 |
| Comfreak / pixabay |
Η αδιαφορία, η απάθεια, η μωροπιστία, οι χαλαρωμένοι κρίκοι της ευθύνης μας ως πολίτες, η φοβία μήπως χάσουμε κεκτημένα, μας οδήγησε μπροστά στον έσχατο των κινδύνων: Να ζούμε με την αυταπάτη της ελευθερίας και την ψευδαίσθηση ότι συλλογιζόμαστε, βουλευόμαστε κσι πορευόμαστε.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Γεμάτη η ατμόσφαιρα από την πτωμαίνη της αυταπάτης μας...
Προς τα που αλήθεια πορευόμαστε ως λαός, όταν η ελευθερία και η δημοκρατία με τις κακώσεις που έχουν υποστεί, δεν έχουν φωνή να φωνάξουν με τα μύρια στόματα του πλήθους;
Οι επιτήδειοι της πολιτικής ενσπείρουν το φόβο και μας θέτουν εκβιαστικά διλήμματα. Και καλούμαστε να διαλέξουμε αυτό που επινόησαν οι πολιτικοί της απάτης. Και η εκλογή τούτη μας παρουσιάζεται σαν μια άφευκτη επιταγή. Τελικά επιλέγουμε την αυταπάτη, την αποδοχή των τετελεσμένων και απορρίπτομε την ατομική και κοινωνική αξιοπρέπεια.
Στα έγκατα της ελληνικής ψυχής κυριαρχούν η σύγχυση και το χάος. Και είναι βέβαιο ότι οι εκδηλώσεις της εξωτερικής μας ζωής, όσο κι αν κάποιες διατηρούν μια επίφαση αντίδρασης, καθρεπτίζουν την εσωτερική ζωή της κοινωνίας.
Η αυταπάτη μας αποτελεί πρόλογο της επερχόμενης συμφοράς. Αρνούμαστε να δούμε πως μας κατάντησαν οι διαδοχικές εκδορές των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ετσι βιώνουμε μια πολιτική ολοκληρωτική, ενίοτε νευρωτική και γελοία, ψευδεπίγραφη, με "νέα" πρόσωπα στο πολιτικό προσκήνιο, που ωστόσο δεν είναι παρά ανακυκλωμένα πολιτικά σκουπίδια.
Ετσι παραμένουμε θύματα της λαίμαργης αναμονής για "καλύτερες μέρες" και κάποια στιγμή θα καταρρεύσουμε από το βάρος της άτεκνης προσδοκίας.
Με τις πληγές μας ολάνοιχτες ως κοινωνία και τα ερείπια της πατρίδας μας να καπνίζουν ακόμα...