 |
| Free-Photos / pixabay |
Ένας περίπατος είναι όλα προς το τέρμα, καθώς τα δάκτυλά μας δειλιασμένα αναζητούν την ελπίδα. Καθώς αγκαλιάζουμε την πλανόδια θλίψη μας που κλαίει στα γόνατά μας. Καθώς φωτιά παίρνει το αίμα μας κι ώρες ακαταμέτρητες συναρμολογούμε τα όνειρά μας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Καθώς η γλώσσα μας αθροίζει τα ομοιώματα του φωτός και χίλιες πανσέληνες νύχτες καρφώνουν τα πόδια μας στη γη με εικοσιτετράωρες αγωνίες.
Τόσα χρόνια αιχμαλωσίας κι είμαστε ακόμα Φιλισταίοι. Κι ας έχουμε ένα μεγάλο παρελθόν, που είναι δίχως μέλλον.
Καθώς πάνω στις πέτρες παγώνουν δίχως φόβο θεού τα όνειρά μας και στα καταπονημένα μάτια μας ξαναγεννιούνται τα παραμύθια. Τα πιο όμορφα είναι αυτά που ποτέ δεν γράψαμε.
Ένας περίπατος προς το τέλος είναι όλα!
Ένα μεγάλο πλαστικό γαρύφαλλο η δική μας ιστορία, ανεξάρτητα πως τη φιλοτεχνεί η ματαιοδοξία μας.
Συλλέκτες ονείρων και αποφύσεων απληστίας ανατολικά του φθόνου φαρμακωνόμαστε με παυσίλυπα.
Όσες φορές κι αν πεθάνουμε, καθώς χίλια σώματα μέσα στην ψυχή μας αποχαιρετούν το φως, δεν ξαναγινόμαστε αυτό που είμασταν.
Είμαστε το πνεύμα του μηδενός.