 |
| pasja1000 / pixabay |
Θα ήθελα να γράψω δύο τρία σχόλια για ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και καιρό. Πρώτα δύο αναγκαίες παραδοχές.
Παντελής Σαββίδης
Παντελής Σαββίδης
Επειδή έχω γράψει επανειλημμένως για την ανάγκη εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, δέχομαι να μην πάρω τα αναδρομικά που μου αναλογούν. Θα καταλάβετε παρακάτω γιατί το γράφω αυτό. Και επειδή μας διαβάζουν και άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν εύκολα τι γράφουμε λέω και πάλι. Δίνω τα αναδρομικά που μου αναλογούν για τον εξοπλισμό των Ενόπλων Δυνάμεων.
Δεύτερον, επειδή οι λιγότερο ικανοί να αντιληφθούν τι θέλω να πω θα αρχίσουν να μιλούν περί πατριωτισμού κλπ διευκρινίζω πως εκείνο που δέχομαι είναι ότι συγκροτούμε (μέσα και εγώ δηλαδή) μια κοινωνία με νομική σημασία. Μια ενότητα ανθρώπων με κοινά συμφέροντα.
(Στην ουσία πιστεύω πως είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από μια νομική έννοια αλλά όπως σας είπα κάνω τις παραδοχές αυτές για τις ανάγκες της συζήτησης).
Με βάση τα παραπάνω:
1.-Μεσούσης της οικονομικής κρίσης, όλοι θεώρησαν φυσικό πως εκείνοι που θα έπρεπε να υποστούν μείωση των αποδοχών τους να είναι οι συνταξιούχοι. Την υπέστησαν και, μάλιστα, σε μερικές περιπτώσεις, οδυνηρή. Αλλά δεν ήρκησε. Κάθε φορά που ανέκυπτε πρόβλημα, πάλι στις συντάξεις έψαχναν τη λύση. Διαύρωσαν τόσο πολύ τις συνειδήσεις των νέων που ενώ σε μια οικογένεια, όλοι συντηρούνταν από τη σύνταξη του γεραλέου, οι νεότεροι της οικογένειας τον κατηγορούσαν γιατί την παίρνει τη σύνταξη και ότι στια καλές εποχές πήρε το ψωμί των επόμενων γενεών. Ακόμη και παιδιά που χάρη σε κάποια σύνταξη κατάφεραν να σπουδάσουν.
2.-Η ομάδα αυτή των ανθρώπων που πιστεύει πως οι πρώτες μεταπολιτευτικές γενιές πήραν αυτό που ανήκε στις μελλούμενες είναι υπαρκτή και σήμερα. Τυφλωμένη από έναν φανατισμό κατά του Ανδρέα Παπανδρέου και ανίκανη να κάνει απλούς συλλογισμούς δεν μπορεί να αντιληφθεί πως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ της πρώτης τετραετίας, έκανε ένα- και μόνο- πράγμα: έβαλε στο κοινωνικό προσκήνιο στρώματα τα οποία είχαν περιθωριοποιηθεί από το 1935 και εδώ. Αυτά τα στρώματα απέκτησαν στη ζωή τους κάποια ελπίδα. Το πώς αξιοποίησαν τη δυνατότητα που τους δόθηκε είναι άλλη ιστορία.
Πολλοί από τους επικριτές αυτής της πολιτικής είναι αυτοί που ευνοήθηκαν περισσότερο. Ανερμάτιστοι καθώς είναι ψάχνουν να βρουν νέα ερείσματα. Ως συνήθως, επιβραβεύονται.
3.-Όταν προέκυψε το ζήτημα με μια άλλη κρίση που συνεχίζουμε να περνάμε, τον covid, πάλι προς τους ηλικιωμένους στράφηκε η λύση. Αν υπάρξει πρόβλημα πρέπει να λυθεί σε βάρος των ηλικιωμένων. Μάλιστα, με την κρίση αυτή διαπίστωσα (η ευθύνη σ αυτό είναι δική μου) πως υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο γιατρός αποφαίνεται ποιος θα επιζήσει. Και όχι μόνο στον covid.
Για να μη μακρυγορώ, διαπιστώνω πως και τώρα στο εξοπλιστικό πρόγραμμα της χώρας πάλι η λύση αναζητάται στις συντάξεις και συγκεκριμένα τα αναδρομικά των συνταξιούχων. Για αυτό έκανα τη δήλωση εξ αρχής. Δεν με πειράζει. Δίνω ό,τι μου αναλογεί. Και όχι απο πατριωτισμό. Απο αίσθηση συμφέροντος. Και το επαναλαμβάνω. Και, νομίζω, και οι άλλοι πρέπει να δώσουν.
Αλλά δεν αποτελεί φτώχεια και φτήνεια για μια κοινωνία να έχει στοχοποιήσει μια κοινωνική κατηγορία και να την αναγκάζει να περάσει τα τελευταία της χρόνια υπο διαρκή ενοχή;
Είναι κοινωνία αυτή; Είναι δημόσιος διάλογος; Είναι επίπεδο διανόησης ; (Τέτοιο λείπει εδώ και καιρό). Είναι επίπεδο γραφιάδων της;
Είναι επικίνδυνο αυτό που πάει να γίνει συνείδηση.
