Τα F-35 και F-22 stealth μαχητικά του Πενταγώνου, τους οποίους έχει κάνει το άκρο της στρατηγικής του για τον αεροπορικό πόλεμο του 21ου αιώνα, απλά δεν μπορούν να πετάξουν αρκετά. Γιατί όχι τάνκερς stealth;
Παρουσίαση Freepen.gr
Η Πολεμική Αεροπορία έχει επιπρόσθετες ιδέες για να κάνει τα μελλοντικά της τάνκερ να έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα επιβίωσης, συμπεριλαμβανομένης της ενσωμάτωσης ενεργών συστημάτων προστασίας για να καταρρίψπτουν εισερχόμενους πυραύλους, πιθανώς με λέιζερ. Μια άλλη ιδέα, ωστόσο, θα περιλαμβάνει τη χρήση ραντάρ επόμενης γενιάς που χρησιμοποιούν σύστημα γνωστικής νοημοσύνης για αυτόματη προσαρμογή των συχνοτήτων ώστε να συμβαδίζουν με ραντάρ συχνότητας. Τέτοιοι παρεμποδιστές θα μπορούσαν να αποκρύψουν ή ακόμα και να παραπλανήσουν τη θέση ενός αεροσκάφους στο ραντάρ. Το Πεντάγωνο θα ήθελε επίσης τα τάνκερ της επόμενης γενιάς να διαθέτουν περισσότερη αυτονομία για να μειώσει τον αριθμό των απαραίτητων πληρωμάτων και να επιταχύνει τη διαδικασία ανεφοδιασμού.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αφιερώσει δισεκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή stealth μαχητικών, stealth βομβαρδιστικών, stealth πυραύλων κρουζ και stealth drone. Σίγουρα ένα stealth τάνκερ για τον ανεφοδιασμό του αεροσκάφους κατά τη διάρκεια της πτήσης θα ήταν υπερβολικό;
Ωστόσο, η έννοια του stealth tanker δεν είναι τόσο παράλογη για έναν απλό λόγο: τα μαχητικά stealth F-35 και F-22 του Πενταγώνου, τα οποία έχει κάνει το άκρο της στρατηγικής του για τον αεροπορικό πόλεμο του 21ου αιώνα, απλά δεν μπορουν να πετάξουν αρκετά μακριά.
Με την πρώτη ματιά, το φάσμα των έξι έως οκτακοσίων μιλίων του F-35 δεν φαίνεται κακό σε σύγκριση με τα συμβατικά μαχητικά όπως το Super Hornet ή το F-16. Ωστόσο, αυτά τα μη-stealth αεροσκάφη μπορούν να μεταφέρουν καύσιμα σε δεξαμενές που βρίσκονται κάτω από τα φτερά - εν τω μεταξύ, ένα F-35 δεν μπορεί να μεταφέρει αυτές τις επιπλέον ποσότητες κάτω από τα φτερά του, εάν θέλει να διατηρήσει τη μικροτοπική διατομή του ραντάρ.
Ένα άλλο πρόβλημα με την ακτίνα δράσης των stealth και μη, μαχητικών είναι η ανάγκη να αναπτυχθούν αεροπορικές βάσεις ή αεροπλανοφόρα εντός μιας εμβέλειας βαλλιστικών και πυραύλων κρουζ ενός αντιπάλου. Οι συγκρούσεις από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έως το Αφγανιστάν έδειξαν ότι τα προηγμένα μαχητικά δεν είναι ποτέ πιο ευάλωτα από ό,τι όταν πιάνονται στο έδαφος (ή στο κατάστρωμα αερομεταφορέων). Είναι ουσιαστικά δεδομένο ότι σε περίπτωση μεγάλης σύγκρουσης ένα τρομακτικό κύμα πυραύλων θα έπεφτε στις αεροπορικές βάσεις της πρώτης γραμμής και το πόσα αεροσκάφη θα έβγαιναν ανέπαφα από το χαλάζι του θανάτου είναι θέμα εικασίας του καθενός.
Όλα τα μαχητικά των ΗΠΑ μπορούν να ανεφοδιαστούν στον αέρα. Ωστόσο, παρόλο που τα τροποποιημένα επιβατικά αεροσκάφη που χρησιμεύουν πλέον ως ιπτάμενα τάνκερς θα προσπαθούσαν να μείνουν μακριά από εχθρικά μαχητικά, κινδυνεύουν όλο και περισσότερο να καταρριφθούν από πυραύλους αέρα-αέρος μεγάλου βεληνεκούς όπως ο ρωσικός R-37, που μπορεί να χτυπήσει αεροσκάφη από 250 μίλια μακριά. Ο μικρός αριθμός αεροσκαφών stealth που διαθέτουν η Ρωσία ή η Κίνα πιθανότατα θα επικεντρωθούν στο να ξεγλυστρίσουν από τα ραντάρ και να καταστρέχουν τα τάνκερς
Το δίλημμα είναι πολύ χειρότερο για τα μαχητικά stealth που προσπαθούν να διεισδύσουν στον εχθρικό εναέριο χώρο, όπως έχει σχεδιαστεί για να κάνει το F-35. Σύγχρονοι πύραυλοι επιφανείας-αέρος όπως οι S-400 μπορούν ήδη να χτυπήσουν λιγότερο ευκίνητα αεροσκάφη έως και 250 μίλια από απόσταση χρησιμοποιώντας πυραύλους 40N6. Αυτό σημαίνει ότι τα συμβατικά τάνκερς απλά θα πρέπει να περιπλανηθούν εκατοντάδες μίλια πίσω από τον υπερασπιζόμενο εναέριο χώρο - και ακόμη και εκεί, θα είναι ορατά στο ραντάρ και ευάλωτα σε επίθεση από εχθρικά μαχητικά.