 |
| coyot / pixabay |
Ένας φίλος ανήρτησε μια σύντομη πολιτική τοποθέτηση σχετικά με τον αποφασισθέντα τρόπο λειτουργίας των σχολείων κι ένας έτερος φίλος προχώρησε σε ένα σχόλιο, το οποίο νομίζω πως φανερώνει με τον πιο απλό τρόπο το πόσο απαξιωμένη είναι σήμερα στη χώρα μας η εκπαιδευτική διαδικασία, από όπου κι αν την πιάσεις.
Του Στρατή Μαζίδη
Αν και ο πρώτος δεν έγραψε κάτι τέτοιο, του σχολίασε μεταξύ άλλων ότι "δεν μπορεί να μην ανοίξουν τα σχολεια, οι γονείς θα έχουν θέμα με τις δουλειές τους". Προσέξτε, όχι ότι τα παιδιά θα μείνουν αμόρφωτα, δε θα προχωρήσουν παρακάτω, δε θα εξελιχθεί όσο πιο ομαλά η σχολική χρονιά, αλλά πως οι γονείς θα έχουμε πρόβλημα στο τι θα κάνουμε ή αν θέλετε που θα παρκάρουμε το πρωί τα παιδιά. Υπαρκτό κι αυτό, κανείς δεν αντιλέγει, αλλά το πρώτιστο σε θέμα εκπαίδευσης;
Τα γράψαμε και χθες, ας τα ξαναπούμε και σήμερα. Το σημερινό απολυτήριο Λυκείου, ουδεμία σχέση έχει με εκείνο το απολυτήριο Γυμνασίου (το 6ταξιο). Κάποτε ήταν προτέρημα να έχεις τελειώσει το σχολείο. Ένας από τους λόγους που πλέον δεν αποτελεί κάτι τέτοιο, δεν είναι μόνο γιατί φύτρωσαν παντού ΑΕΙ-ΤΕΙ, ώστε όλοι κάπου να πετυχαίνουν την είσοδό τους. Είναι γιατί οι μαθητές εξέρχονται δίχως γνώσεις. Δεν μπορούν να μιλήσουν, αδυνατούν να γράψουν, έχουν μπερδεμένη την ιστορία και τη γεωγραφία του τόπου τους.
Η αριθμητική του Δημοτικού που μας μάθαινε να μπορούμε να κάνουμε σωστές πράξεις και να αντιλαμβανόμαστε τα βασικά, έγιναν Μαθηματικά όπου ζητούν στα παιδιά να λύνουν προβλήματα άλλοτε με περίπλοκους τρόπους κι άλλοτε ακριβώς και στο περίπου, δηλαδή λάθος! Τα Καλλιτεχνικά του Γυμνασίου έγιναν Εικαστικά, απέκτησαν βιβλίο και κοπιώδεις ασκήσεις. Ο έλεγχος του Γυμνασίου κάποτε είχε 11 μαθήματα, σήμερα μοιάζει με εξετάσεις αίματος.
Όγκος, όγκος, όγκος, που μαθαίνεται, και την αμέσως επόμενη ξεχνιέται. Κανείς δεν εκτιμά πλέον το ρόλο του σχολείου γιατί το ίδιο αυτο-ακυρώθηκε. Έγινε απλά προθάλαμος των ΑΕΙ-ΤΕΙ, απώλεσε το δικό του διακριτό ρόλο και αποστολή.
Κι όλα αυτά σε μια εποχή με σχολεία παρατημένα από χρόνια, παμπάλαιες μονάδες, δίχως συντήρηση, με έλλειψη χώρων, με κενά στους καθηγητές. Κι όμως ο κ. Πέτσας προειδοποιεί μαθητές που δε θα φορέσουν μάσκα με πλέγμα μέτρων, αντί να βάλει τα κλάματα για το ανύπαρκτο αποτυχημένο κράτος του οποίου αποτελεί αξιωματούχο. Αντί να σηκωθεί και να φύγει, αν έχει φιλότιμο, που τολμούν να μιλούν για τμήματα με μ.ο. τα 17 παιδιά βάζοντας στο ίδιο ζύγι το σχολείο του χωριού με εκείνο πχ της Κυψέλης.
Όταν οι γονείς ανησυχούν πρώτα για το τι θα κάνουν τα παιδιά [που είναι σοβαρό κι αυτό] τις πρωινές ώρες και όχι για τα μαθήματα που θα χάσουν, υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα. Για αυτό σκοπεύουν οι κρατούντες να κάνουν κάτι;