 |
| Free-Photos / pixabay |
Με τη συστημική προπαγάνδα εδώ και αρκετό καιρό να κάνει καλά τη δουλειά της, παρατηρεί κανείς πως πέφτει σιγά σιγά ο σπόρος του να τα βρούμε με την Τουρκία. Το να τα βρούμε, δεν είναι κακό. Το να τα βρούμε όμως μοιράζοντας τα δικά μας ή δίνοντάς τα εντελώς [πχ ΑΟΖ Καστελορίζου], είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα.
Του Στρατή Μαζίδη
Η τάση του να τα βρίσκουμε στις διαφορές μας με τρίτους, είναι λογική. Για αυτό πολλές φορές προκύπτει ένας συμβιβασμός. Αλλού υποχωρούμε εμείς δίνοντας κάτι στον άλλο και σε διαφορετικό σημείο μας δίδεται κάτι παραπάνω κάνοντας πίσω η άλλη πλευρά.
Εν προκειμένω με την Τουρκία, η χώρα μας δεν έχει κανένα διεκδικητικό πλαίσιο είτε σε ρεαλιστικό επίπεδο [πχ το καθεστώς Ιμβρου-Τενέδου, κρυπτοχριστιανοί, Ελληνες του Πόντου] ούτε ξεκινά ένα νέο αφήγημα ως αντίβαρο του Μαβί Βατάν. Άρα θα πάμε να μοιράσουμε τα δικά μας; Κατά ορισμένους εκάστοτε κυβερνητικούς είτε κοκκινωπούς είτε γαλάζιους δεν πρέπει να είμαστε μαξιμαλιστές, το Καστελόριζο είναι μια κουτσουλιά κτλ.
Πολύ ωραία όλα αυτά. Προσωπικά έχω μια πρόταση να όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να τα βρούμε με την Τουρκία μοιράζοντας τα δικά μας για να αντιληφθούμε αν πράγματι εννοούν αυτό που λένε. Εσείς μοιράζετε την περιουσία σας; Την κόβετε πχ στη μέση, αν και οι Τούρκοι δεν κόβουν στη μέση τα δικά μας, και να δώσετε ένα κομμάτι στο γείτονά σας;
Αν πχ έχετε ένα μεγάλο οικόπεδο με όλα τα καλά του Θεού και μέσα σε αυτό σας ανήκει. Διαθέτετε όλους τους τίτλους και τα νόμιμα έγγραφα απόδειξης της ιδιοκτησίας σας. Αποτελεί οικογενειακή περιουσία αιώνων. Δίπλα βρίσκεται ένας γείτονας με ένα τεράστιο σπίτι αλλά ανύπαρκτο σχεδόν οικόπεδο. Κόβετε το δικό σας, το λιγότερο στη μέση, για να το παραχωρήσετε στο γείτονά σας, ο οποίος δεν είναι κι ό,τι καλύτερο σας έτυχε;
Ας ξεκίνησει η κουβέντα με τους διαμοιραστές από εδώ. Γιατί εύκολα μοιράζουμε πράγματα που δε μας ανήκουν άμεσα ή νομίζουμε πως δε θιγόμαστε.