έχουν τέτοιους προβληματισμούς, και θα αναρωτιόταν "καλά, αυτοί τώρα μου έλεγαν ότι σβήνουμε, πεθαίνουμε, χανόμαστε, ότι ο κορονοϊός κολλάει και με την σκέψη και τώρα μας αμολάει όλους έξω σαν να μην συμβαίνει τίποτα;".
Οπότε έκατσαν κάτω οι ειδικοί και έφτιαξαν 238.765 οδηγίες για να προστατευθούμε εμείς και καλά, αλλά στην ουσία ήταν για να προστατεύσουν εαυτούς. Ως το χειρότερο είδος δημοσίου υπαλλήλου επινόησαν ό,τι απίστευτο υπήρχε, ώστε ότι ανοίγει να μη λειτουργεί, αλλά να ταλαιπωρεί τον κόσμο.
Έτσι έχουμε μάσκες όπου μπορεί κανείς να φανταστεί, διαφόρων ειδών αποστάσεις αναλόγως της κατάστασης, σχολεία χωρίς μαθητές, 28000 φορές πλύσιμο χεριών και λούσιμο με αντισηπτικό, 8000 φορές απολυμάνσεις την ημέρα, 15000 φορές άτμισμα στα ρούχα των καταστημάτων, 3000 φορές έλεγχο αν έχει ατμιστεί 15000 φορές το ρούχο, στα σχολεία να κοιτάμε αν οι μαθητές πλένουν τα χέρια τους επί 20 δευτερόλεπτα, στις καφετέριες να κοιτάμε αν ο σερβιτόρος φοράει μάσκα και δεν θα φτύσει μέσα στον καφέ τον κορονοϊό του, στα εστιατόρια να φάμε έξω μέσα στην βροχή, στο γυμναστήριο να πάμε με ραντεβού και να συντομεύουμε παρακαλώ, δεν είναι για χόρταση, το ρούχο να το αγοράζουμε με το μάτι, δε δοκιμάζουμε, γιατί αλλιώς θα πεθάνουμε όλοι, στο μαγαζί μπαίνουμε ένας ανά 10 τ.μ., αλλά περιμένουμε έξω ένας ανά 0,00003 εκατοστά σε απόσταση από τον άλλον, στον ορθοπεδικό πάμε με μάσκα, λες και εξετάζει και φυματικούς ο ορθοπεδικός, και στις δημόσιες υπηρεσίες ραντεβουδάκι, μία ωρίτσα περίμενε ενίοτε και ανεβοκατεβάζουμε τα χαρτάκια με τον σπάγγο από το παραθύρι. Πάλι καλά που δεν πετάμε τις ξέπλεκες κοτσίδες μας στον κόσμο να ανέβει.
Και μετά και καλά ανοίγουμε σιγά σιγά, λες και άμα τα ανοίξουμε όλα μαζί κάτι έγινε. Κατά τα άλλα ανοίγουμε σύνορα με την Κίνα. Και πάνε να μας πείσουν ότι τους ενδιαφέρει η υγεία μας. Μας έπεισαν.