πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου»
Αλέξανδρος Κοτζιάς , Πολιορκία, 1953.
Γιώργος Σαχίνης
Ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ απλά επιβεβαιώνει τον ρόλο του ΝΑΤΟ στην postia και μόνο ο διάλογος που διέρρευσε με τον Έλληνα ΥΕΘΑ λέει πολλά , αφού ο αχαρακτήριστος πλέον Νορβηγός Γενς Στόλτενμπεργκ ,ρωτούσε αν θα πρέπει να αποσυρθούν ΟΛΑ τα τουρκικά πλοία από την ελληνική υφαλοκρηπίδα… Αλλά μετά από αυτά καταλάβαμε ότι η Αθήνα κάνει διάλογο( τεχνικών κλιμακίων στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, που πάντως από κάπου παίρνουν εντολή για αυτό κι όχι αυτοβούλως ) , αλλά «δεν κάνει» , αφού η πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ υποστηρίζει ότι ο Στόλτενμπεργκ ανασκεύασε αλλά αυτός ανασκεύασε επιμένοντας και την ίδια ώρα τα είπανε με τον Έλληνα ΥΠΕΞ τηλεφωνικά και μετά με τον Τούρκο, σαν να μην τρέχει τίποτα από την πλευρά μας ή σαν να είμαστε large στην ευγένεια παρά τα όσα παραπάνω έχουν προηγηθεί.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως για την ελληνική πλευρά είναι πως, μετά την πολύμηνη αδράνεια, τις παλινωδίες και την διγλωσσία, αργά αλλά σταθερά φαίνεται να οδηγείται σε ένα τραπέζι διαπραγμάτευσης, με το δίλημμα να εμφανίζεται ως αναπόφευκτο από «φίλους» και «εχθρούς» και φυσικά τα «τζιμάνια του ρεαλισμού» στο εσωτερικό, «άμεσος διάλογος ή θερμό επεισόδιο». Αυτό το άμεσος διάλογος, χωρίς να ακούμε «τα θέματα και ποιούς όρους θα έχει αυτός ο διάλογος» σημαίνει πρακτικά για όλα και η εμμονή ήδη να μιλάμε και στην Ελλάδα εσχάτως, για την διαφορά οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών , μπορεί ο κόσμος να νομίζει ότι αφορά υφαλοκρηπίδα-αοζ μόνο, αλλά θαλάσσιες ζώνες είναι και η Αιγιαλίτιδα (που ασκείς κυριαρχία) και η συνορεύουσα. Αλλά και υφαλοκρηπίδα πως; Με 6 ναυτικά μίλια ή με 12 ναυτικά μίλια χωρικά ύδατα; Με κλείσιμο κόλπων και σημεία βάσης και ευθείες γραμμές βάσης πρώτα από όλα ή έτσι χύμα άρα όχι μετά τα «εσωτερικά ύδατα» αλλά πολύ πιο μέσα από αυτό που μας αναλογεί;
«Πριν από έναν αιώνα είτε τους θάψαμε στο χώμα είτε τους ρίξαμε στη θάλασσα. Εύχομαι να μην πληρώσουν το ίδιο τίμημα», δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος, μιλώντας σε φοιτητές Πανεπιστημίου και λίγο αργότερα εγκαινιάζοντας νοσοκομείο , πρόσθεσε «Θα καταλάβουν σύντομα ότι η Τουρκία έχει πολιτική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη να διαλύσει τους χάρτες που της επιβάλλονται. Είτε θα το καταλάβουν πολιτικά, είτε θα το βιώσουν οδυνηρά στο πεδίο της μάχης. Όσους πριν από έναν αιώνα επιτέθηκαν κατά της ανεξαρτησίας μας, ο τουρκικός λαός τους έθαψε είτε στο χώμα είτε τους έριξε στη θάλασσα. Αυτοί που στόχευσαν τη σημαία μας και την προσευχή μας, όταν έψαχναν τρόπο να βγουν από αυτή την πίεση εκτέλεσαν τρεις πρωθυπουργούς, δυο υπουργούς και έναν αρχιστράτηγο. Ευχόμαστε να μην κάνουν το ίδιο λάθος σήμερα και να μην πληρώσουν το ίδιο τίμημα σήμερα». Έτσι καταγράφονται οι τελευταίες τοποθετήσεις του Ταγίπ , κατά της Ελλάδας. Η τουρκική θέση δεν έχει αλλάξει ούτε χιλιοστό: «Διάλογος με τους όρους