Jerusalem Post - SETH J. FRANTZMAN
Απόδοση Freepen.gr
Το Νοέμβριο, η Τουρκία, με υψηλό ρυθμό μετά την "εντολή" στις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν μέρος της ανατολικής Συρίας και να εισβάλει σε μια ειρηνική περιοχή της Συρίας, αποφάσισε να υπογράψει μια ενεργειακή συμφωνία με την καταδικασμένη κυβέρνηση στην Τρίπολη της Λιβύης. Από τη στιγμή που η Άγκυρα υπέγραψε τη συμφωνία, έχει αλλάξει η τύχη της κυβέρνησης της Εθνικής Συμφωνίας. Μια χαοτική και σε μεγάλο βαθμό αποτυχημένη κυβέρνηση, προσκολλημένη στην «αναγνώριση του ΟΗΕ», ξαφνικά είδε όπλα, drones και θωρακισμένα οχήματα, καθώς και Σύριους μισθοφόρους, να ρέουν για να γεμίσουν τις φθίνουσες αμυντικές της γραμμές. Έξι μήνες αργότερα βρίσκονται στην επίθεση, σαρώνοντας τη ρωσικής και αιγυπτιακής υποστήριξη αντιπολίτευση.
Πώς οι μαχητές της GNA, οι οποίοι στις φωτογραφίες μοιάζουν με ένοπλο όχλο χωρίς στολές, που κάνουν γκράφιτι σε ελικόπτερα που πιάνουν και φαίνεται να περνούν περισσότερο χρόνο για να ποζάρουν για φωτογραφίες παρά να πολεμούν, ξαφνικά ανέκαμψαν την πολεμική προσπάθεια;
Ωστόσο, ο LNA εγκατέλειψε επίσης μάζες του εξοπλισμού του καθώς αποσύρθηκε, συμπεριλαμβανομένης ενός τανκ T-63, ελικοπτέρου Mi-35, πυραύλων Kornet και πυροβόλων όπλων.
Στα χαρτιά η GNA αντιμετώπισε έναν τρομερό εχθρό. Ο Εθνικός Στρατός της Λιβύης, με επικεφαλής τον Khalifa Haftar, διέθετε ρωσικά συστήματα αεροπορικής άμυνας, άρματα μάχης, μάζες φορτηγών με τοποθετημένα πολυβόλα, χρήματα και αποθέματα όπλων μέσω της Αιγύπτου, των ΗΑΕ και της Ρωσίας. Είχε μεγάλο αριθμό μισθοφόρων από τη Ρωσία (Βάγνκερ), ακόμη και πολεμικά αεροπλάνα, και ένοπλα μη επανδρωμένα αεροσκάφη από την Κίνα.
Εντούτοις, παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο γιατί οι δυνάμεις του Haftar "εξατμίστηκαν" ξαφνικά από το πεδίο της μάχης στη Λιβύη, αποσυρόμενοι από τη μια θέση μετά την άλλη. Οι δυνάμεις του Haftar προσπαθούσαν να πιάσουν την Τρίπολη για έξι μήνες πέρυσι, με αυξανόμενη ρητορική από το γραφείο του Haftar για το πώς η επίθεσή του σύντομα θα οδηγούσε τους «τρομοκράτες» και τις «πολιτοφυλακές» στην Τρίπολη στη θάλασσα. Αντίθετα, οι Τούρκοι έστειλαν drones και ορκίστηκαν να εκδιώξουν τον «πολέμαρχο» Haftar. Η GNA κατέλαβε την αεροπορική βάση Watiya στις 18 Μαΐου από τον LNA του Haftar. Στις 2 Ιουνίου το διεθνές αεροδρόμιο της Τρίπολης καταλήφθηκε από την GNA.
Η GNA βαδίζει τώρα μέσω της Tarhuna και προσπαθεί να πάρει τη Sirte, το Bani Walid και άλλες βασικές πόλεις και στρατηγικές περιοχές από το Haftar, συμπεριλαμβανομένης της Al-Jufra (Σημείωση Freepen.gr: Το άρθρο δημοσιεύθηκε το πρωί της 6ης Ιουνίου, λογικά γράφτηκε πιο μπροστά και για αυτό δεν αναφέρεται ότι το Bani Walid έχει ήδη πέσει ενώ η Τρίπολη είναι στις παρυφές της Σίρτης). Μεγάλο μέρος της προσπάθειας της GNA φαίνεται να έχει επιτευχθεί χωρίς μεγάλες μάχες και υπάρχουν υπαινιγμοί μυστικής συμφωνίας ή κάποιου είδους συμβιβασμού που έχουν γίνει από τους υποστηρικτές τόσο του Haftar όσο και της GNA. Η Arab News αναφέρει ότι ο Χάφταρ βρισκόταν υπό «διεθνή πίεση» για να αποσυρθεί 60 χλμ. Πάλι να σημειώσουμε ότι και ο στρατηγός Μισμάρι, εκπρόσωπος του LNA, αναφέρθηκε χθες σε αυτές τις πιέσεις.
