Δεν ξέρω εσείς, αλλά από μικρό παιδί ένιωθα, ότι θα ερχόταν μια ημέρα που το τουρκικό θηρίο -ξεδοντιασμένο προσώρας- θα ορμούσε εναντίον μας. Αυτό μου είχε διδάξει η ιστορία και σε αυτό το συμπέρασμα είχα φτάσει στα 15 μου. Από τότε πέρασαν δεκαετίες σερνάμενες σε μια επισφαλή -κατευναστική "ειρήνη" με παραβιάσεις και προκλητικές τουρκικές υπερπτήσεις.
Έτσι, πέρα από την εισβολή στην Κύπρο το 1974, ανά μια περίπου δεκαετία ξεσπούσε μια θερμή κρίση (1987-1996 κλπ), κάνοντας τα χρονικά σημεία της να μοιάζουν με τις ταλαντώσεις ενός γραφήματος της τουρκικής επιθετικής φρενίτιδας. Κοντολογής ολόκληρη η διάρκεια της ζωής μας έως τώρα, κύλησε υπό την τουρκική απειλή.
Για αυτό, αγαπητοί μου φίλοι, δεν εκπλήσσομαι καθόλου για αυτή την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών. Το αντίθετο, την περίμενα. Ήταν θέμα χρόνου και συνθηκών. Είναι όπως ο κόμπος, όταν φτάνει στο χτένι. Στο μη παρέκει. Ακόμα και αν εσύ δε θέλεις τον καβγά, σε τραβάει ο άλλος, θες, δε θες. Όσο θέλεις να το αποφύγεις και το πετάς παραπίσω ή το θάβεις κάτω από το χάλι, αυτό επιστρέφει πάλι μπροστά σου, πιο επικίνδυνο και επείγον από πριν.
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, έχουμε μόνο δύο επιλογές: 1. Ή θα γίνουμε γιουσουφάκια του Ερντογάν και της Τουρκιάς, .ή 2. Θα πολεμήσουμε έντιμα και ελληνικά και όσες φάμε και όσες ρίξουμε, αλλά θα τον ματώσουμε. Και είτε νικήσουμε, είτε ηττηθούμε, να το κάνουμε με θαρραλέα αξιοπρέπεια.
Το να γίνουμε γιουσουφάκια συμβιβαζόμενοι με τις οθωμανικές απαιτήσεις μας συνέστησε ως πρώτη επιλογή και ο Τούρκος ναύαρχος Καραντενίζ με δήλωση του. Σε πλήρη συμφωνία με τις ιδέες της Ντόρας Μπακογιάννη, των Ντόκου, Ροζάκη, σύστημα Σημίτη, ΕΛΙΑΜΕΠ κλπ
Όμως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την πρόκληση που του θέτει ξανά η ιστορία. Αν επιθυμεί να ζει με το μέτωπο ψηλά και όχι σαν καμπούρης από το βάρος της δειλίας. Είμαστε φίλοι της ειρήνης και της λογικής, αλλά είμαστε, αν χρειαστεί και πατριώτες, ενθουσιαστές του θεού Άρη. Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει, να τελειώνουμε με την Τουρκία, όσο είμαστε ακόμα δυνατοί. Γιατί, τι ζωή είναι αυτή, όταν την ζεις διαρκώς κάτω από απειλή και φόβο και ένα ανελέητο μπούλιγκ;;; Οι προηγούμενες γενιές δημιούργησαν στην εποχή τους τα ένδοξα χρονικά ορόσημα της ανδρείας τους. Τώρα είναι η σειρά μας.
ΥΓ: Όλοι φοβούνται και κανείς δεν υπάρχει που να μη φοβάται. Ούτε η Τουρκία εμάς, κατά το "φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη". Μόνο, που ο Γιάννης έχει και μυαλό, ενώ το θεριό μόνο δύναμη...