που εμείς θέλουμε για όλα , διαφορετικά θα αυξήσουμε κι άλλο την στρατιωτική πίεση και οι σύμμαχοι μας και σύμμαχοι σας (από τα ίδια μαγαζιά ψωνίζουμε οπλικά συστήματα) θα σας παρουσιάσουν και ως αδιάλλακτους» . Και εμείς; Εμείς σε κεντρικά ΜΜΕ έχουμε ξεδιπλώσει μία σειρά αναλύσεων μετά την δημοσιοποίηση δημοσκόπησης που όπως δηλώνεται το 70% των Ελλήνων , λέει «ναι και μάλλον ναι» υπέρ του διαλόγου (έτσι γενικώς και για όλα;) με την Τουρκία , τώρα!!! Αν αυτό δεν είναι «μασάζ» κανονικό στην ελληνική κοινή γνώμη , τότε τι είναι; Ο Ερντογάν απειλεί να μας «πετάξει στη θάλασσα» κι εμείς κάνουμε «μασάζ» στον κόσμο για διάλογο, παίζοντας με ορολογίες, συζητήσεις τεχνικών κλιμακίων, συνομιλίες, διάλογος, διαπραγματεύσεις κ.λ.π. Ακόμη και ότι μας σπρώχνουν σε συνδιαχείριση το ονομάζουμε συνεκμετάλλευση , παρότι έχουν τεράστια διαφορά οι δύο έννοιες…
Το ΝΑΤΟ, δια του γενικού γραμματέα του ( που έπραξε ότι έπραξε σε άγνοια της Ουάσιγκτον και του Βερολίνου ή χωρίς να πάρει είδηση το Παρίσι και το Λονδίνο; ) έφτασε να επιδιώκει απροσχημάτιστα να δημιουργήσει τετελεσμένα στην Ανατολική Μεσόγειο, κατοχυρώνοντας “ντε φάκτο” τις προκλήσεις της Τουρκίας, σε μια περίοδο που η Άγκυρα με τον πιο εμφανή και προκλητικό τρόπο παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Ενώ λοιπόν οι «βόλτες» του τουρκικού ερευνητικού Oruc Reis, συνοδευόμενο από τουρκικές φρεγάτες, εντός ελληνικής υφαλοκρηπίδας για μέρες και μέρες, αποτελεί στοιχειώδες δεδομένο, αρκετό για να ευαισθητοποιηθούν οι «σύμμαχοι» του ΝΑΤΟ, το γεγονός ότι έχουν γραμμένο το Διεθνές Δίκαιο στα παλιότερα των υποδημάτων τους, τους οδήγησε στο άλλο άκρο, που πλέον δεν είναι καν οι «ίσες αποστάσεις», αλλά το να βάζουν απροκάλυπτα «πλάτη» στην Τουρκία για να κατοχυρώσει ζωτικό χώρο δια των ΝΑΤΟικά «νομιμοποιημένων» προκλήσεων και μάλιστα με την σφραγίδα του ελληνικού κράτους! Άλλωστε ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ ο κ. Πομπέο στην παρέμβαση του πριν 4 ημέρες είπε « παροτρύνουμε όλες τις πλευρές να κάνουν πίσω και να αποκλιμακώσουν την ένταση». Δηλαδή η Ελλάδα κλιμακώνει την ένταση; Και να κάνει πίσω από την ελληνική υφαλοκρηπίδα, η Ελλάδα; Ναι, λέει και η Τουρκία, αλλά από την ελληνική υφαλοκρηπίδα έτσι; Και η κ. Μέρκελ , πόσο τίμια διαμεσολαβητής είναι, όταν ρίχνει αυτή την περίεργη πρόταση για κοινή χρήση «επίμαχων υδάτων»(;) μέχρι να τα βρούμε ή να πάμε σε Διεθνές Δικαστήριο, όπως λέει , αυτό τον διάλογο εννοεί; Κοινόχρηστα, τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα δηλαδή, με την ίδια σε ρόλο «διαχειριστή» της «πολυκατοικίας» σήμερα και ενδεχομένως «μάρτυρα» αύριο στο δικαστήριο ότι ο «καταπατητής» (άρα να και η συνδιαχείριση κι όχι συνεκμετάλλευση που αναμασάνε κάποιοι και στην Ελλάδα, με πιο κομψή έκφραση « κοινή χρήση επίμαχων υδάτων») έχει δικαιώματα χρησικτησίας στα κυριαρχικά μας δικαιώματα;
Ένας από τους διασημότερους ταυρομάχους της Ισπανίας ο θρυλικός ματαδόρ Μανολέτε, είχε πει:
«Για να επιβιώσει ένας ταύρος, δεν πρέπει τόσο να ερεθίζεται από το πανί που βλέπει, όσο να κυττάει που είναι και τι θέλει ο ταυρομάχος».
