 |
| Couleur / pixabay |
Τις τελευταίες ημέρες το επίκεντρο των συζητήσεων στην Βουλή και στα ΜΜΕ έφυγε από τα σημαντικά θέματα της οικονομίας της κοινωνίας και των εθνικών συμφερόντων, και έχει μετατοπιστεί, σε δύο νοσηρά φαινόμενα.
Το πρώτο είναι η παραβατική συμπεριφορά ατόμων, όπως οι κακοποιήσεις ανηλίκων, οι απόπειρες δολοφονίας και οι φόνοι για προσωπικούς ή οικονομικούς λόγους.
Το δεύτερο είναι η διαχρονική κατάχρηση των εξουσιών για τον προσπορισμό κομματικού και προσωπικού οφέλους.
Οι άγονες διχαστικές και προσχηματικές πολιτικές και προσωπικές συγκρούσεις, ένας από τους βασικούς παράγοντες που προκάλεσαν την κρίση το 2008, δεν φαίνεται να υποχωρεί.
Όσο μεγάλο και αν είναι το τίμημα της υπερδεκαετούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, όσο μεγάλος και αν ήταν ο φόβος του κορονοιού και τα καταστροφικά αποτελέσματά του δεν φαίνεται να μας πείθουν ότι: "και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε".
Όσους θεσμούς διαφάνειας και χρηστής διαχείρισης και αν νομοθετήσαμε, κυρίως μετά από πίεση των ευρωπαίων εταίρων και δανειστών μας, τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει, παρ' ότι όλο το κομματικό φάσμα του δημοκρατικού χώρου, πέρασε από την εξουσία.
Τα τελευταία θλιβερά γεγονότα στην χρηματοδότηση των ΜΜΕ και στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, που τώρα με άλλους συσχετισμούς ψάχνει αυτούς που τους έψαχναν πριν, αποκαλύπτει ότι εκτός από θεσμούς μια κοινωνία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι πρέπει να έχουν και αξίες ζωής.
Γιατί οι θεσμοί, ειδικά όταν τους υιοθετείς για να σου δίνουν δάνεια, από μόνοι τους χωρίς ανθρώπους με αξίες, δεν μπορούν να λειτουργήσουν και γυρνάμε πάλι στο παρελθόν, όσο και αν το καταγγείλουμε όλοι.
Εύκολο να διακηρύσσεις τις αλήθειες και την διαφάνεια,
πολύ δύσκολο να ζεις ανάλογα.