Τρεις εισβολές στη Συρία από το 2016 ως σήμερα και μια επιχείρηση στη Λιβύη το 2020 για την Τουρκία στα πλαίσια της γενικότερης αναθεωρητικής πολιτικής του Ταγίπ Ερντογάν που τον γνωρίσαμε ως Δήμαρχο, συνηθίσαμε ως Πρωθυπουργό, ανακαλύπτουμε ως Πρόεδρο και φιλοδοξεί να αποχαιρετίσουμε ως Σουλτάνο.
Του Στρατή Μαζίδη
Αρκετοί μάλιστα στέκονται...θαυμάζειν τον ηγεμόνα λίαν που έχει ανοίξει τόσα μέτωπα. Η Τουρκία πετυχαίνει [ως τώρα] διότι ρισκάρει και δε φοβάται την απώλεια, είναι μια από τις προσεγγίσεις. Η Τουρκία δε ρισκάρει, για αυτό δε φοβάται. Μπήκε τρεις φορές στη Συρία αφού πρώτα εξασφάλισε είτε την ανοχή των ΗΠΑ είτε το πράσινο φως της Μόσχας. Τη δε τελευταία φορά ενώ άρχισε να τρώει φάπες από το Συριακό Στρατό και τις κουρδικές SDF, χρειάστηκε μια εκεχειρία ώστε να κερδίσει ό,τι δεν κατάφερε στη μάχη.
Στη δε Λιβύη εισήλθε διαβλέποντας τη γενικότερη αναποφασιστικότητα. Διαπίστωσε ότι οι σύμμαχοι του Χαφτάρ πάνε μέχρι ένα σημείο. Διέγνωσε την ανευθυνότητα της Ε.Ε. και την απροθυμία των ΗΠΑ να εμπλακούν.
Υπάρχει όμως ένας κοινός παρανομαστής στα παραπάνω, λέγεται μισθοφόροι. Η Τουρκία έχει την πολυτέλεια να διεξάγει πολέμους ή υβριδικές επιθέσεις χωρίς να υφίσταται ιδιαίτερες απώλειες ο τουρκικός πληθυσμός. Η εμπροσθοφυλακή στη Συρία και τη Λιβύη είναι οι παρκαρισμένοι εξτρεμιστές του Ισλάμ από τα διάφορα μέτωπα της Συρίας, στο Ιντλίμπ. Η συγκεκριμένη περιοχή είναι μια τράπεζα ανθρώπων για τον Ερντογάν από όπου κάνει αναλήψεις και τις τοποθετεί όπου αυτός κρίνει. Αν οι πρόθυμοι αναλώσιμοι πάψουν να είναι πρόθυμοι, τότε έρχονται άλλα μέσα για να... πειστούν.
Στο δε Εβρο έστειλε μερικές χιλιάδες παρκαρισμένων παρανόμων μεταναστών, που τους μαζεύει με καθεστώς ελεύθερης visa και φτηνά αεροπορικά εισιτήρια για να τους εργαλειοποιήσει όταν έρθει η στιγμή. Το γεγονός ότι μπορεί και κατευθύνει ή ανοιγοκλείνει τις ροές αποδεικνύει πως εν τοις πράγμασι αυτός είναι ο διακινητής. Αυτό που ίσως κληθούμε σε κάποια φάση να διαπιστώσουμε, είναι κατά πόσο μπορεί να κατευθύνει τα πλήθη αυτά και αφού έχουν φύγει από την Τουρκία.
Το να μπορείς λοιπόν να διεξάγεις πολέμους με στρατό που δεν είναι δικός σου συνιστά ένα υπερόπλο. Ήδη όσοι παρακολουθούμε τη Συρία, ενημερωνώμαστε καθημερινά για τις πρακτικές των ανθρώπων αυτών, όπως το κάψιμο των χωραφιών, οι λεηλασίες και οι απαγωγές. Ποιος ενδιαφέρεται; Κανείς. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται στη Λιβύη. Οι μισθοφόροι, ο ξένος αυτός στρατός αρκείται στο να λεηλατεί περιουσίες ή και ανθρώπινα κορμιά, τα μεγάλα κέρδη τα κρατά το αφεντικό.
Αυτό όμως είναι ένα υπερόπλο διότι δε θα κλάψουν μανάδες πίσω στην πατρίδα, ούτε τα ΜΜΕ θα γεμίσουν με εικόνες απο φέρετρα. Όχι ότι δεν υπάρχουν και τουρκικές απώλειες, αλλά είναι πολύ λίγες μπροστά στο φάσμα των επιχειρήσεων. Η μόνη εξαίρεση ήταν ο βομβαρδισμός του τουρκικού στρατού στο Ιντλίμπ. Κατά τα λοιπά ο ελληνικής καταγωγής που αρνείται το γένος του, Ερντογάν είναι ένας τζάμπα μάγκας.
Η χώρα μας, αλλά και οι γειτονικές δε διαθέτει αυτό το υπερόπλο. Κυρίως όμως δε διαθέτει την ατιμία να διαπράξει κάτι τέτοιο. Δε γνωρίζω όμως αν θα χρειαστεί να το αντιμετωπίσει, όπως εκλήθησαν άλλες.