ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ, λοιπόν, σιγά-σιγά απ' το καβούκι μας. Πλησιάζει η μέρα, που θα μπορούμε πάλι να κυκλοφορούμε ελεύθεροι, αλλά με...ΧΑΜ (Τόσον καιρό μας απασχολούσε το ΧΑΠ, τώρα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το ΧΑΜ).
Γωγώ Ατζολετάκη
Θ' ανοίξουν κάποια καταστήματα τη Δευτέρα 4 Μαΐου, στις 11 προβλέπεται ν' ανοίξουν κι άλλα... θ' ανοίξουν τις θύρες τους και οι εκκλησίες για το θρησκευόμενο ποίμνιο, αργότερα θα λειτουργήσουν και τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, οι καφετέριες και τα εστιατόρια... ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ... Ν' αρχίσει επιτέλους να κυκλοφορεί ξανά το χρήμα και να μπούμε σιγά-σιγά (με βήματα περιστεράς) σε μια υποτυπώδη κανονικότητα ζωής.
Εξυπακούεται ότι (μαζί με την υγεία μας),το μείζον σ' αυτή τη δεύτερη φάση αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης είναι το ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ. Και η κυβέρνηση εξήγγειλε πολλά μέτρα στήριξης των εργαζομένων και των επιχειρήσεων. Να ενισχυθούν οι ΠΛΗΤΤΟΜΕΝΟΙ. Απ' όλες τις εργασιακές τάξεις. Να μην αδικηθεί κανένας.
Πουθενά όμως, και σε καμιά εξαγγελία δεν άκουσα να γίνεται λόγος για τους ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ. Αυτούς τους λαοπρόβλητους εν πολλοίς, που ο κόσμος τους παρακολουθεί, τους θαυμάζει και τους αγαπά... τους ηθοποιούς που προσφέρουν τη χαλάρωση ή τη λύτρωση με το γέλιο ή με το δάκρυ... που συντροφεύουν τη μοναξιά μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης ή του κινηματογράφου... τους ηθοποιούς που ΠΟΙΟΥΝ ΗΘΟΣ, που προάγουν τον πολιτισμό, ή που ταξιδεύουν στα πέρατα του κόσμου το αρχαίο ελληνικό ποιητικό πνεύμα.
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ μοιάζει να είναι ανύπαρκτοι.
Μήπως μας θεωρούν αμελητέους;
Μήπως μας βλέπουν σαν σαλτιμπάγκους της κοινωνικής ζωής ; Σαν διασκεδαστές ;
Ή μήπως νομίζουν πως κάνουμε θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφο από... χόμπυ ; Για να γεμίσουμε τις άδειες ώρες μας;
ΟΧΙ, κυρίες μου και κύριοι! Είμαστε επαγγελματίες και επιβιώνουμε από το επάγγελμά μας (όσοι τα καταφέρνουν, τέλος πάντων, να επιβιώσουν). Δεν είναι χόμπυ το θέατρο, ούτε η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος. Είναι σκληρές δουλειές και πρέπει νάχεις γερό στομάχι και αρτιμέλεια (σωματική και διανοητική) για ν' αντέξεις.
Και για να γίνω πιο σαφής: ΖΟΥΜΕ από τη δουλειά μας! Δεν είμαστε πλούσιοι, ούτε έχουμε μπαμπά τραπεζίτη.
ΕΜΕΙΣ, λοιπόν, ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ;
Είμαστε καταδικασμένοι στην ανεργία.
Καμιά θεατρική εκδήλωση δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί το καλοκαίρι.
Και για το χειμώνα, τα πράγματα είναι από χλωμά έως αδιέξοδα. Από τώρα μας προετοιμάζουν ότι τον Οκτώβριο, πιθανώς, να έχουμε νέο κύμα του COVID 19 (και ίσως και πιο ισχυρό, λένε). Άρα, θεατρικές παραγωγές δεν προγραμματίζονται ούτε για το χειμώνα. Ποιος παραγωγός θα τολμήσει να ρίξει τα ωραία του λεφτά και να προχωρήσει στο στήσιμο μιας παράστασης, όταν προοιωνίζεται ένας δριμύς ιο-παθής χειμώνας;
Και, βέβαια, δεν είναι μόνο η παράσταση (το έτοιμο "προϊόν", εννοώ). Για να φτάσουμε στην παράσταση, προηγούνται οι πρόβες. Εμείς οι ηθοποιοί, πώς θα κάνουμε πρόβα; Με μάσκα και αντισηπτικά; Και πώς θα λειτουργούμε επί σκηνής, όταν θα πρέπει -για τις ανάγκες του έργου- να έρθουμε κοντά, ν' αγκαλιαστούμε, και πιθανώς να φιληθούμε με τον συνάδελφο; Βάσει της διαφαινομένης κατάστασης κινδυνεύει και η δική μας υγεία.
Σε προσωπικό επίπεδο, είμαι από τους πληττόμενους. Στη διάρκεια Απριλίου και Μαΐου (στη συνεργασία μου με τη Μαίρη Βιδάλη και το ΔΙΑΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ) επρόκειτο να δώσουμε μια σειρά παραστάσεων σε Δήμους με την περυσινή μεγάλη μας επιτυχία, τις ΨΕΥΤΟΣΠΟΥΔΑΙΕΣ του Μολιέρου. Παραστάσεις που, φυσικά, ματαιώθηκαν.
Αυτό το καλοκαίρι, επίσης, είχαμε στο πρόγραμμά μας μεγάλη περιοδεία με το ίδιο έργο. Κι αυτό ματαιώθηκε.
Και, φυσικά, πριν ξεσπάσει η υγειονομική κρίση, είχα ξεκινήσει συζητήσεις για την ερχόμενη θεατρική σαιζόν (2020-2021). Κι αυτές οι συζητήσεις είναι τώρα στον αέρα. Κανείς δεν αποφασίζει τίποτα.
ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΑ, λοιπόν, σε ανεργία. Καταδικαστήκαμε ΟΛΟΙ οι ηθοποιοί, όλοι οι συνάδελφοι, διότι η φύση της δουλειάς μας δεν συνάδει με τα απαγορευτικά μέτρα. ΑΝΕΡΓΙΑ (με ό,τι συνεπάγεται) που μπορεί να διαρκέσει πολύ!
ΟΜΩΣ, μ' εμάς δεν ασχολείται ΚΑΝΕΙΣ. Σαν να μην ανήκουμε στις επαγγελματικές τάξεις. Το πώς θα επιβιώσουμε δεν φαίνεται να απασχολεί την κυβέρνηση.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ; Η ΤΕΧΝΗ (για την οποία τόσο κόπτονται ανέκαθεν κόμματα και κόσμος) μοιάζει να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Κι αυτό το αποδεικνύουν οι... κρίσεις.
Πόσο λυπηρό, αλήθεια, γι' αυτή τη χώρα που είναι η κοιτίδα της Τέχνης!