 |
| StockSnap / pixabay |
Με την ευπιστία και την ανοχή μας, θεωρούμε πως γίνεται. Πατρίδα, γλώσσα, ιδανικά και ιδέες, εθνική υπερηφάνεια, έγιναν κουρέλια. Και επειδή ανεμίζουν στον άνεμο, τα λέμε και σύμβολα.
Αυτή είναι η αιχμαλωσία μας!
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ζούμε την "τσιμεντένια γλώσσα" των πολιτικών με τα "προσωπεία", που ανήκουν ήδη στη χλεύη της ιστορίας, αλλά εμείς τους χειροκροτούμε.
Ζούμε την παρωχημένη πολιτική σκέψη της υποτέλειας, που ξενοδοχείται στη σατραπεία των ταριχευμένων ιδεολογιών του "έχειν και του κλέβειν". Και παραμένουμε αποξενωμένοι από την αλήθεια, από τα μεγάλα θέματα της εθνικής ζωής.
Ζούμε το αδιανόητο με το φόβο του αυτονόητου, εσχάτως υπερασπιζόμενοι το ακατανόητο, φορώντας τη μάσκα του πανικού και της δουλείας.
Ζούμε την πνευματική ηγεσία του τόπου είτε να έχει αποδράσει σε περιοχές εξαγορασμένης επιβίωσης, είτε να είναι κλεισμένη στον ελεφάντινο πύργο του διανοητικού ναρκισσισμού.
Για την ανοχή μας, ούτε λόγος να γίνεται. Τόσες κοροιδίες και προδοσίες κι εμείς χαμπάρι. Εναρμονιζόμαστε με το δράμα το καθημερινό, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας το αίτημα που η αγωνία και το αύριο αναδίδουν.
Δεν αργεί το γελοίο να γίνει τραγικό. Θα μας μείνει ωστόσο η "μηχανική" αισιοδοξία.
Κι αν κάποιοι εγκλωβισμένοι στο βολικό τους μικρόκοσμο, διαβάζοντας τούτες τις αράδες, σπεύσουν να με κατηγορήσουν ότι επιβραχύνω την απόσταση μεταξύ πραγματικότητας και μελοδράματος, ας κοιτάξουν χωρίς τη "μάσκα" του φόβου και της υποκρισίας, τον εαυτό τους στον καθρέπτη του σπιτιού τους. Κι ας διερωτηθούν αν αξίζει η ζωή τους να μην είναι πράξη αναμέτρησης με το έρεβος της ευπιστίας και της αυταπάτης, της δουλείας στις παγίδες της εξουσίας.