Η υπογραφή από την Άγκυρα του μνημονίου περί θαλάσσιων ζωνών με τη Λιβύη του εγκάθετου τους Αλ Σάρατζ, αντιπροσωπεύει μια απίστευτη κλιμάκωση που δείχνει καθαρά πως εννοεί το Τούρκικο καθεστώς τις σχέσεις με την Ελλάδα και οποιεσδήποτε ενδεχόμενες συζητήσεις περί οριοθετήσεως υφαλοκρηπιδος και ΑΟΖ μεταξύ τους. Η Άγκυρα, με την κίνηση αυτή, εγκατέλειψε οποιοδήποτε πλαίσιο διεθνούς θαλάσσιου δίκαιου και διεκδικεί, δια της ισχύος, την αρπάγη της ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου, με τη γνωστή αυθαίρετη θεωρία ότι τα νησιά δεν έχουν δήθεν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, πέραν των χωρικών τους υδάτων.
Πρέσβυς ε.τ.
Οι κάθε είδους εκπρόσωποι της κατευναστικής πολιτικής, που παρουσίαζαν ως δήθεν μονή διέξοδο την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και τις διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα, έχουν μπροστά τους σήμερα την ωμή πραγματικότητα του επιχειρούμενου Τούρκικου στρατηγικού εκβιασμού. "Ελάτε να συζητήσουμε και να τα βρούμε", λέει ο Τούρκος υπουργός Αμύνης Χουλουσι Ακαρ, "γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, θα λυπηθείτε πολύ". Η Τουρκική πλευρά, αφού προχώρησε σ' ένα τερατώδες τετελεσμένο γεγονός, προσποιείται τον φιλειρηνιστή και καλεί την Ελληνική πλευρά σε συνομιλίες, προφανώς πάνω στη βάση του τετελεσμένου γεγονότος που δημιούργησε. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τσαβουσογλου επιδίδεται σε προπαγάνδα για το Καστελλοριζο και την επήρεια του. Το πράττει όμως απλώς για να παρουσιάσει την Ελληνική πλευρά ως δήθεν "μαξιμαλιστική" και να συγκαλύψει την Τουρκική αυθαιρεσία και αρπακτικότητα.
Η Τουρκική επέμβαση στη Λιβύη, μετά τη Συριά, αποσκοπεί ειδικότερα στον έλεγχο των τεράστιων ενεργειακών της αποθεμάτων και στην επέκταση της Τουρκικής επιρροής στην Κεντρική Μεσόγειο. Αποκαλύπτει όμως ταυτόχρονα τους πολύ φιλόδοξους στόχους του Τούρκικου ηγεμονισμού και τη σπουδή της Αγκύρας να καταστεί και να αναγνωρισθεί ως περιφερειακή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη περιοχή. Τι θα συνεπαγόταν για την Ελλάδα η ευόδωση τέτοιων ηγεμονικών σχεδίων; Είναι προφανές ότι η επιδίωξη από την Άγκυρα τέτοιων φιλοδοξιών, αντιμάχεται ευθέως την κυριαρχία του Ελληνικού εθνικού χώρου και τα ζωτικά Ελληνικά συμφέροντα. Η Άγκυρα συνδυάζει ειδικότερα την ανέλιξη της σε περιφερειακή δύναμη με την άμεση αμφισβήτηση από την Ελλάδα του Αιγαίου και της εγγύς Ανατολικής Μεσογείου, οπού η Ελληνική παρουσία είναι ισχυρή με τα δυο μεγάλα στρατηγικά της κεφάλαια, την Κρήτη και την Κύπρο.
