 |
| suju / pixabay |
Πέρασε αρκετός καιρός από την ημέρα που ένας λευκός αστυνομικός στη Μινεάπολις των Ηνωμένων Πολιτειών σκότωσε τον αφροαμερικανό Τζόρτζ Φλόιντ. Από εκεί και έπειτα τα γεγονότα είναι γνωστά από την ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών: ο Ντόναλντ Τράμπ είναι «κακός» και ρατσιστής, η αστυνομία δολοφονεί μαύρους εν ψυχρώ και αυτοί διαμαρτύρονται, βανδαλίζοντας και καταστρέφοντας ό,τι βρουν μπροστά τους, σα να τους ανήκαν κι από χθες, υπό το μανδύα του «δικαιολογημένου» που προπαγάνδιζαν τα «έγκυρα» ΜΜΕ και οι επαΐοντες επί παντός επιστητού δημοσιογράφοι, στην Αμερική και αλλαχού.
του Αναστάσιου Πουλόπουλου
φιλολόγου
Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες επί σελίδων αναφέροντας στοιχεία και αναιρώντας την εικόνα που προσπάθησαν τα ΜΜΕ να περάσουν προς τα έξω ή εξηγώντας και αναδεικνύοντας τις πολιτικές προεκτάσεις των γεγονότων εν όψει των αμερικανικών προεδρικών εκλογών του προσεχούς Νοεμβρίου, ωστόσο δε θα αναλωθούμε σε αυτό. Ο κόσμος έχει ξυπνήσει. Καταλαβαίνει και βάζει την κοινή λογική μπροστά από την πολιτική ορθότητα. Γνωρίζει τί πραγματικά συμβαίνει και γι’ αυτό ο Τράμπ θα θριαμβεύσει στις επερχόμενες εκλογές. Γιατί στην τελική, η σιωπηλή πλειοψηφία είναι αυτή που αποφασίζει και όχι ο όχλος των μπαχαλάκηδων και τα ΜΜΕ.
Για να επανέλθουμε, είναι σαφές ότι ο φόνος ενός αφροαμερικανού είναι πράξη κατάπτυστη και απολύτως καταδικαστέα. Ωστόσο, ο δράστης θα δικαστεί και θα υποστεί τις συνέπειες του νόμου, όπως κάθε άλλος αμερικανός πολίτης που προβαίνει σε μια εγκληματική ενέργεια. Τίποτα δε δικαιολογεί, όμως, τις καταστροφές στις περιουσίες απλών φιλήσυχων πολιτών, στην πλειονότητά τους λευκών ή τις βιαιοπραγίες ακόμα και σε ηλικιωμένους που μάταια προσπαθούσαν να περισώσουν το βιός τους από τον εσμό των πλιατσικολόγων. Μάλιστα, το κίνημα «Black Lives Matter» παρατηρήθηκαν και σε άλλα μέρη του κόσμου και έφτασε και στην Ελλάδα, με χαμηλότερη όμως ένταση και ανιαρή συμμετοχή.
Κι εδώ μπαίνει το ερώτημα: Ποιος είναι αυτός που εν είδει Θεού ορίζει ποια ζωή αξίζει και ποια όχι;
Ναι! Η ζωή του Φλόιντ άξιζε, όπως αξίζει η ζωή του καθενός στον πλανήτη. Όπως άξιζε η ζωή της 17χρονης σουηδής Βίλμα Άντερσεν, η οποία τεμαχίστηκε από τον 23χρονο ιρακινό σύντροφό της. Όπως άξιζε η ζωή του Μανώλη Καντάρη, που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από συμμορία αφγανών για μία βιντεοκάμερα. Ή όπως άξιζε η ζωή της Παρασκευής, του Επαμεινώνδα, της Αγγελικής και του αγέννητου παιδιού της, που δολοφονήθηκαν άνανδρα μετά από επίθεση αναρχικών με μολότοφ στην τράπεζα Marfin όπου δούλευαν. Όλες αυτές οι ζωές -και άλλες πολλές- άξιζαν, γιατί όλες είχαν από κάτι να προσφέρουν στη χώρα τους, στην κοινωνία που ζούσαν, στην οικογένειά τους. Αυτούς όμως κανείς δεν τους θυμήθηκε και κανείς δεν τους θυμάται…
Αλλά μήπως δεν αξίζουν οι ζωές χιλιάδων γιεζίντι κοριτσιών, που τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δολοφονούνται ή πωλούνται για σκλάβες -ναι! δεν είναι μόνο οι μαύροι της Αμερικής που ζούσαν ως σκλάβοι πριν 200 χρόνια- από ισλαμιστές φονταμενταλιστές; Για τους δύο ιεράρχες που απήχθησαν από ισλαμιστές τρομοκράτες στη Συρία και ακόμα αγνοούνται, αναρωτήθηκε κανείς αν η ζωή τους έχει αξία; Οι εκατοντάδες χριστιανοί στη Νιγηρία που βρίσκουν καθημερινά μαρτυρικό θάνατο από τα τοπικά παρακλάδια ακραίων ισλαμιστών, δεν αξίζουν να βρίσκονται στη ζωή; Πού είναι όλοι αυτοί οι τάχα κοινωνικά ευαίσθητοι να διαδηλώσουν και να κινητοποιήσουν τον κόσμο για τόσες ζωές που χάνονται αδίκως;
Προφανώς και δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτούς, γιατί πολύ απλά η είδηση «δεν πουλάει». Αντίθετα, η υποκίνηση και η χρηματοδότηση περίεργων οργανώσεων (Antifa, BlackLivesMatter κλπ.) για τη δημιουργία ενός κλίματος χάους και αναρχίας βολεύει. Γι’ αυτό και είναι υποκρισία όλο αυτό το «αντιρατσιστικό» παραλήρημα: διότι ενώ το ζήτημα της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών βρίσκεται αλλού, εκείνοι το εντοπίζουν σε παρεκλίνουσες συμπεριφορές μίας κοινωνία της οποίας τα δικαιώματα και οι ελευθερίες αποτελούν κτήμα της εδώ και δεκαετίες, με στόχο τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής στο όνομα της πολιτικής ορθότητας, μέσω της αναζωπύρωσης διαφυλετικών ταραχών, της αποδόμησης της ιστορίας (βλ. αποκαθήλωση αγαλμάτων), του πολυπολιτισμού, της προβολής νέων προτύπων ζωής και άλλων.
Συνοψίζοντας, το δικαίωμα στη ζωή είναι ιερό και αδιαπραγμάτευτο για όλους τους ανθρώπους και όποιος υποστηρίζει ότι η ζωή μιας ομάδας ατόμων μετράει παραπάνω από κάποιων άλλων, είναι ακραία διχαστικός και ο πραγματικός ρατσιστής. Επειδή δεν υπάρχει και ούτε μπορεί να υπάρξει «αξιόμετρο», επειδή καμία ανθρώπινη ζωή δε μπαίνει στο ζύγι με μία άλλη και επειδή κανενός η ζωή δεν αξίζει περισσότερο από κάποιου άλλου, το λέμε ευθαρσώς: ΚΑΘΕ ΖΩΗ ΑΞΙΖΕΙ!