 |
| Hans / pixabay |
Εμείς, αν δε γράφουμε πομφολυγώδεις ανοησίες στα κοινωνικά δίκτυα, ως απότοκο εθνικών παραισθήσεων, αρκούμαστε στη μυθοπλαστική λειτουργία.
Στέλιος Συρμόγλου
Στη μυθοπλαστική λειτουργία που γεννά προσδοκίες, μια ειδική ευχέρεια πολιτικού οραματισμού, ικανή να προκαλεί φρεναπάτες και μύθους, όπου η νόηση και η κρίση μπροστά τους αφοπλίζονται.
Όχι από δειλία, αλλά γιατί έχουμε ανακαλύψει πως η φρεναπάτη είναι πιο αδιάψευστη και πιο δική μας από την αλήθεια.
Η φρεναπάτη είναι έργο μας, η αλήθεια όχι.
Το να γεφυρώσουμε το χάσμα μεταξύ φρεναπάτης και αλήθειας φαντάζει σαν έργο της θσυματοποιίας ή της μεγαλοφυίας. Τον ένα ρόλο τον αποκρούουμε κι ο άλλος είναι απρόσιτος. Τι κάνουμε λοιπόν; Περιοριζόμαστε στο φυσικό μας ρόλο ως αδρανούσα κοινωνία, που ζει στο μικρόκοσμό της και στην εσωστρέφειά της. Αποδεχόμαστε την "αλήθεια" όπως μας την παρουσιάζουν οι εκάστοτε μνηστήρες και μετέπειτα επιβήτορες της εξουσίας.
Και εκ των υστέρων διαπιστώνουμε πως απέναντι στο κύριο γεγονός της ιστορίας, είμαστε δίχως προοπτική. Γινόμαστε ακούσια ή εκούσια θύματα της πολιτικής ανικανότητας και οσφυοκαμψίας, αλλά κυρίως του εαυτού μας.
Γινόμαστε συλλέκτες εθνικών τετελεσμένων και ενίοτε εθνικών συμφορών...
Λέτε να μην το ξέρουν αυτό οι Τούρκοι;