Του Κωνσταντίνου Καράμπελα
Φυσικά, οι δύο κοντόφθαλμοι πολιτικοί αδυνατούσαν να κατανοήσουν πού οδηγούσε η πολιτική του κατευνασμού και της υποχωρητικότητας και πως τη «διάβαζε» η άλλη πλευρά. Η πρόθεσή τους όμως για «πάση θυσία» ειρήνη δεν τους επέτρεπε να δουν τα σημάδια των καιρών. Ίσως τους βασάνιζε και εκείνους αυτό το ερώτημα που τίθεται μονίμως από μεγάλη μερίδα σύγχρονων Ελλήνων δημοσιογράφων και πολιτικών, το γνωστό «και τι να κάνουμε τώρα, πόλεμο;».
Η συνέχεια είναι γνωστή. Η πολιτική του κατευνασμού όχι μόνο δεν εξασφάλισε την ειρήνη, αλλά έφερε μαζί με το συμβιβασμό και τον πόλεμο, με δυσμενέστερους για τους συμμάχους όρους.
«Τυχερός όποιος διδάχτηκε ιστορία» μας διδάσκει ο Αρχαίος τραγικός Ευριπίδης.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, παρατηρούμε την Ελληνική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με «μπόλικο» Σημίτη, να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις που δέχεται η χώρα μας με έναν τρόπο που θυμίζει Τσάμπερλειν και Νταλαντιέ.
Οι περίεργες δηλώσεις για διαφορά με την Τουρκία σε «θαλάσσιες ζώνες» γενικώς, και οι αναφορές για «μείζονα διαφορά», που σημαίνει ότι δεν είναι μία, γίνονται από τα πιο επίσημα χείλη. Από κυβερνητικά στελέχη ακούμε θεωρίες για πλοία που τα παίρνει ο αέρας και για παραβιάσεις που δεν είναι τελικά παραβιάσεις. Και οι προκλήσεις της Άγκυρας γίνονται όλο και πιο έντονες.
Όσο συνεχίζονται οι παράνομες ενέργειες των ερευνητικών σκαφών γίνεται λόγος για Ευρωπαϊκές κυρώσεις, αλλά ακούμε ταυτόχρονα ότι δεν είναι επιλογή της κυβέρνησης οι Ευρωπαϊκές κυρώσεις. Η παραβίαση 33 ημερών από το Oruc Reis, το οποίο πλησίασε το Καστελόριζο στα 32 ν.μ. και η βεβήλωση της Ελληνικής σημαίας από τουρκικό drone δεν ήταν αρκετά για να αλλάξουν αυτήν τη στάση.
Αντιθέτως! Ανεβαίνει στο βήμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών ο κ. Μητσοτάκης και γίνεται ο πρώτος Έλληνας Πρωθυπουργός που δεν κάνει ούτε μια αναφορά για την Κύπρο!
Κοντά σε όλα αυτά κυκλοφορεί πάντα κι εκείνη η απίθανη επιχειρηματολογία περί δήθεν «υπερβολών» από τους Τούρκους λόγω των εσωτερικών τους αντιθέσεων. Και δεν αντιλαμβάνονται εκείνοι που εκφράζουν τέτοιες απόψεις ότι οι εσωτερικές αντιθέσεις της γείτονος αυξάνουν το γεωπολιτικό δυναμικό της, ακριβώς επειδή όλες οι πολιτικές δυνάμεις εξουσίας επιδιώκουν την επέκταση της χώρας και την αναθεωρητική της πολιτική. Και αυτό την καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνη και τις επιλογές της υποχρεωτικά πιο επιθετικές.
Η αφοπλιστική ειλικρίνεια με την οποία η Τουρκία δηλώνει ότι επιθυμεί να ελέγχει όλη την περιοχή και να μην γίνεται τίποτα χωρίς την άδειά της δεν παίρνει καμία ουσιαστική απάντηση. Και η συζήτηση για διευρυμένο διάλογο όλο και φουντώνει.
Και σε αυτήν την προσπάθεια έχει τον ίδιο στενό σύμμαχο που είχε τους τελευταίους δύο αιώνες. Τη Γερμανία! Τη χώρα που εντοπίζει στην Τουρκική επικράτεια στρατηγικό βάθος, και διέξοδο στην ανατολική Μεσόγειο και σε εμπορικούς και ενεργειακούς δρόμους. Η πίεση, λοιπόν, της Γερμανίας προς την Ελληνική πλευρά για υποχωρήσεις ήταν από την αρχή δεδομένη
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, κάθε αντίθετη φωνή κάποιου πολίτη που προβληματίζεται ή κάθε ένσταση απέναντι στις συγκεκριμένες επιλογές έχει να αντιμετωπίσει μονίμως το ερώτημα που κυριαρχεί: «και τι θέλετε να κάνουμε τώρα, πόλεμο;». Το εύστοχο ερώτημα όμως θα ήταν άλλο: Μέχρι που υποχωρούμε; Πότε τελικά πιστεύουμε ότι αξίζει να πολεμήσουμε;
Η επικοινωνιακή εκστρατεία που λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό της Πατρίδας μας για να πειστεί ο Ελληνικός λαός ότι η δήθεν απομονωμένη Τουρκία σύρεται σε αυτόν, γίνεται παράλληλα με μια συνεχή πίεση σε διεθνές επίπεδο για διευρυμένο διάλογο. Διάλογο στον οποίο η Τουρκία παζαρεύει πόσα θα αρπάξει.
Η συγκυρία, πάντως, δεν είναι απαραιτήτως κακή για την Ελλάδα. Αρκεί να δράσουμε χωρίς φόβο! Τα συμφέροντά μας ταυτίζονται με τα συμφέροντα πολλών και σημαντικών περιφερειακών παικτών και είναι στο χέρι μας να το εκμεταλλευτούμε. Σύμμαχοι και μη, όμως, πρέπει να δουν και να πειστούν ότι είμαστε έτοιμοι για όλα. Κι ότι όλες οι επιλογές βρίσκονται στο τραπέζι. Έτσι χτίζονται οι ισχυρές συμμαχίες και αρχίζουν οι «μεγάλοι παίκτες » να ακούν τη γνώμη σου. Και έτσι απομακρύνεται - σ’ ένα βαθμό - η πιθανότητα πολέμου!
Υ.Γ. Εισβολή & Κατοχή, έννοιες στενά συνδεδεμένες με την αποστρατιωτικοποίηση.
*Ο Κωνσταντίνος Καράμπελας έχει σπουδές στην Αρχαιολογία, στις Διεθνείς Σχέσεις κ Διπλωματία και στη Φιλοσοφία