Για κάποιους που αισθάνθηκαν ανακούφιση από την πρόσφατη ανακοίνωση της ιεραρχίας (που ξεκαθάρισε τάχα οριστικά το θέμα της Θείας Κοινωνίας), δε θέλω να τους χαλάσω το…όνειρο, αλλά οφείλω να υπενθυμίσω ότι στη συνέντευξη που έδωσε τον ίδιο περίπου καιρό ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στην τοξικά νεοταξίτικη «Καθημερινή» και στον γνωστό (από κάθε…άποψη) Παπαχελά, δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρος. Μπορεί να είπε πάλι βέβαια τα γνωστά στομφώδη για την τεράστια σημασία της Θείας Κοινωνίας και για ζήτημα που είναι αδιαπραγμάτευτο, ωστόσο είναι γνωστό πως όσα κι αν λέμε (κατά τη φάση του «ναι μεν»), το σημαντικότερο βρίσκεται πάντοτε μετά το «αλλά».
Νεκτάριος Δαπέργολας
Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ
Σε μία ερώτηση λοιπόν για το αν η χρήση κουταλιών μιας χρήσης, αντί της γνωστής και κοινής για όλους λαβίδος, υπονομεύει το ίδιο το Μυστήριο, ο αρχιεπίσκοπος απάντησε expressis verbis ότι δεν το υπονομεύει, διότι κάποτε υπήρξε εποχή, που δεν είχαμε κουταλάκι και που ο άρτος εμβαπτιζόταν στον οίνο. Και συνέχισε: «Πρώτη φορά αντιμετωπίζουμε αυτό το πράγμα, γι’ αυτό νομίζω ότι δεν είναι αντικείμενο συζητήσεως ενός κληρικού με έναν γιατρό λοιμωξιολόγο ή με έναν πιστό. Είναι θέμα που θα πρέπει η Εκκλησία στο σύνολο να το δει και επειδή δεν υπάρχει Εκκλησία ή Λειτουργία χωρίς τη Θεία Ευχαριστία, είναι ένα θέμα που πρέπει πανορθόδοξα να αντιμετωπιστεί».
Δεν ξέρω τι καταλαβαίνετε εσείς, όμως εγώ από τα παραπάνω καθόλου δεν αντιλαμβάνομαι ότι το θέμα θεωρείται οριστικά λυμένο και ξεκάθαρο. Όπως ακριβώς το ίδιο προκύπτει και από την περίφημη πρόσφατη επιστολή του πατριάρχη Βαρθολομαίου στις τοπικές Εκκλησίες, όπου επίσης μετά από πλείστα στομφώδη και κατευναστικά, μπαίνει στο τέλος ως παράμετρος και η…επιθυμία του να ακουστούν οι λογισμοί και οι απόψεις όλων και η ανάγκη να αντιμετωπιστούν από κοινού οι αμφισβητήσεις. Αν όμως τα πράγματα είναι οριστικά ξεκαθαρισμένα, τι νόημα έχει να ακουστούν οι λογής (και προφανώς από αποκλίνουσες έως και αντικρουόμενες) απόψεις; Και για ποιον λόγο πρέπει το θέμα να συζητηθεί εκ νέου και να αναζητηθεί κοινός τρόπος αντιμετώπισης;
Ας τα έχουμε υπ’ όψιν όλα αυτά. Και δεν αναφέρομαι βεβαίως τόσο στους νανουρισμένους τυφλο-υπακοούληδες που πανηγυρίζουν (και για την ανακοίνωση και για την επιστολή), τυφλωμένοι ως συνήθως μέσα στην εφησυχασμένη τους μακαριότητα και ανίκανοι να διαβάσουν τα ψιλά γράμματα και ό,τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τις γραμμές. Αναφέρομαι κυρίως στους υπόλοιπους, γιατί είναι προφανές πως η στόχευση αμφοτέρων (δηλαδή και του Φαναρίου και της ελλαδικής Διαρκούς Ιεράς Συνόδου) είναι πρωτίστως να εκτονωθούν κάπως οι αντιδράσεις και να καθησυχαστούν όχι οι δεδομένα ήσυχοι, αλλά οι…ανήσυχοι: οι διαφωνούντες, οι αντιδρώντες, οι «θερμόαιμοι». Δεν αποκλείεται μάλιστα και η περίεργη αναφορά σε άλλα θέματα, όπως η γιόγκα και οι ρόταρυ (περίεργη ως προς τον χρόνο που επιλέχθηκε να γίνει, το λεγόμενο timing δηλαδή) να αποσκοπεί στην ίδια κατεύθυνση. Και να μην είναι τίποτε περισσότερο από κινήσεις αποπροσανατολισμού, που απλώς επιχειρούν να μας ρίξουν «στάχτη στα μάτια».
Επειδή όμως αυτά τα μάτια έχουν δει πάρα πολλά, είμαστε υποχρεωμένοι να δυσπιστούμε και να κάνουμε δεύτερες σκέψεις σε οτιδήποτε διαβάζουμε πλέον, ειδικά όταν αυτό προέρχεται από κάποιους που έως τώρα έχουν δώσει πάρα πολλές αφορμές (και το διατυπώνω όσο πιο κομψά μπορώ). Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει και τον βοσκό του γνωστού παραμυθιού, που μετά από τόσες φορές που είπε ψέματα, δεν τον πίστεψε πλέον κανείς, όταν κάποια στιγμή είπε και την αλήθεια;
Προσοχή στα ψιλά γράμματα λοιπόν. Καθότι, όπως πολύ ορθά λέγεται, ο διάβολος κρύβεται πάντοτε στις λεπτομέρειες. Ενίοτε και κυριολεκτικά…