 |
| JillWellington / pixabay |
Η δεκαετία του 80 και του 90 ήταν μεγάλες δεκαετία αλλαγών της ελληνικής κοινωνίας. Πολιτικοί, καναλάρχες και εκδότες "ξεβλάχεψαν" (αποβλάκωσαν είναι η σωστή λέξη) την ελληνική κοινωνία. Από τους ξύλινους τίτλους της Αυριανής για τα σκάνδαλα της Δεξιάς που έπνεε τα λοίσθια το 80 πρίν μπεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, φτάσαμε στον Κοσκωτά και στο "είπαμε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια! " φράση που φέρεται να είπε ο Ανδρέας Παπανδρέου για διοικητή ΔΕΚΟ. Από τα δισκάκια της προσωπικής συλλογής του Χρήστου Οικονόμου από το Γράμματα και Αριθμοί ως επιβράβευση της γνώσης φτάσαμε στο να χειροκροτάμε ψυγεία, απορροφητήρες και κουζίνες στο Μεγάλο Παζάρι του Ανδρέα Μικρούτσικου. Από τις εκπομπές Παρασκήνιο και Μονόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης, φτάσαμε στα CIAO Antenna και τις CIAOύσες του Γιώργου Μαρίνου.
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Ξεβλάχεψε για τα καλά η ελληνική κοινωνία, πρότυπο δεν ήταν πια η καριέρα αλλά το δημόσιο, σπίτι, εξοχικό, σκάφος, νέες λέξεις , νέα ήθη, ο επιχειρηματίας λαμόγιο που σορτάρει μετοχές και πουλάει αέρα κοπανιστό, εταιρείες και επιχειρηματίες ανέκδοτα κρατικοδίαιτες και μια απίστευτη σπατάλη χρημάτων την δεκαετία του 2000 με πολιτικούς που αντί να σαπίζουν στις φυλακές (σε άλλες εποχές θα είχαν στηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα) τους θεωρούμε αρχιτέκτονες της σύγχρονης Ελλάδας. Της Ελλάδας των δανειων και της οικονομικής υποδούλωσης, των νυχτερινών κέντρων με τα βουνά από τα λουλούδια του μαύρου χρήματος, της Μυκόνου και της Αράχωβας.
Η πλειοψηφία από τις σημερινές γενιές των νέων 30 και 40 ετών, αντί να έχουν δικές τους οικογένειες, ζούν με τους γονείς ή με τα αδέρφια τους και οι μόνες τους ασχολίες είναι τα social media, το ακριβό κινητό, η διασκέδαση και τα σπόρ. Λειτουργικά αγράμματοι πολλές και πολλοί από αυτούς αν και έχουν τελειώσει πανεπιστήμια, έχουν βολευτεί με μια μίζερη πραγματικότητα όπου ο εργαζόμενος κάνει ότι δουλεύει και ο εργοδότης κάνει ότι πληρώνει.200, 300 , 500 , 800 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση ο μισθός όσο κοστίζει ένα ακριβό κινητό.
Δεν κάνεις οικογένεια έτσι, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι σeξουαλικές αρπαχτές, που ειδικά για κάποιες κοπέλες μεταφράζεται και σε κάτι παραπάνω. Ακριβά δείπνα σε γκουρμέ εστιατόρια, ταξίδια, δωράκια και άλλα πολλά. Αμπελοφιλοσοφίες για "χειραφέτηση", "κανείς δεν είναι κανενός" και πολλά άλλα όμορφα, φτιασιδώνουν τη σημερινή αποκρουστική πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας που όμως δε διαφέρει και πολύ από αυτό που έλεγαν πριν 4 δεκαετίες όσοι ταξίδευαν σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης "π@δάς όποια θέλεις αν της χαρίσεις ένα τζήν και ένα πακέτο τσιγάρα"
Ειδικά στην περίπτωση των γυναικών στην ηλικία των 35 χτυπάει το βιολογικό ρολόι στις περισσότερες και αρχίζουν να ψάχνουν απεγνωσμένα για αυτόν που θα τις κάνει μητέρες. "Ψάχνω κάτι σοβαρό" θα ακούσεις από τις περισσότερες όμως ταυτόχρονα οι κακές συνήθειες που δεν κόβονται συνεχίζονται. Ο περιστασιακός εραστής , ο f*cking buddy, ο "φίλος" που καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες, υπάρχει τις περισσότερες φορές στην ζωή τους.
Φυσικά όταν είσαι εθισμένη-ος στο σeξ, την κραιπάλη και την καθημερινή διασκέδαση, στα ακριβά δωράκια και την καλοπέραση, είναι λιγουλάκι δύσκολο να συμβιβαστείς με μια πιο ταπεινή και λιγότερο γκλαμουράτη πραγματικότητα, αυτή της οικογένειας.
¨Οσες φορές άκουσα τη φράση "ψάχνω κάτι σοβαρό αλλά δεν βρίσκω" από γυναίκες ή από άντρες τους αντιπαραθέτω τη δική μου θεωρία, τη θεωρία της σουβλακόπιτας.
Τι λέει με 2 λόγια αυτή η θεωρία; ¨Εχεις γνωρίσει λοιπόν μια κοπέλα και της προτείνεις να φάτε το βράδυ σε ένα ώραίο, πραγματικά γκουρμέ εστιατόριο το βράδυ. Αυτή δέχεται αλλά κατά τις 6 το απόγευμα, λίγο πριν συναντηθείτε, επειδή την έχει κόψει η πείνα, περνάει απο το σουβλατζίδικο του κυρ Θανάση στη γωνία και χτυπάει δυό ξεγυρισμένες σουβλακόπιτες με μπόλικο κρεμμύδι και τζατζίκι. Φτάνετε το βράδυ στο εστιατόριο, το φαγητό είναι πραγματικά υπέροχο αλλά αυτή δεν το ακουμπάει καν γιατί το στομάχι της είναι γεμάτο και στο στομα της είναι ακόμα η γεύση από το τζατζίκι.
Σε αυτή την ελληνική πραγματικότητα, δείγμα πολιτισμικής παρακμής και οικονομικής ανέχειας, οι περισσότεροι γάμοι που γίνονται καταλήγουν σε διαζύγια μιας και είναι πολύ δύσκολο για κάποια ή κάποιον που φτάνει κοντά στα 40 για να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια, να αλλάξει αντιλήψεις και τρόπο ζωής.