 |
| Pexels / pixabay |
Ενώ η πολιτική σκέψη στον τόπο τούτο παραπαίει και επιδίδεται σε αθροίσματα μωρίας και η απαιδευσία των "δημοσιογράφων" είναι πασίδηλη, τα προβλήματα της κοινωνίας διογκώνονται και από την προιούσα απίσχναση του γλωσσικού μας οργάνου.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η σκόπιμη καταστροφή της γλώσσας, μας οδήγησε στην πολυσημία των λεξεων, άνοιξε το δρόμο του πολιτικού βερμπαλισμού. Ετσι νικάνε οι λέξεις τις έννοιές τους, νικιέται του λαού η νοημοσύνη, μας νικάει όλους η πραγματικότητα. Και νικημένη κατά κράτος η ζωή μας, κρατάει την πολυτέλεια να τραγουδάει "νίκες" πολλές των μεν κατά των δε, και σε τελευταία ανάλυση να βγαίνουμε όλοι νικητές, δηλαδή επί της ουσίας δεινά ηττημένοι.
Το γλωσσικό μας όργανο που ευτύχησε να οριοθετήσει το φιλοσοφικό προβληματισμό και την επιστήμη, οδηγείται ασφαλώς να εκμετρήσει το ζην στο στροφικό στόμα της νεοελληνικής ελαφρότητας και απαιδευσίας.
Ο τραγικός λόγος που ιχνηλάτισε ποιητικά το ωκεάνιο βάθος του πεπρωμένου μας, κατακρεουργείται ποιοτικά από τους αβδηρίτες επιγόνους.
Η γεωμετρική συμμετρία των φιλοσοφικών ορισμών και η μετάρσια εικονοπλασία της ποίησης, θα παφλάζουν ως διάλεξη περί χρωμάτων σε τυφλούς.
Πως να ευδοκιμήσει ο εύκρατος ελληνικός λόγος στις χαμηλές θερμοκρασίες ενός απρόσωπου πολιτισμού; Ποιές ανάγκες θα θεραπεύσει η εκζήτηση της εννοιολογικής ακρίβειας και της καλαίσθητης διατύπωσης;
Στην Ελλάδα του των γραβατωμένων "αρίστων" Ταρτούφων του Μητσοτάκη ή της "αγραβάτωτης" υποκρισίας των τσιρκολάγνων του Τσίπρα, όλα φέρονται "επί πτερύγων ανέμων".
Κι ας μας καταδιώκει η Ιστορία!