Η Τουρκία δεν επιδιώκει μόνον την αρπάγη των ενεργειακών πόρων της ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου, που θα στερούσε τις τελευταίες από ένα μέσο που θα τους προσέδιδε πλούτο και ισχύ, όπως επίσης γεωπολιτική αναβάθμιση. Επιδιώκει επίσης την αρπάγη της στρατηγικής τους σημασίας, που συνδέεται με τον έλεγχο του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Η Ελληνική πλευρά συνελήφθη αδρανούσα τουλάχιστον επί μια δεκαπενταετία. Επαναπαύθηκε στον Ευρωπαικο της μύθο και επέδειξε ασύγγνωστη αμέλεια στη συντήρηση και περαιτέρω ανάπτυξη της άμυνας της και των εθνικών της πολίτικων και στρατηγικών. Αυτό επέτρεψε στην Άγκυρα να προηγηθεί, όχι μόνο σε ποσοτικούς αλλά και σε ποιοτικούς εξοπλισμούς. Η μεγαλύτερη αποτυχία της Ελληνικής πλευράς είναι η ουσιαστική εγκατάλειψη της αμυντικής της βιομηχανίας, τη στιγμή που η άλλη πλευρά έθετε ως στρατηγικό στόχο την ανάπτυξη μιας μεγάλης αμυντικής βιομηχανίας, που θα εξασφάλιζε στην Τουρκία τη μεγίστη δυνατή εθνική αυτάρκεια και ταυτόχρονα επιχειρησιακά πλεονεκτήματα και ένα άλλο status διεθνούς ισχύος και προβολής.
Η Ελλάδα δεν υπολείπεται σε επιστημονικό δυναμικό για την ανάπτυξη η τη συμπαραγωγή καινοτόμων αμυντικών συστημάτων, που μπορούν να καλύψουν εθνικές ανάγκες αλλά και να προωθηθούν στη διεθνή αγορά. Αίτια επίσης δεν ήταν η έλλειψη πόρων, εφόσον μέχρι την κρίση του 2009 ήταν, σχετικά, διαθέσιμοι. Αίτια ήταν η έλλειψη σταθερής πολιτικής και στρατηγικής και η γνωστή κομματική κακοδαιμονία. Το παράδοξο και το ανησυχητικό είναι η συνέχιση της πολιτικής αυτής, με την κεκτημένη αδράνεια του παρελθόντος, ακόμη και σήμερα, όταν τα πράγματα έχουν φτάσει σε ακραίο σημείο και θα έπρεπε να είχε ήδη σημάνει συναγερμός και κινητοποίηση σε όλους τους τομεις'
Πολλά θα κριθούν από την έκβαση των εξελίξεων στη Λιβύη. Πηγή ανησυχίας είναι η διατυμπανιζομενη από την Άγκυρα προσέγγιση με τις ΗΠΑ στη Λιβύη. Η ανησυχία των ΗΠΑ αναφέρεται ως συνήθως στους Ρώσους, εμμονή την οποίαν εκμεταλλεύεται επιτηδειως η Άγκυρα για να παρουσιάζεται ως δήθεν ανάχωμα στους Ρώσους, την ίδια στιγμή που παρουσιάζεται ως προνομιακός συνομιλητής του Πουτιν. Η Αμερικάνικη πολιτική υποστηρίζει τον Αλ Σαρατζ ως υποτιθέμενη εγγύηση φιλοδυτικού προσανατολισμού. Συστήνει εκεχειρία και συνομιλίες, αλλά το καθεστώς Αλ Σαρατζ, υποστηριζόμενο από την Άγκυρα, θέτει ως προϋπόθεση την κατάληψη της Συρτεως και της βάσεως Αλ Τζούφρα, για την αποδοχή της εκεχειρίας, Έλεγχος της Συρτεως και της βάσεως Αλ Τζούφρα από τον Αλ Σαρατζ και τους Τούρκους συμμάχους του, θα σήμαινε στρατηγικό έλεγχο της Λιβύης και των ενεργειακών της αποθεμάτων από την Άγκυρα και τον εγκάθετο της και θα ήταν ολέθρια εξέλιξη για τα Ελληνικά συμφέροντα. Το Κάιρο προειδοποιεί ότι ενδεχόμενη επίθεση κατά της Συρτεως, θα πυροδοτήσει άμεση Αιγυπτιακή απάντηση. Η Μόσχα και η Γαλλία προειδοποιούν επίσης ότι δεν θα δεχθούν νέα Τουρκική προέλαση προς την κατεύθυνση αυτή. Οι επόμενες μέρες θα δείξουν πως θα διαμορφωθεί τελικά ο συσχετισμός δυνάμεων και ποια πορεία θ' ακολουθήσουν τα γεγονότα.
