 |
| Engin_Akyurt / pixabay |
Ο μεγάλος Θεμιστοκλής στην Αρχαία Αθηνά "έβλεπε" ότι οι Πέρσες θα ξανάρθουν και ότι η αναμέτρησή δεν είχε τελειώσει με τον Μαραθώνα. Οι Αθηναίοι όμως είχαν γυρίσει στα συνηθισμένα και φαινόταν δύσκολο να τους πείσει κανείς για τον "μακρινό" κίνδυνο μιας νέας Περσικής εκστρατείας. Επιστράτευσε γι ' αυτό ως αμεσότερο και ορατό κίνδυνο τη γειτονική Αίγινα, η οποία ήταν για την ανερχόμενη τότε Αθηνά παραδοσιακός εχθρός και ανταγωνιστική ναυτική δύναμη. Με την επίκληση του κίνδυνου αυτού, ο Θεμιστοκλής έπεισε τους Αθηναίους να μη γίνει διανομή κερδών από την εκμετάλλευση ενός νέου κοιτάσματος άργυρου στο Λαύριον και τα κέρδη να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή τριακοσίων νέων τριήρεων. Με αυτές τις τριήρεις, κερδήθηκε η ναυμαχία της Σαλαμίνος.
Πρέσβυς ε.τ.
Συγκρίνετε τη στρατηγική διορατικότητα του Θεμιστοκλή με τη συμπεριφορά και την κρίση των σημερινών ηγεσιών της Ελλάδος. Ο Ερντογάν διακηρύσσει τη φιλοδοξία του και κτίζει συστηματικά τη στρατιωτική ισχύ για να κάνει την Τουρκία πάλι "μεγάλη". Υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία ότι το Τούρκικο αυτό "μεγαλείο" επιδιώκεται σε βάρος της Ελλάδος; Μπορεί να υπάρξει Τουρκική ηγεμονία χωρίς αμφισβήτηση του Ελληνικού Αιγαίου και επιδίωξη κυριαρχίας στην Ανατολική Μεσόγειο; Ενώ όμως τα πράγματα είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, οι Ελληνικές ηγεσίες ακολούθησαν πολιτική στρουθοκαμήλου και δεν έδωσαν τη δέουσα προσοχή στην υπόσκαψη της αεροναυτικής ισορροπίας στο Αιγαίο από τους Τούρκικους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και την αλματώδη ανάπτυξη της Τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας. Πολύ χειρότερα ακόμη, με αρχιτέκτονα τον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, υπονόμευσαν την εφαρμογή των Ελληνικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, που απορρέουν από τη Σύμβαση του Montego Bay, με ανακοινωθέντα τύπου Μαδρίτης του 1997 και με κατευναστικές πολιτικές, υπό την πίεση και τις νουθεσίες της Ουάσιγκτον. Στο ίδιο πνεύμα, οι άνθρωποι Σημίτη, με το κύρος που τους προσδίδει η εκπροσώπηση η αναμετάδοση ιδεών, που είναι αρεστές στον ξένο παράγοντα, συνέχισαν να παίζουν ρόλους και να διαμορφώνουν πολιτικές προς την ίδια κατεύθυνση και στις επόμενες Κυβερνήσεις.
Η κίνηση της Αγκύρας προς τη Λιβύη και η υπογραφή μνημονίου περί θαλάσσιων ζωνών με τον εγκάθετο της στην Τρίπολη Αλ Σαράζ αφαίρεσε από τους υπερμάχους του κατευνασμού κάθε πρόσχημα. Η Άγκυρα τα θέλει όλα και αναγνωρίζει ως μόνο δίκαιο την ισχύ της, για την οποίαν κομπάζει ότι είναι δήθεν ασυναγώνιστη από τη μικρή Ελλάδα. Πρσπαθεί με αλλά λόγια, να εκφοβίσει την Ελλάδα για να δεχθεί συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, εκτός του πλαισίου του διεθνούς δίκαιου και πάνω στη βάση των επιχειρούμενων Τούρκικων τετελεσμένων.
Είναι μια στιγμή αληθείας για την Ελλάδα, η οποία πρέπει να οργανώσει την άμυνα της, χωρίς ψευδαισθήσεις, δίνοντας προτεραιότητα στην άμεση ενίσχυση της αμυντικής της ισχύος και των συμμαχιών της. Η ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού αποτελεί υψίστη προτεραιότητα. Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα δεν πρέπει, με κανένα τρόπο, να εξαρτηθεί μονομερώς από τις ΗΠΑ, γιατί οι τελευταίες χρησιμοποιούν την εξοπλιστική εξάρτηση για να επηρεάσουν την Ελληνική πολιτική προς κατευναστική κατεύθυνση για λογούς δικών τους στρατηγικών συμφερόντων και υπέρ της διατηρήσεως της συνοχής της ΝΑ πτέρυγας του ΝΆΤΟ. Το ίδιο ισχύει για την Πολεμική Αεροπορία. Οι μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις για τις Γαλλικές ψηφιακές φρεγάτες Bell@rra είναι καιρός να καταλήξουν, ώστε να μη απομακρύνεται συνεχώς και ο χρόνος παραδόσεως τους. Με την ίδια ευκαιρία και σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στη Λιβύη και γενικότερα στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι σήμερα σκόπιμη η εμβάθυνση και η περαιτέρω ενίσχυση της στρατηγικής και συμμαχικής σχέσεως μεταξύ Ελλάδος και Γαλλίας.
