 |
| φωτο από Γαλλικό Ναυτικό |
Το μωσαϊκό της Λιβύης όπως έχει διαμορφωθεί ως σήμερα έχει αρκετές ψηφίδες. Άλλες εντονότερες, άλλες λιγότερο. Εκτός των δύο αντιμαχομένων πλευρών, παρατηρούμε την Τουρκία, την Ιταλία, τη Ρωσία, την Αίγυπτο, τα ΗΑΕ. Παρουσία ωστόσο στην πολύπαθη χώρα έχουν ως τώρα μόνο οι τρεις πρώτες.
Του Στρατή Μαζίδη
Από το κάδρο της Λιβύης λάμπει δια της απουσίας της η Γαλλία. Για τη χώρα μας δεν τίθεται θέμα, αφού χρόνια τώρα δε διαθέτει μια δική της εθνική στρατηγική. Η Γαλλία όμως για όσους θυμούνται είχε πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή του Καντάφι το 2011. Ο πάλαι ποτέ ηγέτης της Λιβύης είχε καταφέρει από ένα σημείο και μετά να περιορίσει τις εξεγέρσεις επιτυγχάνοντας σταδιακά να ανακτά τον έλεγχο της επικράτειάς της χώρας.
Τότε όμως ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί με τη Γαλλία να έχει εξέχοντα ρόλο σε αυτούς. Με σε ελάχιστο χρόνο οι ισορροπίες άλλαξαν, ο Καντάφι έπεσε και βρήκε έναν ταπεινωτικό θάνατο. Έκτοτε καμία πλευρά δεν κατάφερε να επικρατήσει και να φέρει μια ισορροπία στη χώρα. Ακόμη και η σημερινή κυβέρνηση της GNA έχει αμφίβολη νομιμοποίηση, ουδέποτε έλαβε ψήφο από το HoR όπως προβλεπόταν αλλά έστω κι έτσι, η διετία της θητείας της έχει παρέλθει προ πολλού.
Στη μάχη που γίνεται για τον έλεγχο της χώρας, η Τουρκία βρίσκεται στην περιοχή, τόσο η ίδια όσο και με τους μισθοφόρους της, η Ιταλία παρίσταται ως επιτήδεια ουδέτερη που μάλλον όμως γέρνει κατά τι προς την Τρίπολη και η Μόσχα μέσω της Βάγκνερ. Η Γαλλία απουσιάζει. Βλέπει ότι συνέβαλε τα μέγιστα στην ανατροπή του καθεστώτος αλλά μάλλον πάει να μείνει απέξω.
Η Γαλλία φαίνεται ότι διακρίνεται όπως η Ελλάδα και η Αίγυπτος από το σύνδρομο της ατολμίας. Σύγχρονα μαχητικά, αθόρυβα πυρηνικά υποβρύχια βαλλιστικών πυραύλων, σύγχρονες φρεγάτες και κορβέτες, αεροπλανοφόρο αλλά από ουσία μηδέν. Κάτι σαν την Αίγυπτο αλλά σε μεγέθυνση. Απεναντίας κατέληξε να κλαψουρίζει στο ΝΑΤΟ για το συμβάν με τα τουρκικά πολεμικά.
Οι Γάλλοι δυστυχώς δείχνουν πως δεν έχουν ανάστημα. Επίσης χάνουν την ουσία. Αντί να συστήσουν έναν άξονα με την Ελλάδα, η οποία διαθέτει γαλλικά όπλα και τα έχει αναδείξει, αφήνουν το χρόνο να περνά. Μας παίδεψαν για χρόνια με τα ανταλλακτικά των Μιράζ, μας βασανίζουν με τις διαπραγματεύσεις για τις φρεγάτες Belhara που θέλουν να μας τις πουλήσουν πανάκριβα. Αυτό δε λέγεται συμμαχία αλλά αισχροκέρδεια. Τον σύμμαχο τον βοήθας, δίχως να σημαίνει ότι δε θα κερδίσεις.
Όπως το 1921 έκαναν το ιστορικό λάθος να εγκαταλείψουν τη Μικρά Ασία αφήνοντας δώρο στον Κεμάλ τον οπλισμό τους ώστε να γεννηθεί ένα κράτος ταραξίας, σήμερα δείχνουν πως δεν είναι έτοιμοι για το ραντεβού με την ιστορία. Τότε το διακύβευμα ήταν η διάλυση μιας αυτοκρατορίας που καταπίεζε τους λαούς. Σήμερα η αναδιάταξη και ο ανασχεδιασμός όλης της ανατολικής Μεσογείου με προεκτάσεις έως τη Μέση Ανατολή με χαρακτηριστικά ανασύστασης εκείνης της αυτοκρατορίας εφαρμόζοντας μάλιστα αρκετές από τις απάνθρωπες τακτικές της.
Χρόνος ακόμη ίσως υπάρχει, αλλά όχι για πολύ.