 |
| Dursun Aydemir/Anadolu Agency |
Freepen.gr - Οι συνθήκες που οδήγησαν στην αντιπαράθεση μεταξύ δύο φαινομενικά συμμάχων του ΝΑΤΟ στα ύδατα της Λιβύης, ήτοι Γαλλίας-Τουρκίας, δείχνουν ένα επίπεδο δυσλειτουργίας στη συμμαχία του ΝΑΤΟ που υπογραμμίζει την πραγματικότητα ότι ο 71χρονος οργανισμός έχει ξεπεράσει τη χρησιμότητά του, σημειώνει σε άρθρο του στο RT ο Scott Ritter, απόστρατος αξιωματικός των υπηρεσιών πληροφοριών του US Marine Corps.
Επίσης φανερώνουν ότι η τρέχουσα αναζήτηση για συνάφεια εκτός του διατλαντικού πλαισίου μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο της φιλελεύθερης τάξης που βασίζεται σε κανόνες που δημιουργήθηκαν για να υπερασπιστεί, έθεσε τη συμμαχία σε μια αυτοκαταστροφική πορεία όπου βρίσκεται όλο και περισσότερο σε σύγκρουση με τον εαυτό της.
Τις περισσότερες φορές, ο ένοχος στο επίκεντρο αυτών των διαφορών είναι η Τουρκία, η οποία θέτει το ερώτημα ως προς τη συνεχιζόμενη βιωσιμότητά της ως μέλους του ΝΑΤΟ, καθώς και τη βιωσιμότητα της ίδιας της συμμαχίας.
Από τότε που η Τουρκία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, τον Φεβρουάριο του 1952, ήταν ο περίεργος άνθρωπος. Η στρατιωτική της σημασία για τη συμμαχία ήταν τεράστια - φέρνοντας την Τουρκία επί του σκάφους, το ΝΑΤΟ όχι μόνο εξασφάλισε τη νότια πλευρά του με τη Σοβιετική Ένωση, αλλά και εξασφάλισε ότι η Τουρκία δεν θα μπορούσε ποτέ να ευθυγραμμιστεί με τη Μόσχα.
Σε αντάλλαγμα, ωστόσο, το ΝΑΤΟ έπρεπε να παραβλέψει πολλά ζητήματα που, σε οποιοδήποτε άλλο περιβάλλον θα είχαν αποδειχθεί επιζήμια, για να έχει την Τουρκία ως μέλος του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ και οι άλλοι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ έκλειναν τα μάτια στα κατά καιρούς πραξικοπήματα του τουρκικού στρατού, επειδή αυτές οι παρεμβάσεις θεωρήθηκαν ως μια καλύτερη εναλλακτική λύση απέναντι στα λαϊκιστικά ισλαμιστικά κινήματα που ανέτρεψαν.
Η εκλογή ωστόσο του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, οπαδού του εκδιωκόμενου Ερμπακάν, ως πρωθυπουργού της Τουρκίας το 2003 έθεσε την Τουρκία σε πορεία σύγκρουσης με το ΝΑΤΟ και τη Δύση. Ο Ερντογάν είναι ένας απογοητευτικός Ισλαμιστής του οποίου το πανο-οθωμανικό όραμα για τον ρόλο της Τουρκίας στον κόσμο έρχεται σε σύγκρουση με το παραδοσιακό διατλαντικό σενάριο που ακολουθεί το ΝΑΤΟ.
Τον Ιούλιο του 2016, όταν σημειώθηκε η αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, πολλοί από τους δράστες ήταν αξιωματικοί με τάσεις υπέρ του ΝΑΤΟ που αντιτάχθηκαν στην ισλαμιστική ατζέντα του Ερντογάν. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, ο Ερντογάν έχει αναδιαμορφώσει τον τουρκικό στρατό, έτσι ώστε η ηγεσία του να ευθυγραμμίζεται ιδεολογικά με το όραμά του για τη θέση της Τουρκίας στον κόσμο - ένα όραμα που λειτουργεί συχνά σε αντίθεση με τους στόχους του ΝΑΤΟ.
Ίσως η πιο ορατή εκδήλωση αυτής της ασυμβατότητας Τουρκίας-ΝΑΤΟ είναι η αγορά των ρωσικών πυραύλων S-400. Οι ΗΠΑ έχουν απειλήσει την Τουρκία με κυρώσεις για αυτό και έχουν τερματίσει τη συμμετοχή της Άγκυρας στην παραγωγή του μαχητικού F-35.
Άλλες περιοχές τριβής περιλαμβάνουν την εισβολή και την κατοχή της Τουρκίας στη βόρεια Συρία και την επακόλουθη σύγκρουσή της με κουρδικές δυνάμεις που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ που επιχειρούν εκεί, τη συνεχιζόμενη στρατιωτική επιχείρηση της Τουρκίας στο βόρειο Ιράκ, που έγινε χωρίς την άδεια της ιρακινής κυβέρνησης και την υποστήριξη της Τουρκίας στην κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (GNA) στη Λιβύη.
Αυτή η υποστήριξη προς την GNA, που έρχεται με τη μορφή αποστολών όπλων και υποστήριξης ανθρώπινου δυναμικού, οδήγησε στο ναυτικό περιστατικό με τη Γαλλία και έχει φέρει την Τουρκία σε πορεία σύγκρουσης με το ΝΑΤΟ σήμερα.
Η συμμαχία του ΝΑΤΟ αγωνίζεται όσον αφορά τον προσανατολισμό του από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Τα πολλά κατάγματα που υπάρχουν εντός της συμμαχίας - το νέο «Ανατολικό μπλοκ» έναντι της «παλιάς Ευρώπης», υποστηρικτές του κράτους δικαίου έναντι των αυταρχικών κυβερνήσεων, των υπερατλαντικών πρωταγωνιστών έναντι της παγκόσμιας επέκτασης - έχουν καταγραφεί από τον οργανισμό που βασίζεται στη συναίνεση σε μια προσπάθεια προβολής της ενότητας. Όμως, η εγγενής ασυμβατότητα του παν-οθωμανισμού του Ερντογάν (η κινητήρια δύναμη πίσω από τη λιβυκή παρέμβαση της Τουρκίας) με τη «φιλελεύθερη τάξη» που βασίζεται στους κανόνες, που το ΝΑΤΟ ισχυρίζεται ότι υπηρετεί, δεν είναι τόσο εύκολο να κρυφτεί κάτω από το χαλί.
Το συμβάν μεταξύ Γαλλίας και Τουρκίας αποκαλύπτει τη θεμελιώδη αδυναμία του ΝΑΤΟ, ενός οργανισμού που αναζητά απεγνωσμένα λόγο ύπαρξης. Η πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία είναι ο πιο αδύναμος κρίκος αυτής της συμμαχίας και η συνεχιζόμενη παρουσία της αντιπροσωπεύει ένα δηλητηριώδες χάπι που τελικά θα αποδειχθεί ο θάνατός της. Το μόνο ερώτημα είναι, πόσο σύντομα;