Οι δυο υπερσύγχρονες Γαλλικές φρεγάτες, με προσαρμοσμένο εξοπλισμό, σύμφωνα με τις επιθυμίες του Πολεμικού Ναυτικού, δεν αρκούν για να στηρίξουν την ισχύ του Πολεμικού Ναυτικού, στην προοπτική των επόμενων χρόνων. Η Τουρκία θα παραλάβει, κατά τα επόμενα χρόνια, έξι νέες υπερσύγχρονες φρεγάτες και έξι νέα υποβρύχια 214, της κλάσεως και της τεχνολογίας των δικών μας υποβρυχίων, πέρα από τα αλλά σκάφη και τα δυο μικρά αεροπλανοφόρα που ναυπηγεί. Χρειάζεται η Ελλάδα να αναστήσει τα ναυπηγεία της και να προγραμματίσει άμεσα την κατασκευή δυο άλλων Γαλλικών φρεγατών στην Ελλάδα, τη ναυπήγηση δυο νέων υποβρυχίων 214 και τον εκσυγχρονισμό των υπαρχουσών φρεγατών του στόλου. Χρειάζεται επίσης να εξετάσει σοβαρά τις υπάρχουσες προτάσεις για νέες φρεγάτες και κορβέτες. Διακυβεύεται σήμερα ο έλεγχος του Αιγαίου και η παρουσία της Ελλάδος στην Ανατολική Μεσόγειο και οποιαδήποτε ολιγωρία και αδράνεια είναι ανεπίτρεπτη.
Πολλά θα εξαρτηθούν από την εξέλιξη των πραγμάτων στη Λιβύη. Η τολμηρή κίνηση της Αγκύρας να παρέμβει στη Λιβύη αντιπροσωπεύει την πιο τυχοδιωκτική κίνηση μέχρι τώρα του Ερντογάν. Εάν κατορθώσει να τη στηρίξει μέχρι τέλους και να καταστήσει την Τουρκία κυρίαρχη δύναμη στη Λιβύη, θα έχει επιτύχει μέγα έργο και θα έχει προσδώσει στην Τουρκία περιφερειακή ισχύ στην Κεντρική Μεσόγειο και στη Βόρεια Αφρική. Η Ελλάδα πρέπει να κάνει ότι μπορεί, σε συνεργασία με τους συμμάχους της, ώστε το σχέδιο Ερντογάν να ναυαγήσει και να γίνει μπουμεραγκ για τον ίδιο.
Στο πλαίσιο αυτό ήταν σωστή η κίνησή Δένδια προς τον Πρόεδρο του Λιβυκού Κοινοβουλίου. Η υπογραφή συμφωνίας οριοθετήσεως ΑΟΖ με το εκλεγμένο και νόμιμο Λιβυκό Κοινοβούλιο, θα ήταν μια απάντηση προς το παράνομο μνημόνιο Αλ Σαράζ. Είναι προφανές όμως ότι τα πράγματα θα εξαρτηθούν τελικά από την έκβαση των πολεμικών επιχειρήσεων. Η Άγκυρα και το καθεστώς Αλ Σαρατζ θέτουν ως προϋπόθεση για ν' αποδεθουν τη συστηνόμενη απ' όλους εκεχειρία, την κατάληψη της Συρτεως και της αεροπορικής βάσεως Αλ Τζουφρα. Η Άγκυρα υπολογίζει σε Αμερικάνικη στήριξη, προβαλλόμενη ως ανάχωμα στη Ρωσική επιρροή στη Λιβύη. Γαλλία, Αίγυπτος, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, αλλά και Ρωσία, η οποία ενεργεί άτυπα, με τη μορφή ιδιωτών μισθοφόρων, αντιτίθενται με σφοδρότητα στα Τουρκικά σχεδία στη Λιβύη. Είναι φανερό ότι η Ελλάδα πρέπει να συμβάλει, όσο μπορεί, με την πολιτική της, στην ήττα της Τουρκικής εκστρατείας στη Λιβύη.
Η Κύπρος δεν μπορεί να λείπει από την εξίσωση. Η παρουσία της Γαλλικής φρεγάτας στα ανοικτά της Πάφου είναι μια ένδειξη των συμμαχικών δυνατοτήτων που έχει η Κύπρος. Δεν υπάρχει όμως αλληλεγγύη μ' έναν λαό που δεν αγωνίζεται. Οι δηλώσεις Αναστασιάδη είναι πραγματικό όνειδος. Με τις δηλώσεις αυτές, δεν υποσκάπτει μόνο την άμυνα και το φρόνημα του λάου. Διεμβολίζει επίσης τις συμμαχίες της Κύπρου και υπονομεύει τη διπλωματική της θέση, Προφανώς, οι δηλώσεις αυτές στέλνουν μηνύματα ενδοτισμού και νέων υποχωρήσεων, τη στιγμή που ο Αττίλας 3 είναι στην Κυπριακή ΑΟΖ. Οι δηλώσεις Αναστασιάδη, πέρα από τις δίκες του προσωπικές ευθύνες, αποκαλύπτουν ένα βαθύτατο πρόβλημα, που βρίσκεται στην πολιτική των ηγεσιών των δυο μεγαλύτερων κομμάτων, του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Με αναφορά μια ανερμάτιστη πολιτική για δήθεν "προσέγγιση" με του Τουρκοκυπρίους, οι ηγεσίες αυτές διολισθαίνουν σταδιακά αλλά σταθερά στην προσέγγιση με τον Αττίλα και στην αποδοχή σχεδίων "λύσεως" του Κυπριακού, που θέτουν σε κίνδυνο ολόκληρη την Κύπρο και τον Κυπριακό Ελληνισμό.