 |
| geralt / pixabay |
Δε χρειάζεται να πάμε μακριά για να δούμε ότι η πολιτική νομιμότητα στην Ελλάδα ήταν πάντα συνυφασμένη με τις πελατειακές σχέσεις οι οποίες καθόριζαν και την πολιτική επιβίωση των κομματων. Να ξεκινήσουμε απο τον "εθνάρχη" Καραμανλή που έθεσε τις βάσεις τις οποίες συνέχισε το ΠΑΣΟΚ διογκώνοντας ένα δυσλειτουργικό δημόσιο, δίνοντας δημόσια έργα σε φίλους και διορίζοντας μέλη του κόμματος σε θέσεις-κλειδιά σε πανεπιστήμια, δημόσια αξιώματα και τοπικά συμβούλια.
Και έτσι δημιουργήθηκε, αργά αλλά σταθερά, μια νέα ελιτ της οποίας η επιβίωση και ο πλουτισμός εξαρτιόταν αποκλειστικά απο τις σχέσεις διαπλοκής με την εξουσία. Και αυτή η ελιτ, με εναλλαγές προσώπων και κάποιες εσωτερικές αναδιοργανώσεις, κυβερνάει μέχρι σήμερα. Καμία κυβέρνηση δεν προσπάθησε ποτέ να κάνει ανταγωνιστική την οικονομία, να ενισχύσει τις επενδύσεις και να εδραιώσει μια δίκαιη φορολογία.
Αντ’ αυτού, όλες επέλεξαν το μονοπάτι του λαϊκισμού που τους εξασφάλιζε τη δύναμή τους. Ενώ χάριζαν δημόσια έργα και φτηνά δάνεια στις φιλικές τους επιχειρήσεις, ενθάρρυναν τη χαμηλού επιπέδου διαφθορά μεταξύ των εκλογέων τους δημιουργώντας έτσι εξαρτήσεις που θα τους εξασφάλιζαν την επανεκλογή τους. Για να λειτουργήσει το σύστημα αυτό, έφτιαξαν μια ισχυρή γραφειοκρατία, αποτελούμενη απο ορδές συμβούλων, στελεχών και ακαδημαϊκών που έλαβαν θέσεις επιρροής με βάση την πολιτική τους αφοσίωση και όχι τα προσόντα τους. Το κράτος για τους κυβερνώντες και τους φίλους τους ήταν απλά ένα εργαλείο για την επίτευξη των στόχων τους.
Και τα χρόνια περνούσαν. Περάσαμε τη δεκαετία του 90, όπου στο δημόσιο βίο κυριαρχούσε μια απαίδευτη και νεόπλουτη ελιτ που κατείχε επιχείρήσεις και ΜΜΕ, την οποία είχαν δημιουργήσει αποκλειστικά οι πολιτικές σχέσεις των «αυτοδημιούργητων» ιδιοκτητών τους. Η διαφθορά γίνεται συστημική. Τα σκάνδαλα και οι δωροδοκίες διαδέχονται το ένα το άλλο, αλλά κρύβονται πίσω απο τα διακοποδάνεια της πλέμπας και ο μόναδικός υπεύθυνος της οικονομικής καταστροφής της χώρας συνεχίζει να είναι ο πολίτης που αγόρασε τυρόπιτα χωρίς απόδειξη.
Και ζήσαμε δυσβάχτατα μνημόνια, δημοσιογράφους να μας κουνάνε το δάχτυλο απο τη σιγουριά της εξουσίας που τους ταίζει μέχρι και σήμερα, "όνειρα" που τελικά δεν πήραν εκδίκηση, ανακύκλωση των ίδιων προσώπων με άλλο περίβλημα και μπόλικη ατομική ευθύνη. Και ακόμα ψάχνουμε ποιος φταίει...