Φτάσαμε απ-αισίως στο 2020. Ακόμη μια επέτειος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, τότε που η Αϊσέ πήγε διακοπές και έμεινε. Η τραγωδία της Κύπρου ξεθαμπώνει. Δεν υπάρχει το κλίμα που θυμάμαι ως παιδί τη δεκαετία του 1980. Φαντάζει σα να υπάρχει μιας μορφής συμβιβασμός με την πραγματικότητα.
Του Στρατή Μαζίδη
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, το 1974 έγινε πόλεμος. Η Ελλάδα μπορεί να τον προκάλεσε και να μην πολέμησε, αλλά συνέβη και υπήρξε νικητής έστω χωρίς αντίπαλο. Αλλά και ποιος αντίπαλος μπορούσε να αντιπαρατεθεί; Μόνο η Ελλάδα αλλά αυτή δεν ήταν που προκάλεσε το κακό; Εμείς όμως εθελοτυφλούμε.
Πιάνουμε το νήμα από το 1974 και όχι από το 1959-60 με τις Συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου όπου αποδεχθήκαμε την είσοδο της Τουρκίας στο παιχνίδι. Ο τότε διπλωμάτης Γιώργος Σεφέρης προειδοποιούσε, ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που κάποιοι αποκαλούν... εθνάρχη, να βάλει την υπογραφή του σε αυτές ανοίγοντας την πόρτα της Κύπρου στους Τούρκους.
Ύστερα ήρθε η χούντα, μια στρατιωτική κυβέρνηση προδοτών που καλούσε τους αξιωματικούς να...πέσουν για ύπνο ενώ είχε ξεκινήσει η απόβαση, η οποία πιάστηκε κορόιδο των ΗΠΑ και κάλεσε με το πραξικόπημα τους Τούρκους στην Κύπρο, αφού η πόρτα είχε ανοίξει και η οποία ξαναέκλεισε με το ίδιο πρόσωπο, τον Καραμανλή όταν επί των πρώτων ημερών του μετά την πτώση της χούντας, έγινε ο δεύτερος και καθοριστικός Αττίλας, οπότε και οι Τούρκοι προχώρησαν ανενόχλητοι.
Και βέβαια όπως υποστηρίζει ο Πάνος Ιγνατίου, είναι ανόητο να πιστεύουμε ότι η πολεμική προετοιμασία της Τουρκίας έγινε σε λίγα 24ωρα. Σχεδιαζόταν και μεθοδευόταν νωρίτερα. Κι αυτό πρέπει να μας προβληματίσει ως προς τους πρωταγωνιστές της εποχής. Ήταν συνένοχοι ή απλά ανόητοι που η άλλη πλευρά του Ατλαντικού τους έφερε σιγά σιγά εκεί που ήθελε; Οι χρήσιμοι ηλίθιοι της χούντας ήταν ο βασικός κρίκος της αλυσίδας του εγκλήματος.
Έκτοτε ψηφίσματα και καταδίκες. Με αυτά όμως δε φεύγει ο κατακτητής, ούτε αναπαύονται οι ψυχές όσων εκδιώχθηκαν πεθαίνοντας πρόσφυγες, σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν, βιάστηκαν...
Καιρός να ανοίξει ο Φάκελος της Κύπρου, και πιθανότητα, γιατί όχι [;], να γκρεμιστούν είδωλα. Ό,τι πάντως καταλαμβάνει ο Τούρκος με το όπλο του, δεν το αφήνει με χαρτιά και συζητήσεις, απεναντίας αξιοποιεί κι αυτά κερδίζοντας χρόνο ούτως ώστε να μονιμοποιήσει και ψευδο-νομιμοποιήσει την κατοχή του.