 |
| dimitrisvetsikas1969 / pixabay |
...Και μονάχα σε κάποιους θυμίζουνε απλώς το έφηβο πάθος μας, το νεανικό μας κλάμα. Για την πατρίδα που νομίζαμε τότε πως χάναμε. Κι ήταν τότε που η γλώσσα μας εκένταγε παραδείσους και χόρευε ξελογιάστρα σε νέους και αρχαίους ρυθμούς. Κι ένας άγγελος τυφλός οδηγούσε την καρδιά μας στο μέλλον και μύριες φορές καρφώσαμε στον τοίχο την ψυχή μας με τα παράσημα της ηδονής του χρέους και της πάλης...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και τώρα; Τώρα τόσες προδοσίες κι εμείς "χαμπάρι". Τώρα οι αιώνες εις μάτην ακούνε τις πατημασιές των αγγέλων στην ψυχή μας. Και φτάσαμε αμήχανοι, φοβισμένοι και ανασφαλείς στο σήμερα. Με το πνεύμα του τίποτα και του μηδενός να επιφέρεται έρημο υπεράνω της ελληνικής γης, νεφέλη δίχως μορφή. Και μέσα στο μηδέν μήτε τα ψηφία της ιστορικής μας μνήμης διατηρήσαμε, για να ομορφαίνουν τη ζωή μας.
Φτάσαμε να μετράμε τα λευκά πέταλα της χαμομηλιάς κάθε γοτθική εσπέρα, αδύναμοι να σκεφτούμε έστω το αδύνατο. Τη δε πήλινη καρδιά μας αγκίστρωσαν δολώματα αμέτρητων επιτηδείων και χίλες τρομάρες στο κορμί μας εσμίξανε, με την αμαρτία μας κοκκαλιάρα να κοιμάται άπραγη. Την αμαρτία της απάθειας. Την αμαρτία της χαμένης μας τιμής. Την αμαρτία της συνταγμένης εθνικής μας ξεφτίλας με την μωρία των ολίγων και των ολιγοφρενών.
Την αμαρτία για την παρουσία μας ανιστόρητοι μέσα στην ιστορία. Την αμαρτία που επιτρέψαμε έναν τετραπέρατο σατανά να κατοικει στα μάτια μας και να μεθάει τις αρετές μας. Την αμαρτία να εμπιστευτούμε κερδοσκόπους και πολιτικούς αγύρτες να παίζουν κορώνα-γράμματα την ελληνική ψυχή. Να την κερδίζουν κάποια χαράματα και με την όψη του φεγγαριού να έχει στεγνώσει, να τη ποτίζουν με κάθε λογής φαρμάκι.
Για χρόνια πολλά αθροίζαμε την πανταχού απουσία μας, ανακυκλώναμε "νυμφίοι της πτωχείας" την πνευματική μας ένδεια, οινοσκοπούσαμε, μεταστοιχειώναμε την αδαπάνητη προσπάθεια μας, διαφοροποιώντας τα μεγέθη των ανθρώπων και των καταστάσεων, επιρρεπείς πάντα στην παροδικότητα και ματαιότητα όλων των ανθρωπίνων επιτηδευμέτων. Γίναμε παθητικοί θεατές της πολιτικής φαντασμαγορίας. Αμπαρώσαμε τη φωνή μας μέσα μας και συναπαντήσαμε με φόβο τον πολιτικό παραλογισμό, ανίκανοι ν' αναμετρηθούμε μαζί του.
Χρειαζόμαστε έναν καινούργο ορίζοντα απ' όπου θα ξεκινήσουν οι "ταχυδρόμοι του ήλιου" για να μας φέρουν τα όνειρα του Ηράκλειτου, του Πυθαγόρα, του Εμπεδοκλή, του μύστη Σωκράτη, του Απολλώνιου, του Κωνσταντίνου Μονομάχου, του Παπακοσμά του Αιτωλού, του Κολοκοτρώνη και του Μακρυγιάννη.