Όσοι έχουν ρόλο στα κοινωνικά δρώμενα ας το σκεφτούν με τους δικούς τους όρους.
Δεύτερον, επειδή οι λιγότερο ικανοί να αντιληφθούν τι θέλω να πω θα αρχίσουν να μιλούν περί πατριωτισμού κλπ διευκρινίζω πως εκείνο που δέχομαι είναι ότι συγκροτούμε (μέσα και εγώ δηλαδή) μια κοινωνία με νομική σημασία. Μια ενότητα ανθρώπων με κοινά συμφέροντα.
(Στην ουσία πιστεύω πως είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από μια νομική έννοια αλλά όπως σας είπα κάνω τις παραδοχές αυτές για τις ανάγκες της συζήτησης).
Με βάση τα παραπάνω:
1.-Μεσούσης της οικονομικής κρίσης, όλοι θεώρησαν φυσικό πως εκείνοι που θα έπρεπε να υποστούν μείωση των αποδοχών τους να είναι οι συνταξιούχοι. Την υπέστησαν και, μάλιστα, σε μερικές περιπτώσεις, οδυνηρή. Αλλά δεν ήρκησε. Κάθε φορά που ανέκυπτε πρόβλημα, πάλι στις συντάξεις έψαχναν τη λύση. Διαύρωσαν τόσο πολύ τις συνειδήσεις των νέων που ενώ σε μια οικογένεια, όλοι συντηρούνταν από τη σύνταξη του γεραλέου, οι νεότεροι της οικογένειας τον κατηγορούσαν γιατί την παίρνει τη σύνταξη και ότι στια καλές εποχές πήρε το ψωμί των επόμενων γενεών. Ακόμη και παιδιά που χάρη σε κάποια σύνταξη κατάφεραν να σπουδάσουν.
2.-Η ομάδα αυτή των ανθρώπων που πιστεύει πως οι πρώτες μεταπολιτευτικές γενιές πήραν αυτό που ανήκε στις μελλούμενες είναι υπαρκτή και σήμερα. Τυφλωμένη από έναν φανατισμό κατά του Ανδρέα Παπανδρέου και ανίκανη να κάνει απλούς συλλογισμούς δεν μπορεί να αντιληφθεί πως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ της πρώτης τετραετίας, έκανε ένα- και μόνο- πράγμα: έβαλε στο κοινωνικό προσκήνιο στρώματα τα οποία είχαν περιθωριοποιηθεί από το 1935 και εδώ. Αυτά τα στρώματα απέκτησαν στη ζωή τους κάποια ελπίδα. Το πώς αξιοποίησαν τη δυνατότητα που τους δόθηκε είναι άλλη ιστορία.
Πολλοί από τους επικριτές αυτής της πολιτικής είναι αυτοί που ευνοήθηκαν περισσότερο. Ανερμάτιστοι καθώς είναι ψάχνουν να βρουν νέα ερείσματα. Ως συνήθως, επιβραβεύονται.
3.-Όταν προέκυψε το ζήτημα με μια άλλη κρίση που συνεχίζουμε να περνάμε, τον covid, πάλι προς τους ηλικιωμένους στράφηκε η λύση. Αν υπάρξει πρόβλημα πρέπει να λυθεί σε βάρος των ηλικιωμένων. Μάλιστα, με την κρίση αυτή διαπίστωσα (η ευθύνη σ αυτό είναι δική μου) πως υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο γιατρός αποφαίνεται ποιος θα επιζήσει. Και όχι μόνο στον covid.
Για να μη μακρυγορώ, διαπιστώνω πως και τώρα στο εξοπλιστικό πρόγραμμα της χώρας πάλι η λύση αναζητάται στις συντάξεις και συγκεκριμένα τα αναδρομικά των συνταξιούχων. Για αυτό έκανα τη δήλωση εξ αρχής. Δεν με πειράζει. Δίνω ό,τι μου αναλογεί. Και όχι απο πατριωτισμό. Απο αίσθηση συμφέροντος. Και το επαναλαμβάνω. Και, νομίζω, και οι άλλοι πρέπει να δώσουν.
Αλλά δεν αποτελεί φτώχεια και φτήνεια για μια κοινωνία να έχει στοχοποιήσει μια κοινωνική κατηγορία και να την αναγκάζει να περάσει τα τελευταία της χρόνια υπο διαρκή ενοχή;
Είναι κοινωνία αυτή; Είναι δημόσιος διάλογος; Είναι επίπεδο διανόησης ; (Τέτοιο λείπει εδώ και καιρό). Είναι επίπεδο γραφιάδων της;
Είναι επικίνδυνο αυτό που πάει να γίνει συνείδηση.
Όσοι έχουν ρόλο στα κοινωνικά δρώμενα ας το σκεφτούν με τους δικούς τους όρους.