Με έκπληξη είδαμε τον πρωθυπουργό να παίρνει στο επίσημο ταξίδι στο Ισραήλ μαζί και τον 22χρονο υιό του και μάλιστα σε επίσημο δείπνο με δημοσιότητα, δηλώσεις και φωτογράφους. Στο επίσημο γεύμα ήταν και ο 25χρονος Άβνερ Νετανιάχου.
υποναυάρχου ε.α.
προέδρου Κοινωνίας Αξιών
Θα μπορούσε φυσικά να τον πάρει μαζί του (και να κάνει φιλίες με τον γυιό του Νεντανιάχου - έτσι κι αλλιώς δεν αυξήθηκε το κόστος πτήσης, και ελπίζω να είχε την ακεραιότητα ο πρωθυπουργός να πληρώσει τα έξοδα διαμονής του υιού του και να μην δεχθεί καν να αναληφθούν από το Ισραήλ), αλλά κινούμενο στο περιθώριο ως τουρίστα μάλλον και οπωσδήποτε με διακριτικότητα.
Η εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια ενασχόλησης με την πολιτική (περίπου 7 χρόνια-γιατί πάντα ήμουν της άποψης ότι ένας ανώτατος αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων, χωρίς να στερείται την φύση του ως ενεργός και ισότιμος πολίτης, δεν πρέπει να πολιτεύεται εάν δεν περάσουν δύο χρόνια από τότε που αποστρατεύθηκε), μου επιβεβαίωσε ότι εξακολουθεί να κυριαρχεί στον δημόσιο βίο κάτι που το είχα αντιληφθεί και στην μικρότερη κλίμακα των Ενόπλων Δυνάμεων και του Δημόσιου τομέα και που ισχύει πολύ περισσότερο στον τομέα της πολιτικής:
Η οικογενειοκρατία και οι πελατειακές σχέσεις καλά κρατούν και οπωσδήποτε ευνοούν κάποιους, ενώ αδικούν άμεσα ή έμμεσα κάποιους άλλους.
Δεν γενικεύω φυσικά, γιατί είχα την τιμή να συνεργαστώ, να έχω φίλους και συναδέλφους τέκνα εξαίρετων συναδέλφων, οι οποίοι αποδείχθηκαν άριστοι στα καθήκοντά τους, χωρίς όμως να επιδιώξουν οι γονείς τους να τους βοηθήσουν αδικώντας άλλους αλλά και οι ίδιοι δεν ανέχθηκαν δεκανίκια και ακολούθησαν με αξιοπρέπεια αυτόνομη πορεία. Και αυτοί λειτουργούσαν πάντα ως πρότυπα, έναντι πολλών άλλων αντιπαραδειγμάτων.
Μάλιστα στο Π.Ν. ήταν γνωστό το ανέκδοτο (αντιπαράδειγμα) με υιό Ναυάρχου, ο οποίος πέραν της προστασίας και της υποβοήθησης που είχε πάντα από τον πατέρα του, έφθασε στο σημείο όταν πήγε χαριστικά κυβερνήτης σε αντιτορπιλικό, να τον καλεί στο ραδιοτηλέφωνο για να τον ρωτήσει πώς να περάσει τον στενό δίαυλο και να δέσει το καράβι.
Το φαινόμενο αυτό (αν και περιορισμένο αρχικά), απόκτησε πολύ μεγαλύτερη διάσταση με τους ευνοούμενους του πολιτικού κομματικού συστήματος. Η υποταγή σε κομματικές νομενκλατούρες και καιροσκοπικές αλλαξοπιστίες (ανάλογα με την νομή της εξουσίας), κατάντησαν πληγή για τις ένοπλες δυνάμεις και για την επαγγελματική ανέλιξη πολλών ικανότατων στελεχών πλην όμως ανάδελφων, οι οποίοι αδικούμενοι έβλεπαν τις ευκαιρίες να περνούν είτε κατέληγαν να αποστρατεύονται για να προχωρήσουν κάποιοι ευνοούμενοι.
Και παρά τις ευκαιρίες εκπαίδευσης που δημιούργησαν πολλοί απλοί άνθρωποι για τα παιδιά τους, από το υστέρημά τους και πολλοί νέοι αν και αδέσμευτοι και ανάδελφοι κατάφεραν να ανελιχθούν ακαδημαϊκά, επαγγελματικά και κοινωνικά, εν τούτοις η τάση αυτή της κοινωνίας μας για υποταγή στην κομματική νομενκλατούρα και στην οικογενειακή ευνοιοκρατία εξακολουθεί να κυριαρχεί και να επιβεβαιώνεται καθημερινά .
Η επιτυχημένη καταπολέμηση αυτής της τάσης θα είναι δείγμα εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού της κοινωνίας μας.
Όμως η παιδεία και η εκπαίδευση δεν φθάνουν για αυτό. Είναι αναγκαία και μία εφαρμοσμένη πολιτική που να ευνοεί όχι μόνο την κοινωνική δικαιοσύνη και τις ίσες ευκαιρίες αλλά να δημιουργεί προοπτικές και για δίκαια αποτελέσματα. Αυτό περιμένουμε από την αξιοκρατία που επικαλείται η σημερινή κυβέρνηση.
Και οπωσδήποτε χρειάζεται σθεναρή αντίσταση και αντίδραση στις διαλυτικές τάσεις της ευνοιοκρατίας και του νεποτισμού. Και αυτή η αντίδραση αφορά όλους τους ενσυνείδητους και υγιώς σκεπτόμενους πολίτες.
Κύριε πρωθυπουργέ ελπίζουμε και περιμένουμε να δίνετε εσείς πρώτος το παράδειγμα!