Τα τελευταία 24ωρα από τα φιλικά ΜΜΕ προς την κυβέρνηση διαβάζουμε ενδιαφέροντα κείμενα ως προς το ότι είχε δοθεί εντολή βύθισης του Ορούτς Ρέις αν περνούσε σε ελληνική υφαλοκρηπίδα. Όλοι αποφασισμένοι, μονάδες και πλοία σε θέσεις μάχης και ένα πλοίο που τελικά δε σήκωσε άγκυρα ποτέ.
Του Στρατή Μαζίδη
Δεν αμφισβητώ τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Θα έκαναν το καθήκον τους. Ίσως όμως κάποιοι άλλοι είχαν διασφαλίσει ότι δε θα χρειαστεί να φτάσουμε ως εκεί.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά και η μάσκα του πατριωτισμού δεν μπορεί να τα κρύψει. Τι σημαίνει "δεν πάμε σε διάλογο με καθεστώς απειλών"; Δηλαδή αν έρθει η Αγκυρα με ένα κουτί γλυκά και ένα μπουκέτο λουλούδια, συζητάμε; Και συζητάμε τι ακριβώς; Τα δικά μας; Γιατί ελληνική βεντάλια διεκδικήσεων ακόμη δεν έχει ανοίξει ενώ θα μπορούσε να ήταν μεγάλη.
Ποια λογική σύνδεση υπάρχει στο "βυθίζω" και την "αποφασιστικότητα" με το πάω σε διάλογο; Η ελληνική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι μόνη διαφορά είναι η υφαλοκρηπίδα και η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Μα και αυτά προσδιορίζονται από το Διεθνές Δίκαιο στο μεγαλύτερο βαθμό. Δε νομίζω ότι τα δέχεται η Τουρκία.
Επί του παρόντος πιο εύκολο είναι να διασωθεί το Καστελόριζο εξαιτίας του πραγματικού μαξιμαλισμού της Τουρκίας παρά λόγω της αποφασιστικότητας της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία όπως και η προκάτοχός της ακριβώς ένα χρόνο πριν, είδε, και de facto αποδέχθηκε, με ανακούφιση τότε το γεωτρύπανο, σήμερα το ερευνητικό να οδεύει προς Κύπρο, που όπως μας λένε είναι ένα...ξεχωριστό κυρίαρχο κράτος.
Πολύ φοβάμαι ότι οδηγούμαστε σε μια ολέθρια διαπραγμάτευση με πανηγυρικό πατριωτικό πέπλο μιας κρίσης που ουδέποτε ξεκίνησε, φορώντας πάντα τη μάσκα μας και κρατώντας το νου μας απασχολημένο με τον αόρατο εχθρό για να μην προσέχει τον ορατό.