Από τον κορωνοιό και τα αλλοπρόσαλλα μέτρα με άφθονη επικοινωνιακή χρυσόσκονη, στην τουρκική προκλητικότητα. Με τον Ερντογάν να κάνει επίδειξη δύναμης. Και οι εγχώριοι πολιτικοί Ταρτούφοι να συνωστίζονται στο αδιέξοδο με τις λεκτικές πομφόλυγγες, ενώ κάποιοι να συναγωνίζονται στα λεβέντικα συνθήματα.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης να επιδίδονται στη γνωστή τρομολαγνεία με επίκεντρο πάντα τα "κρούσματα" του κορωνοιού με μπόλικη προπαγάνδα για τις τελεσφόρες διπλωματικές κινήσεις της κυβέρνησης...
Πότε είχε στόχους η ελληνική διπλωματία, της οποίας οι πρακτικές απεδείχθησαν διάτρητες, θυμίζοντας περισσότερο τυρί έμενταλ; Από την ούτω καλούμενη "εθνική πολιτική" των κυβερνήσεων παρελθόντων χρόνων, τι συμπέρασμα εξάγεται; Ότι δυστυχώς αυτά που για την Ελλάδα είναι δικαιώματα, για τους Τούρκους εξακολουθούν να είναι διμερή προβλήματα.
Δεν μπορούμε να ασκούμε εθνική πολιτική και διπλωματία χωρίς ιστορική μνήμη. Ο ρεαλισμός και η ιστορία δεν μπορεί να συνοδεύονται από άγνοια και παρερμηνείες. Η Τουρκία θέλει όλο και περισσότερα. Της ήταν απαραίτητη η περίοδος απραγίας και λήθης. Της ήταν απαραίτητη η "επίθεση φιλίας" του ανεκδιήγητου Γιώργου παπανδρέου. Και αργότερα του Κώστα Σημίτη, μέχρι την "κουμπαριά" του Κώστα Καραμανλή.
Περίοδος λήθης για ό,τι έκανε, ώστε να πετύχει τους στόχους της. Απραγίας για όσα δεν πρέπει να κάνουν οι Ελληνες. Και δεν έκαναν. Μετά την περίοδο ειρήνης, φιλίας, λήθης και αδράνειας, η Τουρκία βγαίνει πάντα στην επίθεση αξιώσεων, από τις οποίες επί της ουσίας ουδέποτε παραιτείται.
Τώρα επιρρίπτουμε την προκλητική αντίδραση της Τουρκίας στις προσωπικές αναζητήσεις του Ερντογάν, στο πολιτικό του συμφέρον και στη μεγαλομανία του. Ομως, η ελληνική εξωτερική πολιτική ήταν ανέκαθεν μια συνθηματολογική άρνηση, που ικανοποιούσε συναισθηματισμούς, πολιτικά ένστικτα και εθνικές παραισθήσεις.
Το "δε συνομιλούμε" ήταν άγονη πολιτική. Το λένε οι δυνατοί. Αυτοί που έχουν την πολυτέλεια να αναβάλουν και να αναβάλλοντες να κερδίζουν. Το "συνομιλούμε" απαιτεί σχεδιασμό και συγκεκριμένο εθνικό πλαίσιο. Επιβάλλει την εξασφάλιση προυποθέσεων για να αναδειχθεί σε γόνιμη πολιτική. Χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό δεν κάνεις πολιτική. Σου κάνουν πολιτική!
Η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ απεδείχθη ότι δεν αποτελούν "πανάκεια" για την προώθηση των εθνικών μας θεμάτων. Οπως οι παλαιότερες διεθνοποιητικές προσπάθειες για το Κυπριακό απέδειξαν ότι την κρίση δεν συνοδεύει κατ' ανάγκην η λήψη μέτρων και συνεπώς η "συναινετική", η καταναγκαστική διευθέτηση.
Οι νομικές ιδιαιτερότητες της διεθνούς διακιοταξίας, έτσι όπως τουλάχιστον εκφράζονται μέσα από τον κατασταστικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, καθιστούν την λήψη προληπτικών και ιδίως κατασταλτικών μέτρων, αν όχι αδύνατη, πάντως εξαιρετικά δύσκολη.
Αυτό αποτελεί αξιωματική αλήθεια αναφορικά με τα δικαστικά ή διαιτητικά διεθνή θέματα. Κι αυτό, γιατί ο κίνδυνος να παρεισφρύσουν σκοπιμότητες για την εξυπρέτηση συμφερόντων, σε βάρος του δικαίου, όχι μόνο δεν μπορεί να αποκλειστεί, αλλά όπως η διεθνής πρακτική αποδεικνύει αποτελεί σχεδόν κανόνα.
Η διπλωματική πρακτική απέδειξε επίσης ότι, αν η διμερής διαπραγμάτευση στο χώρο της κλειστής διπλωματίας, εγκλωβίζει τα προς επίλυση θέματα σε καταταθλιπτικά και εξουθενωτικά κυκλώματα, η "μονομερής" επιδίωξη λύσης αποκόπτει από δυνητικά χρήσιμες και ουσιαστικές διεξόδους.
Αν οι πιέσεις που ασκούν στο ασφυκτικό πλαίσιο της μυστικής διπλωματίας εξυπηρετούν τον κυνισμό της επικαιρικής σκοπιμότητας, οι παραπλανητικές αυταπάτες που συνεπάγεται η μονομερής επιδίωση με επιπόλαια τεχνάσματα ή λεκτικές κορώνες ή και συναισθηματισμό, δεσμεύουν γενικά την ευφυία και τη διακριτικότητα στο χειρισμό των εξωτερικών μας σχέσεων.
Στις εκπτωχευτικές μονομέρειες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, οι μέχρι σήμερα πρωθυπουργοί, αντί να ζητούν το αυτονόητο της εθνικής ομοψυχίας, έπρεπε να αντιτάξουν τις πολυμέρειες και τις δυνατότητες που εγκλείουν οι διπλωματικές πρακτικές. Οχι δογματική εμμονή σε ανώφελη πολιτική, αλλά πραγματισμός. Οχι "στυαροφορική" εξωτερική πολιτική, αλλά διπλωματία ρεαλιστική και ευέλικτη.
Διαφορετικά όλες οι πολιτικές δηλώσεις είναι ψευδεπίγραφες και απλώς πομφολυγώδεις. Και είναι! Όπως είναι γελοίο το θέαμα με τις ευτράπελες φιγούρες, ενιότε καρικατούρες, διαφόρων διεθνολόγων στα τηλεοπτικά παράθυρα της δημοσιογραφικής αθλιότητας, που διαχέουν τη βλακεία τους και τη γελοιότητά τους με τις αναλύσεις τους...Το μόνο που χρειάζονται, ίσως, είναι μια ανάλυση των ούρων τους, που μπορεί να αποδειχθεί πιο χρήσιμη για την υγεία τους, παρά η ανόητη ανάλυσή τους για τα ελληνοτουρκικά...