 |
| enriquelopezgarre / pixabay |
Ζούμε σε μια κατ' επίφασιν δημοκρατία. Γιατί ζούμε στη μήτρα του φόβου; Φόβος να μην εκτεθούμε έστω και με ένα σχόλιο ή like, ακόμη και στο facebook; Γιατί έχουμε εθιστεί να στήνουμε τις δικές μας θηλιές, στο δικό μας λαιμό.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Έχουμε εθιστεί στο σύνδρομο του Τιτανικού.
Γιατί είμαστε περιχαρακωμένοι πίσω από ψευδαισθήσεις και προσδοκίες, έστω για ένα πρόσκαιρο "βόλεμα" ή διατήρηση μιας κεκτημένης κατάστασης καλοπόρεσης ή κουτσοπόρεψης.
Με το φόβο καταντήσαμε άφωνα σύνολα, μια κοινωνία αποφυγής της ευθύνης και διαφυγής από την πραγματικότητα, που καλλιεργεί το γόνιμο έδαφος για τους πολιτικούς της "φυγής".
Οι ολίγιστοι βιώνουν την παραζάλη μιας κοινωνίας δίχως σημείο αναφοράς. Και κανένα πρόβλημα σε τούτο τον τόπο δεν τοποθετείται στην κοίτη του.
Ο κοινωνικός φόβος, ωστόσο, δημιουργεί ανδράποδα. Αποχαυνώνει και εκμαυλίζει.
Γιατί ζούμε σε μια κατ' επίφασιν δημοκρατία; Γιατί η δημοκρατία δεν ψεύδεται, δεν εκφοβίζει, δεν θέτει εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα. Η δημοκρατία είναι ευθύγραμμη, απλή. Είναι πράξη ελεύθερη, αβίαστη, διαρκές αίτημα διαλόγου.
Και τα όρια της πολιτικής δημοκρατίας δεν είναι ρευστά και ασαφή, όπως μας τα παρουσιάζουν οι Σαρδανάπαλοι της πολιτικής.
Η Ελλάδα κατάντησε φιδότοπος, όπου διάφορα ανθρωποειδή φίδια της πολιτικής, όχι απλώς τα βρίσκουν στην νομή της εξουσίας, αλλά και επιβάλλονται στη συνείδηση του λαού.
Αυτή η φοβερά αναρχούμενη και υπερωριακά πολιτική τρομοκρατία, ονομάζεται σήμερα χαριτωμένα "κανονικότητα".