 |
| Mediamodifier / pixabay |
Αν ήμουν Γερμανός πολίτης ή Γάλλος, θα αναρωτιόμουν πόσο περισσότερο πρέπει να φέρω το ελληνικό βάρος. Καθώς τα κράτη μέλη χάνουν την πίστη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Βρετανία ετοιμάζεται να φύγει και οι Ευρωπαίοι επικεντρώνονται στα εθνικά τους συμφέροντα σε αντίθεση με τους κοινούς στόχους, αυτό το ζήτημα θα ήταν ακόμη πιο σημαντικό. Πράγματι, η Ελλάδα αποτελεί ένα υψηλό κόστος για την ΕΕ - που πληρώνουν οι Ευρωπαίοι με τους φόρους τους.
Παρουσίαση Freepen.gr
Αν και η Ελλάδα δημιουργεί μηδενικά προϊόντα προστιθέμενης αξίας για την ΕΕ, δημιουργεί δύο ξεχωριστά κόστη. Το οικονομικό κόστος της χώρας χρονολογείται από την πιο πρόσφατη οικονομική κατάρρευση. Μεταξύ 2010 και 2018, η Ένωση δάνεισε 274 δισεκατομμύρια ευρώ (307 δισεκατομμύρια δολάρια) για την τόνωση της ελληνικής οικονομίας. Κατά συνέπεια, ο δείκτης χρέους προς έσοδα της Ελλάδας αυξήθηκε στο 180%. Μετά από οκτώ χρόνια δανεισμού από την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), η Αθήνα έχει γίνει οικονομικά σταθερή;
Το Ταμείο πιστεύει ότι η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερα χρήματα για να διατηρήσει την οικονομία της σε λειτουργία. Για να είμαστε σαφείς, αυτή η εκτίμηση προηγήθηκε της πανδημίας COVID-19, η οποία θα επηρεάσει σοβαρά την Ελλάδα λόγω περιορισμών στον τουρισμό, όπου ο τομέας των υπηρεσιών αντιπροσωπεύει το 80% της οικονομίας. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ποσοστό ανεργίας της χώρας θα αυξηθεί από 17% σε 20% το 2020, ο λόγος χρέους προς εισόδημα στο 196% και η ελληνική οικονομία θα συρρικνωθεί κατά περίπου 10%. Στα απλά αγγλικά, ο μέσος πολίτης της ΕΕ θα πρέπει να πληρώσει περισσότερα για να σώσει την Ελλάδα, η οποία φαίνεται ανίκανη να διαχειριστεί την οικονομία της.
Ωστόσο, η Ελλάδα δημιουργεί κάτι περισσότερο από απλά οικονομικά προβλήματα για την ΕΕ. Τα προβλήματα της χώρας με τους γείτονές της κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη για το μπλοκ. Ακολουθεί μια σύνοψη της διαφωνίας της Ελλάδας με την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το κυπριακό ζήτημα υπήρξε μόνιμο σημείο παραμονής στις τουρκο-ελληνικές σχέσεις για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Το 2004, τότε ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Κόφι Ανάν διευκόλυνε με επιτυχία τις διπλωματικές συνομιλίες, οι οποίες οδήγησαν σε δημοψήφισμα επανένωσης.
Αν και η τουρκική πλευρά υποστήριξε το σχέδιο, οι Ελληνοκύπριοι άσκησαν βέτο στη συμφωνία για να συνεχίσουν την κρίση. Μετά από αυτό το δημοψήφισμα, η ΕΕ παραδέχθηκε τους Ελληνοκύπριους ως μοναδικό αντιπρόσωπο του νησιού - ένα τεράστιο λάθος. Έτσι, η Ένωση έγινε συμβαλλόμενο μέρος στην κυπριακή διαμάχη και αναγκάστηκε να επωμιστεί το πολιτικό της βάρος. Μέρος αυτής της επιβάρυνσης ήταν η επακόλουθη πίεση στις σχέσεις Τουρκίας-ΕΕ. Τόσο η Ελλάδα όσο και οι Ελληνοκύπριοι προσπαθούν έκτοτε να επιλύσουν τα προβλήματά τους με την Τουρκία μέσω της ΕΕ. Αυτή η πολιτική εμβαθύνει τα διάφορα προβλήματα μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ.
Πιο πρόσφατα, υπήρξαν διαφωνίες σχετικά με την εξερεύνηση και την εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα και οι Ελληνοκύπριοι προσπαθούν να χωρίσουν αυθαίρετα την Ανατολική Μεσόγειο σε δύο κομμάτια, να χαράξουν αποκλειστικές οικονομικές ζώνες για τον εαυτό τους και να μειώσουν τη θαλάσσια δικαιοδοσία της Τουρκίας σε μια μικρή περιοχή. Η Τουρκία ανταποκρίθηκε σε αυτές τις προσπάθειες υπογράφοντας παρόμοια συμφωνία με την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ) και κάνοντας έρευνες στα ανοικτά της Κύπρου. Ακολούθησε συμφωνία με τη Λιβύη για την οριοθέτηση των θαλάσσιων δικαιοδοσιών για διεκδίκηση αποκλειστικής οικονομικής ζώνης σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα και οι Ελληνοκύπριοι κλιμάκωσαν μια κατάσταση, η οποία θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ειρηνικά μέσω διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, σε ένα πρόβλημα για την ΕΕ.
Οι κινήσεις της Τουρκίας είχαν πολλές συνέπειες για τον οργανισμό. Πρώτον, η εχθρική πολιτική της Ελλάδας και των Ελληνοκυπρίων αποσταθεροποίησε την Ανατολική Μεσόγειο. Δεύτερον, ο αγωγός EastMed έπρεπε να μεταφέρει φυσικό αέριο από την Ανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη. Οι προσπάθειες της Ελλάδας να συγκρατήσει την Τουρκία, ωστόσο, οδήγησαν στην τουρκική αντίδραση και υπονόμευσαν τον αγωγό της Ανατολικής Μεσογείου.
Σήμερα, υπό το φως της συνθήκης Τουρκίας-Λιβύης, απαιτείται η έγκριση της Τουρκίας για την ολοκλήρωση αυτού του έργου - η οποία είναι απίθανο να δώσει η Άγκυρα λόγω της ελληνοκυπριακής επιθετικότητας.
Τέλος, η Ελλάδα υποστηρίζει τη Ρωσία και την Αίγυπτο στο θέατρο της Λιβύης λόγω των συνεχών προβλημάτων της με την Τουρκία. Με άλλα λόγια, η Αθήνα εργάζεται για να ενισχύσει την επιρροή της Μόσχας σε μια περιοχή που τυχαίνει να είναι κρίσιμη για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Για να προσθέσουν προσβολή στο τραύμα, οι Έλληνες υπονομεύουν την ειρηνευτική διαδικασία του Βερολίνου προωθώντας τα ρωσικά συμφέροντα στη Λιβύη.
Δεν πρέπει οι Ευρωπαίοι να αρχίσουν να ρωτούν γιατί συγχωρούν τέτοια συμπεριφορά;