Πώς φτάνει ξαφνικά η διεθνής πίεση στη Λιβύη μετά από χρόνια στα οποία η διεθνής κοινότητα δεν ενδιαφερόταν για τη σύγκρουση της Λιβύης; Γνωρίζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πληρώνει «Λιβυκές πολιτοφυλακές», σύμφωνα με το Associated Press, για να εμποδίσει τους μετανάστες να έρθουν στην Ευρώπη. Γνωρίζουμε επίσης ότι η ΕΕ ξεκίνησε ναυτική αποστολή τον Μάρτιο για την επιβολή εμπάργκο όπλων.
Φαίνεται όμως ότι το εμπάργκο όπλων είναι σε μεγάλο βαθμό μυθοπλασία, καθώς οι πτήσεις C-17 από τις αεροπορικές εταιρείες του Κατάρ, ακόμη και οι ΗΠΑ ενδέχεται να έχουν προσγειωθεί στην Τρίπολη. Οι λογαριασμοί Twitter @Gerjon_ και @ItaMilRadar έχουν παρακολουθήσει πολλές από αυτές τις πτήσεις ή έκαναν tweet για αυτούς τους τελευταίους μήνες. Πτήσεις προέρχονται επίσης από τα ΗΑΕ που φέρεται να προμηθεύουν το Haftar στη Βεγγάζη. Η Τουρκία διαθέτει επίσης ένα είδος αεροπορικής γέφυρας που λειτουργεί για την προμήθεια της Τρίπολης και των πλοίων στα ανοικτά της Λιβύης. Αν είναι αυτό το εμπάργκο όπλων, τότε φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι οι δύο πλευρές στη σύγκρουση στη Λιβύη πιθανότατα λαμβάνουν περισσότερα όπλα, ή τουλάχιστον πραγματοποιούνται παράνομες πτήσεις, την εβδομάδα από οποιαδήποτε άλλη σύγκρουση στον κόσμο.
Για να σπάσει τον Haftar, η Τουρκία έχει χρησιμοποιήσει την ίδια συνταγή που χρησιμοποιήθηκε στην ανατολική Συρία. Πρώτα η Τουρκία αρχίζει να κινητοποιεί τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης για να χαρακτηρίσει τον Χάφταρ «τρομοκράτη», «πολέμαρχο» και «υποστηρικτή του πραξικοπήματος». Αυτή είναι η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιεί η Τουρκία για όλους τους εχθρούς της. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι οι δυνάμεις του Haftar είναι διαφορετικές ή χειρότερες όσον αφορά τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη GNA. Τόσο ο Haftar όσο και η GNA κατηγορούν ο ένας τον άλλον ότι διοικούν αυταρχικές πολιτοφυλακές. Ωστόσο, προμηθεύοντας τη GNA, η Τουρκία ανάγκασε το χέρι της Ρωσίας να στείλει περισσότερα πολεμικά αεροσκάφη στη Λιβύη για να ενισχύσει τον Haftar. Στη συνέχεια, η Τουρκία τροφοδότησε δυτικά ΜΜΕ με ιστορίες ότι ο Haftar εξοπλίζεται από τη Συρία και το Ιράν. Το pro-GNA λόμπι που λειτουργεί για τις δυτικές κυβερνήσεις για υποστήριξη επίσης διακινεί ιστορίες σχετικά με τις δυνάμεις του Haftar ως «τρομοκρατικές δυνάμεις». Κυκλοφόρησαν επίσης πληροφορίες σε δυτικούς ερευνητές που ισχυρίζονται ότι ο Haftar εμπορεύεται πετρέλαιο με τη Βενεζουέλα.
Ο στόχος όλων αυτών ήταν να παρουσιάσει τον Haftar ως μέρος ενός νέου ρωσο-ιρανικού άξονα στη Λιβύη. Αναφορές που διέρρευσαν μέσω του Ισραήλ ανέφεραν επίσης ότι ο Haftar είχε ιρανικούς αντιαρματικούς πυραύλους. Δεν αμφισβητήθηκε ο αμφίβολος ρόλος της Τουρκίας, η πρόσληψη Σύριων εξτρεμιστών που είχαν μόλις εκκαθαρίσει εθνοτικά τους Κούρδους στο Αφρίν και στο Τελ Αμπιάντ, για να πάνε στη Λιβύη. Η Τουρκία φαίνεται να θέλει να χρησιμοποιήσει τη Λιβύη ως έδαφος ντάμπινγκ για τους Σύριους, πληρώνοντάς τους για να διασφαλίσουν τα ενεργειακά συμφέροντα της Τουρκίας και να τους αποσπάσουν την προσοχή, ενώ η Άγκυρα παραδίδει κομμάτια του Ιντλίμπ στο συριακό καθεστώς.
