 |
| 8moments / pixabay |
Ακούμε και διαβάζουμε διαρκώς ότι η Αίγυπτος είναι μία σύμμαχη χώρα για την Ελλάδα κάτι που όμως δε φαίνεται να αποδεικνύεται μέσα από τα γεγονότα. Απεναντίας η Αίγυπτος δείχνει για ακόμη μία φορά να φέρεται με απρέπεια και ανέντιμα απέναντι στη χώρα μας. Η πρώτη φορά ήταν τη δεκαετία του 50 όταν η άνοδος του Νάσερ και τα μέτρα τα οποία έλαβε είχαν ως αποτέλεσμα το μαρασμό του ελληνικού στοιχείου στην Αίγυπτο το οποίο εξαναγκάστηκε μετά από δεκάδες αιώνες ιστορικής παρουσίας και προκοπής στην περιοχή να εγκαταλείψει τις πατρογονικές του εστίες για να έρθει να μείνει στη μητέρα Ελλάδα. Γιατί; Κινδύνευε η Αίγυπτος από τους Έλληνες που ζούσαν σε αυτή ή μήπως κέρδιζε από την παρουσία τους;
Του Στρατή Μαζίδη
Για να γυρίσουμε στο σήμερα, η Αίγυπτος διαπράττει μία ακόμη ατιμία απέναντι στη χώρα μας και λέγεται "επήρεια των νησιών" στο θέμα της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης. Τα ρεπορτάζ γνωστών δημοσιογράφων δε διαψεύστηκαν όσον αφορά το ταξίδι του Έλληνα υπουργού εξωτερικών στο Κάιρο και το τι αντιμετώπισε εκεί παρά το γεγονός πως πήγε πρόθυμος να δώσει και μάλιστα πολλά. Η υποτιθέμενη φίλη και σύμμαχος Αίγυπτος αναγνωριζεί 0% επήρεια στο Καστελόριζο, μόλις 1% στη Ρόδο, 10% στην Κάρπαθο και 20% στην Κρήτη. Προφανώς έχει αυτές τις μαξιμαλιστικές θέσεις ώστε υποχωρώντας μέχρι ένα σημείο στο τέλος της ημέρας και αν ποτέ υπάρξει συμφωνία να είναι η Αίγυπτος κερδισμένη. Ωστόσο η προσέγγιση του Καΐρου δε διαφέρει ως προς τον πυρήνα της από εκείνη της Τουρκίας για την ΑΟΖ.
Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι όλος αυτός ο αιγυπτιακός μαξιμαλισμός [για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο της εποχής] εκδηλώνεται σε μία περίοδο όπου η Αίγυπτος έχει πολλούς και σοβαρούς λόγους να ανησυχεί για όσα γίνονται στη Λιβύη. Κι όμως αντί να κοιτάξει να κλείσει μέτωπα και να ενισχύσει συμμαχίες, δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο να βρει τον τρόπο που θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο την ανάγκη της χώρας μας να καταργήσει το παράνομο μνημόνιο Τουρκίας Λιβύης. Κοιτάζει δηλαδή να μας εκμεταλλευτεί όσο το δυνατόν περισσότερο την ώρα που καιγόμαστε. Λυπάμαι πολύ αλλά αυτό δε μάρτυρα συμπεριφορά σύμμαχης χώρας και στρατιωτικής εταίρου επί της ουσίας αφού τα τελευταία χρόνια συνασκούνται οι ναυτικές δυνάμεις των δύο χωρών. Ωστόσο ποιο το νόημα;
Ή μήπως τελικά στο τέλος του δρόμου η Αίγυπτος επιθυμεί να τα βρει με την Τουρκία και όχι με την Ελλάδα επενδύοντας στην επόμενη πολιτική ημέρα στην Αγκυρα η οποία θα συνδράμει στην αποκατάσταση των σχέσεων ενώ παράλληλα θα της δώσει μεγαλύτερο μερίδιο στην Ανατολική Μεσόγειο;
Βέβαια όσον αφορά τη σημερινή πολιτική ηγεσία της Αιγύπτου, η οποία είναι πραξικοπηματική κι ας λέμε "ο πρόεδρος Σίσι" δε θα πρέπει να ξεχνά ότι στη διεθνή πολιτική νομιμοποίηση που απέκτησε, οφείλει και κάτι ή μάλλον πολλά στην τότε ελληνική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά με την τριμερή με Κύπρο.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να συνέλθουμε από έναν ακόμη μύθο και να αντιληφθούμε ότι η Αίγυπτος δεν είναι σύμμαχη χώρα προς την Ελλάδα. Είναι όπως τα πλοία που φεύγουν από το λιμάνι. Μέχρι ένα σημείο πάνε μαζί, μετά διαχωρίζονται γιατί το καθένα έχει διαφορετικό προορισμό. Μία φορά πάντως ο αληθινός σύμμαχος συνδράμει σε μία δύσκολη στιγμή και δεν αποσκοπεί στο να πάρει ή καλύτερα να αρπάξει ό,τι περισσότερο γίνεται.