 |
| StockSnap / pixabay |
Με όσα βλέπει να εκδιπλώνονται ενώπιον του ως απόρροια αποφάσεων φρενοβλαβών και ψευδομανών της πολιτικής, νιώθει να έχουν συντριβεί οι ελπίδες του, αλλά και τα είδωλα των θεών και οι πλάκες των ανθρωπίνων αξιών.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και δεν βλέπει την προοπτική μιας νέας ηθικής βούλησης και του μύθου μιας νέας πίστης. Διαπιστώνει ότι βρέθηκε μόνος επί των κορυφών εκείνων, όπου ο κεραυνός πλήττει τη μοναχική δρυν. Κυριευμένος από τη προμηθειακή διάθεση αντιτάσσει στο Θεό, του οποίου τις αποκαλύψεις και τη βοήθεια μόνο προσδοκά, πείσμονα ιδιογνωμοσύνη.
Και οι ολίγιστοι σκεπτόμενοι προτίμησαν να θραύσουν κάθε ψυχικό δεσμό και να πλάσουν μέσα στη σιωπή της ερημίας τους την ίδια τους τη σκιά, για να απευθύνουν σ΄αυτήν τους μονολόγους τους.
Ο Ελληνας ήθελε περισσότερο από καθετί να είναι αυτόνομος και ελεύθερη προσωπικότητητα. Και κατάντησε υποχείριο και υπήκοος της ανάγκης. κατάντησε άθυρμα της πολιτικής απάτης και ανικανότητας. Και βλέπει τα τελευταία χρόνια να επιστρατεύονται όλοι οι γελοίοι της πολιτικής, για να διασκεδάσουν γuμνούς και μασκαραμένους φόβους του, επιχειρώντας να θάψουν τη δυσαρέσκεια των πολιτών στην τάφρο της γελοιότητάς τους.
Η αδυσώπητη καθημερινότητα προσπερνά τον Ελληνα.
Η κατάφαση της ζωής, όμως, συνοδεύεται από τον πόθο προς κάτι, το οποίο τελεί πέραν και υπεράνω της καθημερινότητας. Όπισθεν της αρνήσεως και της παθητικότητας ή φοβίας, που οι συνθήκες και η ιδιοσυστασία ενός λαού διαμορφώνουν, κρύβεται πάντα μια κραταιά κατάφαση.