Οι προσπάθειες των τουρκικών μέσων ενημέρωσης έχουν αποδώσει. Είχε χρησιμοποιήσει την ίδια συνταγή για να απεικονίσει τις αντι-ISIS φατρίες στην ανατολική Συρία ως «τρομοκράτες», παρόλο που ποτέ δεν διέπραξαν τρομοκρατικές ενέργειες. Η Τουρκία έχει μάθει τη συνταγή να αντιμετωπίζει τη Δύση. Επιτεθείτε σε ομάδες και αναγκάστε αυτές τις ομάδες να επιλέξουν μεταξύ να καταστραφούν από τους εκ Τουρκίας υποστηριζόμενους εξτρεμιστές ή να συνεργαστούν με άλλους όπως η Ρωσία και το συριακό καθεστώς, και στη συνέχεια να χαρακτηρίσουν αυτές τις ομάδες ως «τρομοκράτες». Είναι μια συνταγή που λειτουργεί καλά επειδή οι περισσότερες ομάδες όταν δέχονται επίθεση δεν θα επιλέξουν να διαλύσουν τον εαυτό τους αλλά να ζητήσουν υποστήριξη αλλού. Ο Haftar είχε ήδη αυτή την υποστήριξη, επίσης από εταίρους των ΗΠΑ στην Αίγυπτο, τα ΗΑΕ και τη Γαλλία. Η Τουρκία έχει παίξει το χαρτί Ρωσίας-Ιράν. Αναπτύσσοντας αεροσκάφη στη Λιβύη στις 26 Μαΐου, η Ρωσία ανάγκασε το χέρι των ΗΠΑ να υποστηρίξει πιθανώς το ρόλο της Τουρκίας στη Λιβύη.
Σε αυτήν την εξίσωση ο Χαφτάρ έγινε ο αναπόφευκτος ηττημένος επειδή η έλλειψη «αναγνώρισης του ΟΗΕ» σημαίνει ότι αυτός και οι δυνάμεις του είναι όμηροι στη Ρωσία και σε άλλες χώρες. Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη δεν κάνουν πλέον σημαντικές ειρηνευτικές αποστολές ούτε προσπαθούν να λύσουν τις συγκρούσεις, οπότε ο πόλεμος της Λιβύης θα διαμεσολαβηθεί από τη Μόσχα και την Άγκυρα, τις ίδιες χώρες που διαχειρίζονται τη σύγκρουση της Συρίας. Η Ρωσία δεν ενοχλείται να διατηρεί πελάτες σε περιοχές όπως η Λιβύη ή η ανατολική Ουκρανία, αλλά θέλει τους πελάτες της να έχουν πλήρη προσοχή στη Μόσχα. Η Αίγυπτος και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα δεν είναι τόσο καλά όσο η Τουρκία στο να κάνουν πόλεμο δια αντιπροσώπων. Τα ΗΑΕ απέτυχαν ήδη σε μεγάλο βαθμό στην Υεμένη.
Το ερώτημα για τη Λιβύη είναι το εξής: Ο αυξανόμενος τουρκικός ρόλος έχει αυξήσει τη συμμαχία μεταξύ Αιγύπτου και Ελλάδας για να αντισταθμίσουν την επιθυμία της Τουρκίας να αναλάβει τμήματα της Μεσογείου για ενεργειακή έρευνα κι εκμετάλλευση. Ωστόσο, η Ελλάδα και η Αίγυπτος δεν έχουν δείξει ότι είναι πρόθυμες να αντιμετωπίσουν την Τουρκία, καθώς το εμπάργκο όπλων της ΕΕ στη Λιβύη είναι σε μεγάλο βαθμό μυθοπλασία.
Το μυστήριο εξακολουθεί να περιβάλλει αυτό που προκάλεσε την κατάρρευση των δυνάμεων του Haftar. Αν και η αεροπορική τους άμυνα αποδεκατίστηκε από τα αεροσκάφη της Τουρκίας στα μέσα Μαΐου, δεν είναι σαφές πώς τα drones με μερικά έξυπνα πυρομαχικά μπορούν να κερδίσουν έναν πόλεμο. Τις τελευταίες μέρες ο Haftar πήγε στο Κάιρο και οι ηγέτες της GNA στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από όλη τη ρητορική και των δύο πλευρών που καλούν ο ένας τον άλλον "τρομοκράτες", δεν φαίνεται να λειτουργεί πραγματικά κάθε είδους εκεχειρία. Η Ρωσία θα μπορούσε να προσπαθήσει να κάνει ό,τι έχει κάνει στο Idlib, μεσίτης κάποιου είδους κοινών περιπολιών στο έδαφος. Η Μόσχα μπορεί επίσης να προσπαθήσει να πάρει κάποια συμφωνία για τμήματα της Λιβύης σε αντάλλαγμα με τμήματα του Idlib. Η απεικόνιση των μέσων μαζικής ενημέρωσης που θέλει να δει τη Λιβύη ως μια στενή και ξηρή σύγκρουση μπορεί να εκπλαγεί όταν ανακαλύπτει ότι πίσω από τα παρασκήνια, αυτό που οδήγησε τον Haftar να αποσυρθεί είναι πιο περίπλοκο από τη στρατιωτική ήττα επί τόπου.