Του Στρατή Μαζίδη
Ωστόσο η χώρα μας επέλεξε να εμφανιστεί ως ισαποστάκισσα καλώντας εισβολείς και αμυνόμενους σε... αυτοσυγκράτηση. Επίσης θυμήθηκε πάλι το περιβόητο Διεθνές Δίκαιο, αυτό που η ίδια έστειλε στην πυρά με τις συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο αλλά και μη επεκτείνοντας τα εθνικά χωρικά ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια.
Δυστυχώς η χώρα μας μικραίνει επικίνδυνα. Δεν τολμά να υπερασπιστεί ούτε μια ιστορική σύμμαχό μας, όπως την Αρμενία, η οποία όμως το καλοκαίρι στάθηκε στο πλευρό μας. Με τους Αρμένιους έχουμε μακραίωνη κοινή συμπόρευση ήδη από τα χρόνια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Για τον Ιωάννη Τσιμισκή διαβάζουμε πως ήταν Αρμένιος. Αλλά μαζί μας συνδέουν άρρηκτοι δεσμοί αίματος από τα χρόνια των Γενοκτονιών.
Η κυβέρνηση έπραξε σήμερα αυτό που βλέπουμε σε άλλες χώρες απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα και εξανιστάμεθα. Όταν αντιμετωπίζεις δικαίους και αδίκους με το ίδιο ζύγι, τότε στην ουσία κλείνεις το μάτι στους τελευταίους. Έστω κι από φόβο μη τυχόν κάνεις το σωστό και μετά σε μαλώσουν. Αλλά ορθά θα παρατηρήσει κανείς ότι η χώρα μας σιώπησε ακόμη κι όταν ο πρέσβης μας στο Μπακού δεχόταν τη μια προσβολή μετά την άλλη.
Η συγκυρία από κάθε άποψη για να απαλλαχθεί η ανθρωπότητα από το τεχνητό κατασκεύσμα που αντί ιστορίας διαθέτει ποινικό μητρώο, είναι εντυπωσιακή. Η Ελλάδα όμως σε αντίθεση με τις αρχές του 20ου αιώνα είναι εκκωφαντικά σιωπούσα. Δε διαθέτει ηγεσία που θα αναλάβει ευρύτερες πρωτοβουλίες με όραμα για το μέλλον της ευρύτερης γειτονιάς μας. Κι αυτό έχει τόσο βαρύνουσα σημασία διότι δύναται στο τέλος να βάλει τη χώρα μας στη θέση του "υπό εξαφάνιση".