 |
| IgorSuassuna / pixabay |
Πολιτικούς χωρίς έρμα ευθύνης, που φέρουν ωστόσο ακαριαία την ευθύνη για τη φθορά των εννοιών όλων των "ωραίων λέξεων", που έχουν αγιαστεί από θυσίες και ολοκαυτώματα τούτου του λαού.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Πολιτικούς, εκτρωματικές αποφύσεις των κομματικών συνευρέσεων ή κληρονόμους απανθρακωμένων πολιτικών τζακιών.
Πολιτικούς με ελαστικές συνειδήσεις, "βολεμένους" εντός ενός κοινοβουλευτικού συστήματος, που απέχει από την ιδέα του κοινοβουλευτισμού και της ευεργετικής του επίδρασης σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Πολιτικούς της κυνικότητας, της οσφυοκαμψίας και των επικύψεων, του κσιροσκοπισμού και του οπορτουνισμού, των οβιδιακών μεταμορφώσεων, των λεονταρισμών και των παλινωδιών, των κυβιστήσεων, με τις παραμυθίες και την αναλγησία τους έναντι του κοινωνικού πόνου.
Πολιτικούς της μετριότητας και της ανικανότητας, που εκθέτουν χωρίς αιδώ στο φως της ημέρας τα έργα της νυχτός.
Πολιτικούς της γελοιότητας, που ως σύγχρονοι Μυνχάουζεν, "εισβάλλουν" καθημερινά στα σπίτια μας από τους τηλεοπτικούς δέκτες, από τα ορθάνοιχτα παράθυρα στο ψέμα και την υπερβολή της δημοσιογραφικής αθλιότητας και της τηλεοπτικής αποχαύνωσης.
Πολιτικούς, σύγχρονους Ζακχαίους, που γελάνε μ'αυτά που λένε. Γελάνε μ'αυτά που κάνουν. Γελάνε μ'αυτά που ακούνε. Γελάνε μ'αυτά που παθαίνουμε!
Η εσκεμμένη συγκάλυψη της αλήθειας οδήγησε στην πολιτική απομώρανση. Δεν καταλαβαίνουμε πως το ανάστημα ενός πολιτικού ανδρός έχει να κάνει με μάχες εκ του συστάδην με τα προβήματα του τόπου.
Το καταλαβαίνουμε, θα ισχυριστούν πολλοί με την αυταρέσκεια της άγνοιας και της αυταπάτης. Αν το καταλαβαίναμε, η κοινωνική ερημιά δεν θα "γέμιζε" με γραβατωμένους και αγραβάτωτους καραγκιόζηδες της πολιτικής με παχυδερμία ιπποποτάμου.
Κι όσο θα υπάρχει από το λαό ανοχή χωρίς ενοχή, ευπιστία με άγονη προσδοκία και φόβος, που τόσο αποτελεσματικά ενσπείρουν οι πολιτικοί της συμφοράς, τόσο θα υπάρχει και το αντίστοιχο "ξεζούμισμα" της κοινωνίας. Για να μην αναφερθώ στην αποψίλωση της εθνικής μας αξιοπρέπειας...