«Εάν θεωρήσουμε ότι μπορούμε στρατιωτικά, να δώσουμε μάλλον λύση μέσα από την στρατικοποίηση, αυτό θα είναι το τέλος του Κυπριακού Ελληνισμού, κάτι που δεν το επιθυμώ. Και δεν είναι μια νότα απαισιοδοξίας ή παράδοσης, το αντίθετο. Οφείλεις να γνωρίζεις τις πραγματικότητες για να επιλέγεις τα όπλα» είναι η δήλωση του Νίκου Αναστασιάδη μιλώντας στο ΡΙΚ.
Του Στρατή Μαζίδη
Η παραπάνω αποστροφή είναι αληθής ως προς τις παρούσες συνθήκες αλλά και τεράστιο ατόπημα. 46 χρόνια μετά την εισβολή του Αττίλα και με την Τουρκία να αλωνίζει στην ΑΟΖ του νησιού, ο Κύπριος πρόεδρος έχει αντιληφθεί πολύ καλά ότι πέρα από χτυπήματα στην πλάτη και ψηφίσματα, ουσία δεν υπάρχει. Ακόμη και η Ελλάδα έχει εγκαταλείψει την Κύπρο. Βασικά η Ελλάδα είναι αυτή που έδωσε στο πιάτο την Κύπρο.
Από την άρνηση της βρετανικής πρότασης το 1916 έως τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και τα όσα συνέβησαν το 1974 με τους Αττίλα 1 και 2 αλλά και όσα [δε] βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Πώς να αντιμετωπίσεις μια δύναμη κοντά 40.000 ανδρών στο κατεχόμενο σχεδόν 40% του νησιού που μπορεί μάλιστα να ανεφοδιάζεται ταχύτατα; Και πώς να το κάνεις αυτό όταν είσαι αμυντικά ανοχύρωτος. Η Κύπρος μολόνοτι περισσότερο ανθηρή οικονομικά, δεν ενδιαφέρθηκε για την άμυνά της, είτε ευθέως, είτε πλαγίως μέσω της Ελλάδας.
Πράγματι λοιπόν χωρίς έμπρακτη στήριξη και όπλα ικανά να κάνουν τη διαφορά, δεν μπορείς με δελτία τύπου και φιλικές δηλώσεις να απελευθερώσεις το νησί. Μας αρέσει ή όχι, αυτή είναι η κατάσταση. Δεν μπορείς όμως επίσης να βγαίνεις και να τα λες αυτά δημόσια. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι αυτά δεν ειπώθηκαν ζωντανά αλλά σε μια συνέντευξη που...θα...μεταδοθεί.
Αυτό που οφείλεις να κάνεις και μάλιστα ως τιμονιέρης της χώρας σου είναι να προσπαθήσεις να αλλάξεις τα δεδομένα του παιχνιδιού, να δεις τι περιθώρια υπάρχουν ώστε να αρχίσεις να εξισορροπείς την κατάσταση όσο είναι δυνατόν.
Ο Νίκος Αναστασιάδης πρωταγωνιστεί πολλά χρόνια στην πολιτική ζωή της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ από το 2013 κρατά στα χέρια του την ηγεσία της χώρας. Τι έπραξε λοιπόν γνωρίζοντας τις πραγματικότητες;