 |
| Pexels / pixabay |
Ήχοι κυμβάλων κρύβουν τις ήττες στη μαρτυρία της πολλαπλότητας. Η λαμπρότητα της εθνικής αξιοπρέπειας ταπεινώθηκε επανειλημμένως στα πολιτικά σχήματα. Τα πρόσωπα με τις αδέσποτες μνήμες επικροτούν την απληστία της συντριβής.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Οι ψευδαισθήσεις των πολλών κουβαλάνε το φορτίο τους με μυστικές επικλήσεις στη σκιά της πεθαμένης εντιμότητας και της φυλλορροημένης προσδοκίας.
Σακάτης ο θεός του μηδενός δεν αντέχει τη γρηγοράδα των γεγονότων και στ' άλαλα χείλη της σιωπής του φλυαρεί την εκλογή της συμφιλίωσης κενού και πληρότητας. Και αποστάζει την αμηχανία της αγωνίας. Οι εθνικές οπτασίες στενάζουν ανεπανάληπτες και σαστισμένες.
Tα πρόσωπα φυγάδες του ανέλεου κοινωνικού σπαραγμού, αναμένουν τη φάση της χάρης. Ακόμα και οι ολίγιστοι ζουν τον παράδεισο με το φόβο της κόλασης.
Στην ερήμωση της κοινωνίας η απογοήτευση των πολλών μαχαίρωσε τους θεούς. Το μάτι του φόβου που αμηχανεί το πνεύμα παραμένει αμετάθετο στην κοσμική επιφάνεια.
Με τις λέξεις να αγωνιούν από μόνες τους, για να αποδώσουν το παρανάλωμα της κοινωνίας, επέρχεται η εκπνοή της ακαθόριστης ελπίδας στη συμμετρία των σχημάτων. Και διεκδικεί την αναστολή της επανάστασης του χρόνου στη γερασμένη ευθυβολία με τους αρχαισμούς της περιπλάνησης.
Ζοφερή η όψη της ηλιόλουστης Ελλάδας. Με την τέχνη των θερσιτών της πολιτικής κοροϊδίας να αναγράφει την απωθητική λαγνεία λογικής ασέλγειας στο εγχειρίδιο των αυτόκλητων σωτήρων.
Και με την αγνοούμενη ευτυχία της θλίψης τα αρχαία αγάλματα, στολισμένα με την αίγλη των αιώνων, χαμογελάνε με ειρωνεία για την κατάντια μας.
Παθητικοί θεατές ενός εγκλήματος εκ προμελέτης. Αμήχανοι παρατηρητές της εθνοκτόνου πολιτικής των Ταρτούφων της εξουσίας. Ακριτοι χειροκροτητές των ανύπαρκτων επιτευγμάτων. Ολων των γελοίων της πολιτικής, που παραμονεύουν τη γεωμετρική σαφήνεια της λαικής συναίνεσης για την αποθέωση της ετυμογορίας του κοινωνικού θανάτου.
Και ο λαός φορτώνεται τη μαθητεία της νικηφόρας τύφλωσής του στην ατσάκιστη κλωστή της μοίρας του. Και ο θόρυβος του ήχου της αγωνίας του μετακινεί τα σύνορα της αλλοτινής υπεροχής στην παθητική εγρήγορση της αθλιότητας.