Είναι πάνω από δύο χρόνια τώρα όπου η χώρα μας συζητά για τις φρεγάτες Belharra. Αρχικά ακούσαμε για τέσσερις, έγινε δύο συν δύο, υποχωρήσαμε στις δύο αλλά συμφωνία δεν έρχεται. Εν τω μεταξύ όσο περνά ο χρόνος, τόσο διαβάζουμε άρθρα στα οποία το κόστος της απόκτησής τους όλο και αυξάνεται. Εσχάτως διαβάσαμε για τρία δίς.
Του Στρατή Μαζίδη
Η απλή λογική λέει ότι όταν δύο πλευρές τα βρίσκουν, η συμφωνία κλείνει άμεσα. Το ότι δεν κλείνει, δείχνει πως υπάρχουν ζητήματα. Το γιατί η χώρα μας δείχνει μια εμμονή με ένα πλοίο που δεν υπάρχει ει μη μόνο στα χαρτιά και δεν πάει σε έναν ανοικτό διαγωνισμό, καθώς υπάρχουν κι άλλα αξιόλογα πλοία που θα μπορούσαν να μας ενδιαφέρουν, είναι ένα ζήτημα που μπορούν να απαντήσουν οι αρμόδιοι. Όπως και το γιατί δεν προχωράμε το εθνικό πλοίο.
Εν προκειμένω όμως η Γαλλία κάνει σα να βρήκε τον ιδανικό σύντροφο να χρηματοδοτήσει το project της. Η Ελλάδα όμως χρειάζεται ενίσχυση χθες και μάλιστα δοκιμασμένη, όχι κάτι εξαιρετικό στα σχέδια μετά από 3 ή 4 χρόνια. Χρειάζεται πχ δύο νεότευκτες FREMM σαν αυτές της Ιταλίας που αντί να παραδοθούν στο ιταλικό ναυτικό, θα κατηφορίσουν στην Αλεξάνδρεια με 1,2 δις κόστος αμφότερες!
Αν η Γαλλία ψάχνει αγελάδα για άρμεγμα, καλύτερα να βρει μια άλλη. Αν θέλει έναν εταίρο να αναδείξει τα όπλα της, όπως έκαναν οι Ελληνες πιλότοι με τα Μιράζ και μαζί του να αναχαιτίσει την Τουρκία, τότε πρέπει να κινηθεί διαφορετικά. Θα πρέπει να πάρει αλλά και να δώσει. Τι να δώσει; Αυτό το ξέρουν καλύτερα οι Ελληνες αξιωματικοί, αν θα είναι αύριο δύο, τρία, τέσσερα πλοία ή μαχητικά Rafale που θα μετασταθμεύσουν ή οτιδήποτε. Αλλά και η Ελλάδα θα πρέπει να σοβαρευτεί ορθώνοντας ανάστημα και όχι κάνοντας μυστικές συναντήσεις με γερμανική υπόδειξη.
Η Γαλλία πρέπει να αποφασίσει για τις Belharra όπως και η χώρα μας η οποία καίγεται και δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο σε δύο πλοία. ΑΝ φυσικά εκτιμά ότι όλα τα νησιά έχουν ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα και δεν παζαρεύει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Διαφορετικά δε χρειάζεται να το κουράζουμε.