Ούτε το ταξίδι Δένδια στην Τυνησία, ούτε βεβαίως η αποκατάσταση της επικοινωνίας μεταξύ του Έλληνα πρωθυπουργού και του Ερντογάν, προσφέρονται για πανηγυρισμούς και αισιόδοξες προσδοκίες…
Κυριάκος Κυριακόπουλος
Για την τουρκική εξωτερική πολιτική, οι δίαυλοι επικοινωνίας με την Ελληνική κυβέρνηση, είναι εργαλείο κατατριβής και ροκανίσματος της ελληνικής ισχύος, προορισμένο να προωθεί την τουρκική αναθεωρητική επιθετικότητα. ΔΕΝ υποκαθιστά και πολύ περισσότερο ΔΕΝ ακυρώνει την επιθετική στρατηγική που γνωρίσαμε, μέσα από την οποία επιδιώκεται η δημιουργία και η επιβολή τετελεσμένων με σκοπό την ανατροπή του γεωπολιτικού status σε βάρος της χώρας μας.
Άλλωστε ήδη η Γενί Σαφάκ παρουσιάζει αυτήν την εξέλιξη ως αποτέλεσμα της Τουρκοφοβίας από την οποία διακατέχεται το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό. Από την άλλη μεριά…
Και σε ότι αφορά την επίσκεψη Δένδια στην Τυνησία, καλό είναι να κρατούν οι πάντες μικρό καλάθι. Το φιάσκο με τους πρωθύστερους πανηγυρισμούς που περιέβαλαν το ταξίδι στην Αίγυπτο, είναι πολύ πρόσφατο και δεν επιτρέπεται να ξεχαστεί.
Από το ταξίδι Δένδια στην Τυνησία λοιπόν, το μοναδικό που μπορεί να αναμένεται είναι η υπογραφή της Συμφωνίας Θαλασσίων Μεταφορών μεταξύ των δύο χωρών, ανάλογης με αυτήν που υπεγράφη με το Μαρόκο, και πέραν αυτής τίποτε σπουδαιότερο.
Όχι γιατί αυτό θέλουν οι απαισιόδοξοι. Αλλά διότι θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε πως, όταν μια χώρα - και εν προκειμένω η Ελλάδα – δεν διαθέτει βιώσιμη εθνική στρατηγική ικανή να εδραιώνει την θέση της στο γεωπολιτικό περιβάλλον της αναφοράς της, τότε αυτή η χώρα ΔΕΝ συνιστά αξιοπρόσεκτο μέγεθος και φυσικά ΔΕΝ προσφέρεται για να ενσωματώνουν τις πρωτοβουλίες της στον δικό τους στρατηγικό σχεδιασμό οι τρίτες χώρες.
Το γεγονός λοιπόν ότι ΚΑΙ η Τυνησία, εξαντλεί την συζήτησή της με την χώρα μας σε ζητήματα διεκπεραίωσης, αποφεύγοντας να υπεισέλθει σε κρίσιμα ζητήματα στρατηγικού ενδιαφέροντος…
Το γεγονός ότι τα ζητήματα στρατηγικού ενδιαφέροντος ενσωματώνονται στις διακρατικές συνομιλίες μεταξύ χωρών που διαθέτουν εθνική στρατηγική και αμετακίνητη πολιτική βούληση να την υλοποιήσουν…
Το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα η πατρίδα μας εργαλειοποιείται στο πλαίσιο του ΝΑΤΟικού σχεδιασμού ώστε να ακυρωθούν στην πράξη και τα τελευταία ψήγματα της εθνικής της υπόστασης ακόμη και μέσα στην ενδοσυμμαχική Αρχιτεκτονική…
Είναι εξελίξεις που θα πρέπει να προβληματίσουν, όχι μονάχα την πολιτική τάξη της χώρας, αλλά πρωτίστως την Ελληνική κοινωνία που δικαιούται να ξέρει ότι δεν μπορεί να περιμένει σπουδαία πράγματα από το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό, και κυρίως έχει κάθε λόγο να ανησυχεί από την προκλητική ανοχή και κυρίως την προκλητική και εκφυλιστική παρουσία των κηρύκων του συμβιβασμού, στα επιτελεία διαμόρφωσης στρατηγικής και στα κέντρα λήψης των αποφάσεων…
Θα επανέλθουμε...