Δεν είναι μία ούτε δύο, αλλά πολύ περισσότερες οι φορές που έχω αναφερθεί δημόσια στον ύπουλο τρόπο της Ιταλίας, σε ότι αφορά την ενεργειακή πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο και τις συζητήσεις που κάνει κάτω από το τραπέζι με την Τουρκία για τα πετρέλαια της Λιβύης αλλά και για τις ευκαιρίες μεταφοράς των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στις περιοχές που ψάχνει η ΕΝΙ μέσω της Τουρκίας, αφού δεν θεωρεί τον East Med βιώσιμη επιλογή.
υποναυάρχου ε.α.
προέδρου Κοινωνίας Αξιών
Όμως επειδή θέλει να εκμεταλλευθεί κάθε δυνητική ευκαιρία, δεν συμμετέχει μεν στον East Med αλλά λέει: «και αν αυτοί τα καταφέρουν; Ας μην κλείσω τις πόρτες, ας προετοιμάζομαι όμως για μια συμφωνία με την Τουρκία, μήπως τελικά καταφέρει και επιβάλλει την στρατηγική της στην Ανατολική Μεσόγειο.»
Αν ψάχνουμε για δούρειους ίππους είναι μπροστά μας.
Όσο για την δική μας πολιτική, πολλές φορές έχω εκθειάσει τον Υπουργό εξωτερικών κ. Δένδια για τις επιτυχίες του.
Όμως στην περίπτωση της συμφωνίας με την Ιταλία, που την παρουσίασε ως θρίαμβο και για τις προσδοκίες που δημιούργησε για την δυναμική υπογραφής με την Αίγυπτο, αποδεικνύεται καταφανώς ότι έκανε λάθος.
Και μάλιστα δημιούργησε μεγαλύτερο πρόβλημα με τις βιασύνες του, αφού η επίσκεψή του στην Αίγυπτο για υπογραφή συμφωνίας απέτυχε, λόγω κάκιστης προετοιμασίας και υπερβολικής αισιοδοξίας.
Οι γραφειοκρατίες των δύο χωρών θα έπρεπε πρώτα να έχουν επεξεργαστεί όλα τα ζητήματα και τις διαφωνίες, έτσι ώστε να ξέρουμε χωρίς δημοσιότητες ποιες είναι οι θέσεις της Αιγύπτου και μετά να γίνει η επίσκεψη, έτσι ώστε το έδαφός να είναι απόλυτα προετοιμασμένο και διασφαλισμένη η επιτυχία της επίσκεψης.
Όμως αυτό είναι το πρόβλημα με τις «προσωπικές» επιτυχίες και την «μεσσιανική» αντίληψη.
Όταν οι πολιτικοί θεωρούν ότι οι επιτυχίες συμβαίνουν λόγω της προσωπικής τους ικανότητας και γοητείας και όχι λόγω της επίπονης επεξεργασίας και προετοιμασίας από ένα ολόκληρο μηχανισμό (με επίπονη τεκμηρίωση και με συνεργασία υπουργείων και χωρών), θα πρέπει να αποδεχθούν και ότι η αποτυχία είναι εν πολλοίς αποτέλεσμα της δικής τους προσωπικής πολιτικής.
Όπως διαμορφώνεται η κατάσταση, αντί να ακυρώσουμε τα τετελεσμένα που επέβαλλε η Τουρκία, αντί να επιβάλλουμε με τις διεθνείς συμφωνίες μας την νομιμότητα που μας αμφισβητεί, αντί να την σύρουμε εν τέλει με την πολιτική και στρατηγική μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είτε του Αμβούργου για το ζήτημα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο, μας σέρνει αυτή σε διαπραγμάτευση, με όρους ισχύος γι αυτήν και αδυναμίας για μας.
Ε δεν την λες και επιτυχημένη πολιτική.
Και φυσικά δεν ευθύνεται μόνο ο κ. Δένδιας και ο πρωθυπουργός, αλλά όλοι όσοι συνεπικουρούν με δηλώσεις, συνεντεύξεις και προσωπικές επαφές και προετοιμάζουν το έδαφος για την επικείμενη υποχώρηση.
Οι αυστηρές δηλώσεις, τα καψίματα και οι λοιπές κομπορρημοσύνες είναι για εσωτερική κατανάλωση, για καθησυχασμό και για να αποδυναμωθούν οι φωνές που αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο και κρούουν τον κώδωνα.
Όπως έχω προτείνει (εκτός των άλλων ενεργειών που είναι αναγκαίες σε εσωτερικό επίπεδο), η Λυδία λίθος για τα προβλήματα οριοθέτησης στην Ανατολική Μεσόγειο θα ήταν να προσφύγουμε στο ΔΔ Χάγης (ή στο Αμβούργο) εμείς μαζί με την Αίγυπτο και την Κύπρο.
