 |
| geralt / pixabay |
Πολύ καιρό τώρα αναρωτιέμαι κατά πόσο τα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής απασχολούν την κοινή γνώμη όσο παλαιότερα. Κάποτε οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας αποτελούσαν πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Σήμερα ούτε καν μονόστηλο εφημερίδας. Δε γνωρίζω τι φταίει. Το ραχάτι των τελευταίων δεκαετιών; Τα δανεικά; Η πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ; Η διάβρωση των τουρκοσειρών; Όλα μαζί;
Του Στρατή Μαζίδη
Σήμερα καθήμενος σε ένα τοπικό καφενείο συνέβη να ακούσω τρεις ανθρώπους σε παρακείμενο τραπέζι που συζητούσαν. Τον έναν τον γνωρίζω από παλιά. Καθώς μιλούσαν σχετικά με την επιβολή των μασκών, παρατήρησα πως ο μεν ένας αμφισβητούσε βάζοντας ερωτήματα, οι δε άλλοι δύο, ζευγάρι, πρακτικά αναπαρήγαγαν όσα ακούμε στα συστημικά ΜΜΕ. Σε όλες τις ερωτήσεις, υπήρχε μια βολική απάντηση. Πχ μα πώς επιβάλλουν τώρα τις μάσκες ενώ το Μάρτιο μας έλεγαν ότι δεν ενδείκνυνται; Πρώτη απάντηση, δεν το έλεγαν. Όταν όμως παρατίθεντο τα στοιχεία, άλλαζε κι η απάντηση για να φτάσουμε στο...ψάχνονταν κι αυτοί.
Κάπου εκεί λοιπόν πετά ο ένας "μην αποκλείετε όλη αυτή η φασαρία και οι μάσκες να είναι και για αντιπερισπασμό και να μη δούμε τι έρχεται με την Τουρκία". Εκεί πραγματικά μου έπεσαν τα σαγόνια με τις απαντήσεις. "Ε τι να γίνει, τίποτε δε θα γίνει. Να τα μοιράσουμε. Τόσα έχουμε!".
Πετάγομαι στη μέση και λέω...με συγχωρείτε, τα δικά μας να μοιράσουμε;
Απάντηση: ε ναι
Εγώ: Και γιατί να μοιράσουμε τα δικά μας και όχι τα δικά τους;
Απάντηση: μα αυτός τι έχει; Εδώ υπάρχουν τόσα πολλά [εννοούσε τα πετρέλαια και το αέριο] να πλουτίσουμε όλοι. Κατάσταση είναι αυτή κάθε λίγο φασαρίες; Να δώσουμε τα μισά να τελειώνουμε. Να υπάρξει ειρήνη.
Παράλληλα σιγοντάρισμα κι από τη σύζυγο που θυμήθηκε το "βυθίσατε το Χόρα" και ότι "αυτά κατευθύνονται απέξω" κτλ.
Τι διάλογο να ανοίξεις και τι επιχειρήματα να αντιπαραθέσεις; Ποια ειρήνη να υπάρξει με το θηρίο; Ποια Λιβύη, Συρία, Ιράκ... Τέλος πάντων αντιλαμβανόμενος ότι μια συζήτηση θα κατέληγε σε αδιέξοδο, σηκώθηκα να φύγω προφασιζόμενος πως έχω δουλειά. Φεύγοντας όμως έκανα μια ερώτηση:
- Να σου πω, εσύ έχεις τόσα, έλα να τα μοιραστούμε.
Τόμπολα!