Το στρατήγημα των «ψευδών», «παραπλανητικών» σημάτων έχει χρησιμοποιηθεί και με δραματική απόληξη , όχι μόνο μία φορά, από τους «συμμάχους» απέναντι στην Αθήνα και, φυσικά της γνωστής πακτωμένης των ελληνικών ελίτ, ήταν από τους βασικούς υπεύθυνους για τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία μας, όπως η Μικρασιατική και στη Κύπρο.
Φανταζόμαστε οτι πολιτικοί , διπλωματικοί και στρατιωτικοί παράγοντες που αναλαμβάνουν τους χειρισμούς των εθνικών θεμάτων, δεν λησμονούν ούτε μία στιγμή, αυτό το πικρό αλλά και πιο σημαντικό μάθημα της νεώτερης ελληνικής Ιστορίας. Ο γνωστός δημοσιογράφος - αναλυτής Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος επαναλαμβάνει σε τακτά διαστήματα:
«Αν μία τρίτη δύναμη επιθυμεί να προκαλέσει κρίση ή πόλεμο μεταξύ δύο κρατών, που τουλάχιστον αρχικά δεν το είχαν σχεδιάσει, πρέπει να φροντίσει να δημιουργήσει εσφαλμένη αντίληψη της κατάστασης στις αντιμαχόμενες πλευρές και να τις ωθήσει σε λόγους και ενέργειες που καθιστούν αδιανόητη μια υποχώρηση. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν αυτό συμβαίνει στην παρούσα ελληνοτουρκική κρίση, αλλά θα ήταν άφρων οποιοσδήποτε σχεδιάζει πολιτική, χωρίς να παίρνει υπόψιν του το ενδεχόμενο έστω να τον κοροϊδεύουν αυτοί που εμπιστεύεται. Δυστυχώς βέβαια αυτά έχουν κυρίως θεωρητική αξία σε χώρες που δεν υπάρχουν σχεδιασμός και σχεδιαστές».
Όποιος ελέγχει το Γιβραλτάρ, τη Μάλτα, την Κρήτη και την Κύπρο βασιλεύει στον κόσμο», η φράση φέρεται να έχει ειπωθεί από τον δαιμόνιο Κίσσινγκερ και στην πραγματικότητα πρέπει να καταλάβουμε την ιεράρχηση ανάποδα, δεδομένης της γειτνίασης του Ισραήλ με την Κύπρο και εν συνεχεία την Κρήτη (με την τελευταία να ελέγχει επίσης τη νότια απόληξη της διαδρομής Στενά – Αιγαίο).
Είναι κρίσιμο σε αυτή την φάση να προσπαθήσουμε παντί τρόπω να ξεφύγουμε και από τη Σκύλλα της πολεμικής αναμέτρησης και από τη Χάρυβδη των ταπεινωτικών παραχωρήσεων.
Για να επιτευχθεί μία τέτοια «ισορροπία» χρειάζεται και η ανώτατη διαπραγματευτική σαφήνεια και η απόλυτη αποτρεπτική αποφασιστικότητα. Ας το καταλάβουν όλοι , όσο διαφορετικές οπτικές κι αν έχουν, δεν αρκεί το ένα χωρίς το άλλο. Καλώς ή κακώς , δεν υπάρχει στρατηγική ανεξάρτητη από το υποκείμενο που την εφαρμόζει.
Η ελπίδα μπορεί να αποδειχθεί φρούδα , είναι όμως και η μόνη επείγουσας σημασίας κίνηση, η «βίαιη ωρίμανση» του ελληνικού πολιτικού , οικονομικού , ακαδημαϊκού , μιντιακού και κρατικού υποκειμένου.
Οι Ηγέτες σε τέτοιες καταστάσεις , δεν λειτουργούν ελέω διαχειριστικής συγκυρίας ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία...
Η επισήμανση στην κατακλείδα καλόν είναι να απασχολήσει τις ηγεσίες μας ή τις εν δυνάμει ηγεσίες :
«Το μόνο υποκείμενο στο οποίο ανήκει ο ρόλος του ηγέτη
είναι το συλλογικό ‘Εγώ’, που διεκδικεί αποφασιστικά
για τον εαυτό του το δικαίωμα να υποπίπτει σε σφάλματα
και να μαθαίνει τη διαλεκτική της ιστορίας»
Ρόζα Λούξεμπουργκ