Η κυβέρνηση μέσα στον πανικό της, από την αδράνεια και την φοβικότητα απέναντι στον επιθετικό αναθεωρητισμό της Τουρκίας, υπέγραψε συμφωνίες οριοθέτησης της ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο, για να αποκτήσει διπλωματικά πλεονεκτήματα απέναντι στην Τουρκία, όπως υποστηρίζει.
Η πρώτη συμφωνία είναι προέκταση σε μεγάλο βαθμό της συμφωνίας του 1976, όταν το «Χόρα», έκανε βόλτες στο βόρειο Αιγαίο. Η τότε κυβέρνηση υπέγραψε μια συμφωνία που παραχωρούσε στους Ιταλούς δικαιώματα, για να δημιουργήσει μέτωπο απέναντι στην Τουρκία, όπως και η σημερινή. Φυσικά, ούτε τότε, ούτε τώρα πέτυχαν τίποτα.
Η συμφωνία με την Αίγυπτο έχει ακόμη μεγαλύτερες παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, για να «διεμβολίσουμε», όπως λέει η κυβέρνηση, το Τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Βέβαια ο όρος δεν υπάρχει στο διεθνές δίκαιο, επιλέχτηκε μάλλον για να δείξει μαχητικότητα και ταυτόχρονα να κρύψει την αλήθεια.
Αφού το Τουρκολιβυκό μνημόνιο είναι παράνομο και άκυρο, όπως έλεγαν και λένε, γιατί χρειάστηκε να το «διεμβολίσουμε» με τέτοια έκπτωση στα εθνικά μας συμφέροντα, και τέτοια απαράδεκτη δέσμευση για το μέλλον;
Το Τουρκολιβυκό μνημόνιο παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, όμως δυστυχώς δημιούργησε τετελεσμένα και γιαυτό χρειαζόταν μια κίνηση από την χώρα μας για να δημιουργήσουμε ένα ισοδύναμο, αυτό το κάνει η συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου.
Όμως υπάρχουν δύο αμείλικτα ερωτήματα που αποκαλύπτουν τις τεράστιες ευθύνες των κυβερνήσεων από το 2015 μέχρι σήμερα:
1. Γιατί δεν ανακηρύξαμε την δική μας ΑΟΖ ανατολικά του 28ου μεσημβρινού με την κατάθεση των ναυτικών χαρτών στον ΟΗΕ και με κύρωσή τους στην βουλή, όπως κάναμε το 2011 με τον νόμο 4001, τον αποκαλούμενο νόμο Μανιάτη, στα νοτιοδυτικά της Κρήτης;
Νόμο τον οποίο αποδέχτηκε η ΕΕ, υιοθετώντας τον διεθνή διαγωνισμό του 2014, για την ανάθεση σε διεθνείς κοινοπραξίες των σεισμογραφικών ερευνών.
Εάν κάναμε αυτή την επιλογή, θα είχαμε κατοχυρώσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, μέχρι την οριστική οριοθέτηση με τις παρακείμενες χώρες, και δεν θα είχε καμία ισχύ η ανακήρυξη της ΑΟΖ που έκανε η Τουρκία ανατολικά της Ρόδου και της Κρήτης, όπως και το Τουρκολιβυκό μνημόνιο, αν τα επιχειρούσε μετά από εμάς η Τουρκία.
2. Γιατί δεν το κάναμε έστω αμέσως μετά τον περσινό Νοέμβρη, όταν η Τουρκία, ανακήρυξε την ΑΟΖ και υπέγραψε αμέσως μετά το Τουρκολιβυκό μνημόνιο, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου;
Η φοβικότητα απέναντι στην Άγκυρα οδήγησε σε λάθος επιλογές, που θα μας δεσμεύουν στην συνέχεια. Ζητάμε από τους συμμάχους και εταίρους μας να βάλουν κυρώσεις στην Τουρκία για να αποδεχθεί τις απόψεις μας και εμείς τις ακυρώνουμε.
Το τραγικό είναι ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας πάνε σε διάλογο με την Τουρκία, χωρίς να έχουν αποδεχθεί την συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου. Η συμφωνία αυτή μπορεί να δημιουργεί το ισοδύναμο απέναντι στο Τουρκολιβυκό μνημόνιο, δεν καλύπτει όμως την περιοχή που η Τουρκία ανακήρυξε την δική της ΑΟΖ, παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας.
Καμία δήλωση στην βουλή ή σε διεθνή οργανισμό της χώρας μας, όπως ζητούν κάποιοι, δεν ακυρώνει την αποδοχή εκ μέρους μας της θέσης, ό,τι ακόμη και η Κρήτη δεν έχει πλήρη επήρεια στην δημιουργία της ΑΟΖ, με την υπογραφή και την κύρωση της συμφωνίας στην βουλή.
Η Τουρκία, η Λιβύη, η Αίγυπτος και η Αλβανία θα το χρησιμοποιήσουν εις βάρος μας, είτε σε διμερή διαπραγμάτευση είτε στην Χάγη.
Αν δεν αντιμετωπίσουμε κατάματα την Τουρκία, δεν θα έχουμε την υποστήριξη των συμμάχων μας, και στον διάλογο θα πάμε με αδύναμες θέσεις.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν συνολική πολιτική, νομιμοποιούν όμως την μερική της κυβέρνησης, που δεσμεύει επικίνδυνα την χώρα.
Από ποιους θα ζητηθούν τότε οι ευθύνες;