Ο ένας είναι πρωθυπουργός, η αδερφή βουλευτής αλλά και μαμά του ανηψιού δημάρχου Αθηναίων, και όλοι μαζί απόγονοι ενός ανθρώπου που είχε παρουσία πολλών δεκαετιών στην πολιτική. Εκτός αυτών, κι άλλοι ανηψιοί, κόρες, ξαδέρφια, γιοι που βρίσκονται στη βουλή με κληρονομικό τρόπο. Ούτε κλειστό επάγγελμα να ήταν.
Του Στρατή Μαζίδη
Τώρα τι σόι επιστροφή στη Δημοκρατία είναι αυτή, ας το αναλύσει ο καθένας μας, όπως το ότι οι χουνταίοι παρέδωσαν τελικά την εξουσία σε αυτούς τους οποίους είχαν έρθει για να εκδιώξουν.
Το θέμα είναι πως μπορεί μια χώρα να δεξιώνεται και να εορτάζει, σχεδόν ταυτόχρονα με την επέτειο της Κυπριακής Τραγωδίας για την οποία φέρει μέγιστη ευθύνη σε μια πορεία που ξεκίνησε με τις Συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης και ολοκληρώθηκε με τους Αττίλα 1 και 2.
Δεν μπορούμε να γιορτάζουμε πάνω σε ομαδικές εκτελέσεις, βίαιους εκτοπισμούς, αγνοούμενους και με το μισό κοντά νησί κάτω από την μπότα του κατακτητή, και μάλιστα σε μια περίοδο κατά την οποία αυτός έχει ξεδιπλώσει όλη τη διεκδικητική του βεντάλια σε βάρος μας.
Μάλλον ζούμε σε έναν παράλληλο κόσμο. Αυτοί, οι λίγοι, στο δικό τους μικρόκοσμο κι εμείς όλοι στον πραγματικό. Γιορτές και πανηγύρια σε μέρες εθνικής τραγωδίας είναι απλά ύβρις. Χώρια ότι δεν μπορούμε να πούμε πως αισθανόμαστε ιδιαίτερα άνετα με τη δημοκρατία των τελευταίων ετών,