Η Ελλάδα ανέλαβε μια νέα προσπάθεια για να προωθήσει την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο, με την επίσκεψη στο Κάιρο του υπουργού Εξωτερικών κ. Δενδια. Και η προσπάθεια αυτή υπήρξε, δυστυχώς, άκαρπη. Ακόμη χειρότερα, ανέδειξε βαθύτερες διαφωνίες που προκαλούν απορία και ανησυχία, Αυτό είναι ένα δείγμα του τιμήματος που έχει η αδράνεια, η καθυστέρηση, η φοβική πολιτική, η τελευταία σε ότι άφορα την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο. Η πάροδος του χρόνου φέρνει καινούργια δεδομένα, όπως η πληρέστερη εικόνα του εικαζόμενου άλλοτε ενεργειακού πλούτου, που υπάρχει στη λεγόμενη λεκάνη του Ηροδότου και διεγερει την επιθυμία για μεγαλύτερο μερίδιο, ακόμη και καθ' υπέρβαση των κανόνων του διεθνούς δίκαιου. Η Ελλάδα και η Αίγυπτος έχουν αμοιβαίο συμφέρον να υπερβούν οποιδηποτε προβλήματα, με βάση αναφοράς το διεθνές δίκαιο, και να σφυρηλατήσουν περαιτέρω τη φιλιά και τη συμμαχία τους. Ενδεχόμενη παγίωση της Τουρκικής επιρροής στη Λιβύη, είναι κοινός κίνδυνος για τις δυο χώρες, όπως και γενικότερα η επιδιωκόμενη από την Άγκυρα ηγεμονία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Παράδοξη εντύπωση και ερωτηματικά προκάλεσε η νέα δήλωση του Αναπληρωτή Σύμβουλου Εθνικής Ασφάλειας και επίλεκτου "στελέχους του γνωστού ΕΛΙΑΜΕΠ. Ο Αναπληρωτής Σύμβουλος είπε στη δήλωση του ότι" η Ελλάδα διάλεξε λάθος πλευρά στη Λιβύη "και ότι" οι μέρες του Στρατάρχη Χαφταρ είναι μετρημένες '. Τι υπονοεί ο Θάνος Ντοκος με τη δήλωση ότι η Ελλάδα διάλεξε λάθος πλευρά; Είναι σωστή πλευρά, κατ' αυτόν, ο εγκάθετος της Αγκύρας, που υπέγραψε το Τούρκο - "Λιβυκό" μνημόνιο σε βάρος της Ελλάδος; Υπονοεί, επιπλέον, με την επισήμανση ότι "θα ζήσουμε επί μακρόν με το μνημόνιο", ότι η Ελλάδα πρέπει να εμπλακεί σε συνομιλίες με τον Αλ Σαρατζ, πάνω στη βάση του Τούρκο - Λιβυκού μνημονίου; Εάν ο κ. Ντοκος ήταν απλός αναλυτής του ΕΛΙΑΜΕΠ, θα είχε κάθε δικαίωμα να κάνει εκτιμήσεις και προφητείες για τον Στρατάρχη Χαφταρ, που ήρθε ως προσκεκλημένος της Κυβερνήσεως στην Αθηνά. Ως κυβερνητικός όμως αξιωματούχος, δεν έχει κανένα τέτοιο δικαίωμα. Είναι η τρίτη φορά που ο κ. Ντοκος επιδίδεται σε ρόλο λαγού μιας ανεδαφικής και απαράδεκτης πολιτικής, τη στιγμή που κορυφώνεται η Τουρκική επιθετικότητα, η οποία δεν αφήνει κανένα περιθώριο για νέες, χρεωκοπημενες, κατευναστικές πολιτικές και αυταπάτες, αλλά επιτάσσει εθνική ομοψυχία, ετοιμότητα και σταθερό μήνυμα αποτροπής προς την υπερφίαλη και προκλητική Τουρκία του Ερντογάν.