Τότε η Τουρκία θα αναγκαστεί είτε να αποδεχθεί τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου αλλά και να αναγνωρίσει έμμεσα την Κυπριακή Δημοκρατία, είτε να μη μετέχει με κίνδυνο να μην μπορέσει να υποστηρίξει ενεργητικά τις θέσεις της.
Θα προσπαθήσει φυσικά να επιβάλλει και την συμμετοχή του κατεχόμενου τμήματος ως αυτόνομη οντότητα με δικαιώματα, όμως η θέση μας εκεί είναι ισχυρή και κανένα Διεθνές Δικαστήριο δεν θα μπορούσε να ακυρώσει τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την Κύπρο.
Θα προσπαθούσε επίσης να καθυστερήσει οιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου ισχυριζόμενη ότι πρέπει πρώτα να λυθεί το Κυπριακό και μετά να αποφασίσει το Δικαστήριο, αλλά θα είχε ελάχιστες δυνατότητες να γίνει αποδεκτή η θέση της.
Εάν αξιολογούσε ότι δεν μπορεί να περάσει την θέση της, ενδεχομένως θα σκεφτόταν να εκμεταλλευθεί την προνομιακή θέση του νέου Τούρκου προέδρου της ΓΣ/ΟΗΕ, και να αιτηθεί να πάει το θέμα στο ΣΑ/ΟΗΕ (ή στην ολομέλεια της ΓΣ/ΟΗΕ), ελπίζοντας στην υποστήριξη συμμάχων της, πλην όμως με την Γαλλία στο ΣΑ/ΟΗΕ δεν θα είχε πολλές ελπίδες και εάν αποτύγχανε εκεί θα ήταν ιδανική αυτοχειρία (για το θέμα του Τούρκου προέδρου της ΓΣ/ΟΗΕ θα αναφερθώ σε άλλο κείμενο).
Τότε, το μόνο που θα της έμενε θα ήταν να υποβάλλει υπόμνημα με τις θέσεις της στο ΔΔ, με την ελπίδα ότι θα ληφθεί υπ΄όψη. Το ΔΔ της Χάγης, στο καταστατικό του αναφέρει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις θα δικάσει με δίκαιο τρόπο φυσικά, χωρίς να μεροληπτεί υπέρ των συμμετεχόντων και εις βάρος αυτού που δεν συμμετέχει.
Αλλά αυτό δεν είναι που θέλουμε για να λυθεί επιτέλους και οριστικά το ζήτημα της οριοθέτησης στην Ανατολική Μεσόγειο;
Μία δίκαιη δίκη; Μία δίκαιη οριστική απόφαση;
Γιατί η απόφαση του ΔΔ θα είναι πολύ ισχυρότερη από οιαδήποτε διμερή συμφωνία μεταξύ χωρών, αφού εάν δεν συμμετέχει η Τουρκία (και δεν την συμφέρει η διμερής συμφωνία που θα έχουμε υπογράψει), θα ισχυρισθεί ότι οι διμερείς διεθνείς συμφωνίες δεν παράγουν δικαιώματα και υποχρεώσεις σε τρίτες χώρες (Συνθήκη της Βιέννης - αυτό λέμε κι εμείς για Τουρκολυβικό σύμφωνο) και θα συνεχίσει να κινείται για ακύρωση οιασδήποτε συμφωνίας και για δημιουργία τετελεσμένων με όρους ισχύος και μάλιστα με στόχο μόνο εμάς και την Κύπρο.
Οιαδήποτε άλλη επιλογή, εφόσον η Τουρκία ανεμπόδιστη από άλλους παράγοντες (παρέμβαση ισχυρών χωρών - δυσμενείς καταστάσεις για αυτήν κλπ) επιμείνει στην στρατηγική προβολής ισχύος και στην δημιουργία τετελεσμένων και εκμετάλλευσής τους, θα μας οδηγήσει σε αποδοχή των τετελεσμένων χωρίς ιδιαίτερη αντίδραση (πλην ρητορικών) είτε σε υποχώρηση.
Όμως οι συνεχείς υποχωρήσεις τελικά σε φέρνουν σε αδιέξοδα με την πλάτη στον τοίχο (πόσο μάλλον όταν δεσμεύεσαι από ακραίες ρητορικές) και καταλήγεις να συμβεί αυτό που απευχόσουν:
Η στρατιωτική εμπλοκή!
ΣΗΜ: Όπως το έχω περιγράψει στο παρελθόν, η συνεχής υποχώρηση σε οδηγεί σε μία εκρηκτική κατάσταση καταστροφικού εξαναγκασμού, απεγνωσμένης επιθετικής άμυνας (δείχνει αντίφαση αλλά ως κατάσταση μόνο έτσι μπορεί να περιγραφεί - γίνεται επειδή δεν μπορείς να υποχωρείς και να αμύνεσαι άλλο – δείτε το φιλμ «αδέσποτα σκυλιά»)