Η έσχατη αλήθεια είναι καταλυτική, όσο κι αν η εξουσία, αλλά και μια κοινωνία με υπνωμένη συνείδηση, την αποφεύγουν. Γι αυτό, ο τόπος κινδυνεύει να πετάξει το έρμα του και να μείνει έρμαιος των ανέμων της ιστορίας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και όπως είπε ο Βολταίρος "Είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο, όταν η εξουσία έχει άδικο". Και στην περίπτωση της απομάκρυνσης του Γιώργου Τράγκα από δύο μέσα ενημέρωσης στο χρονικό διάστημα ενός μήνα, με παρέμβαση του περιβάλλοντος Μητσοτάκη, όπως ο παλαίμαχος δημοσιογράφος καταγγέλλει, και δεν τίθεται θέμα αμφιβολίας, η ρήση του Βολταίρου "αποθεώνεται" από τη συνασπισμένη πολιτική βλακεία με το διωγμό του
Με μυθικές και αφηγηματικές αποτυπώσεις και με επικοινωνιακά τεχνάσματα, ασκείται για χρόνια η πολιτική σε τούτο τον τόπο. Και μια τέτοια άσκηση πολιτικής δεν είναι επιδεκτική στην κριτική. Και οι εκφραστές της επινοούν διάφορες μεθόδους αποκοπής των πολιτών από την "άρτια" ενημέρωση. Οπότε και καταφεύγουν σε "ειδικού τύπου" συμφωνίες με ιδιοκτήτες ΜΜΕ και αργυρώνητους δημοσιογράφους. Κι όσοι εξ' αυτών αντιστέκονται, προσπαθεί, και συνήθως το καταφέρνει, να τους περιθωριοποιήσει ή και να τους καταστρέψει επαγγελματικά.
Ο Γιώργος Τράγκας βέβαια, με το "ειδικό" βάρος αντοχής, ακόμη και θρασύτητας που διαθέτει, δεν πτοείται από τις "ειδικού τύπου" συμφωνίες στο χώρο των ΜΜΕ, χωρίς να σημαίνει ότι στη μακρόχρονη δημοσιογραφική του πορεία δεν έκανε συμβιβασμούς στις παρυφές του προσωπικού του συμφέροντος.
Κατόρθωσε ωστόσο, έχοντας μάλιστα εξασφαλίσει την οικονομική του αυτοτέλεια, να μην ανήκει στους "στρατευμένους" της δημοσιογραφίας, που αυλωδούν τα επίπλαστα αριστεύματα της εγχώριας πολιτικής αναίδειας, για την οποία και τα εγγόνια του Φρανκεστάιν "φρικάρουν".
Ιδιότυπος, παραστατικός, εκρηκτικός, σαρκαστικός και ειρωνικός, ενίοτε υπερβολικός και κυνικός, ο δημοσιογρσφικός λόγος του Γιώργου Τράγκα, αξίζει να ακουστεί γιατί κομίζει αλήθειες.
Κι αξίζει να προβληθεί, πολύ περισσότερο όταν απαγιάζει τα πολιτικά προαγιασμένα, αποσυνθέτει τα τα προκατασκευασμένα, καθαιρεί τα κατεστημένα και κάπου-κάπου εξανθρωπίζει τα απανθρωποιημένα.
Τούτη η κυβέρνηση έχει μια τάση να παροπλίζει τους δημοσιογράφους ή να τους μετατρέπει σε ανυπόληπτα μοιράκια, "καλοταϊσμένα" μεν, αλλά ανήμπορα να ασκήσουν μεσοπρόθεσμα κάποια επίδραση στην κοινωνία.
Η "τάση" αυτή των "αρίστων" χωρίς πτυχία ή αμφιβόλου χαρακτήρα προσόντων του Κυριάκου Μητσοτάκη, δε διεκδικεί το "πρωτογενές" θράσος. Είναι μια "τάση" επαναλαμβανόμενη με διακυμάνσεις από όλες τις κυβερνήσεις, τα τελευταία χρόνια των μνημονίων και της δημοσιογραφικής αθλιότητας.
Κι όσοι από εμάς τους δημοσιογράφους επιμένουμε ως "γραφικοί" να αντιδρούμε, μοιάζουμε σαν να έχουμε στήσει καταμεσής στο πέλαγος άμβωνες απ' όπου προσπαθούμε με λόγους παραινετικούς και μεσσιανικούς να συνετίσουμε τα ψάρια, μιας και οι Ελληνες κουφάθηκαν.
Μας έχουν εθίσει στην επίπεδη λογική. Δεν αναγνωρίζουμε τον ειλικρινή δημοσιογραφικό λόγο. Ο ρωμαλέος δημοσιογραφικός λόγος, είναι λόγος σκληρός και πολλές φορές η αποφθεγματικότητά του, τον κάνει δυσπρόσιτο, μιας και φοβίζει.
Έχουν εκφοβίσει το λαό. Ήταν τα μνημόνια. Τώρα ο κορωναϊός. Και η πολιτική θρασύτητα με τον πολιτικό καιροσκοπισμό επωφελούνται του φόβου του λαού και αναίσχυντα "στήνουν" το χορό. Έχουν εκπορνεύσει συστηματικά το λαό εν ονόματι του λαού. Και οδηγείται έτσι ο λαός στις έσχατες βαθμίδες της αθλιότητας και στην πολιτική αφασία.
Μακάριοι οι αγοραστές της ελπίδας και οι ωραιοποιοί της θνήσκουσας πραγματικότητας. Ακόμη και η γνωστική και πάσχουσα συνείδηση αφανίζεται διαπορούσα μπροστά στην κατάντια μας.
Απόψεις εκείθεν της πεπατημένης ενοχλούν. Ενοχλεί ο Τράγκας γιατί ανασύρει αλήθειες με το δικό του αντισυμβατικό στυλ.
Επικρατούν τα βαρβαρικά πολιτικά είδωλα, τα "στάσιμα" της κοινωνικής ψευδαίσθησης. Οποιος ακολουθεί έναν ακριβώς αντίθετο δρόμο, είναι παρείσακτος.
Πως θα οδοιπορήσουμε από το σκότος στο φως; Από τις απόψεις εκείθεν της πεπατημένης γεννιέται το σπέρμα της ελπίδας, όχι από την κατανάλωση λέξεων στα καταστήματα του στιγμιαίου.
Όσο ανεχόμαστε ως "ιδανικοί εραστές" της σιωπής, ιδανικοί εν εκστάσει αποδέκτες του πολιτικού παραλογισμού και της έρπουσας πολιτικής θρασύτητας, όσο χειροκροτούμε τους νεκροπομπούς της κοινωνίας, θα γινόμαστε συλλέκτες των τετελεσμένων και των αντιδημοκρατικών συμπεριφορών.
Ούτε το παρόν, ούτε το μέλλον μας ανήκει, αφού σιωπούμε...