 |
| mohamed_hassan / pixabay |
Έχω πραγματικά συγκινηθεί απεριόριστα από την προσπάθεια να μας προστατεύσουν από τον Covid διαλύοντας το σύμπαν με τα μέτρα, διότι δεν πρέπει να πάθουμε κορονοϊό, αλλά θα ήθελα το ίδιο πάθος και για τις υπόλοιπες ασθένειες, τους καρκίνους, το AIDS, τις ηπατίτιδες, την φυματίωση, τα αυτοάνοσα, αλλά και τις ψυχικές ασθένειες που δημιουργεί αυτή η κατάσταση με τους μπαμπούλες και τους υστερικούς να εύχονται διασωληνώσεις ή καρκίνο στα παιδιά τους σε όσους έχουν ενστάσεις.
Ελένη Παπαδοπούλου
Την περίοδο του lockdown τα ψυχοφάρμακα ξεπούλησαν, να υποθέσω ότι και μετά σε κάποιους το λεξοτανίλ θα έμεινε για καλά στην ζωή τους. Εντάξει όμως, δεν πεθαίνεις από ψυχοφάρμακο, τουλάχιστον δεν έπαθες κορονοϊό, που πάλι δεν πεθαίνεις, εκτός κι αν εχεις και άλλα νοσήματα και εισαι και υπερήλικας, αλλά ΟΚ. Βέβαια το δεν πεθαίνεις είναι μία κουβέντα, διότι το να κυκλοφορείς ως ζωντανό ζόμπυ δεν το λες και ζωή, αλλά ΟΚ και αυτό. Αφού δεν έπαθες κορονοϊό.
Επίσης δεν πεθαίνεις αν μείνεις άνεργος, αν κλείσεις την επιχείρηση σου, αν παίρνεις τον μισό μισθό, αν την μία δουλεύεις και την άλλη όχι, αλλά τουλάχιστον δεν έπαθες κορονοϊό. Κι ας μην έχεις να φας. Κι ας μείνεις χωρίς σπίτι γιατί δεν έχεις να πληρώσεις το δάνειο, το ενοίκιο. Κι ας μείνει το παιδί σου χωρίς σπουδές, γιατί δεν έχεις να πληρώσεις. Δεν έπαθες όμως κορονοϊό.
Δεν πεθαίνεις με μάσκα, δεν πεθαίνεις άμα δεν αγκαλιάσεις τα παιδιά σου, άμα δεν έχεις κοινωνική ζωή, άμα δεν ταξιδέψεις, άμα δεν δεις τους φίλους σου, τους ηλικιωμένους γονείς σου, άμα κλειστείς στο σπίτι σου και περιμένεις απλά να πεθάνεις. Δεν πεθαίνεις. Από κορονοϊό τουλάχιστον.
Το θέμα του κορονοϊού ξεφεύγει πλέον από το πεδίο της ιατρικής, αν και αγγίζει σε μεγάλο βαθμό αυτό της ψυχικής υγείας, εκτός κι αν θέλουμε μία κοινωνία τρελών και βίαιων ανθρώπων, και περνάει στον τομέα της φιλοσοφίας και της πολιτικής.
Είμαστε αθάνατοι; Θέλουμε μήπως να γίνουμε;
Τι είναι η ζωή τελικά τον 21ο αιώνα;
Πόση αποστείρωση μπορεί να αντέξει μία κοινωνία; Πόσο φόβο, πόσο εγκλεισμό;
Ειδικοί για να απαντήσουν σε όλα αυτά δεν είναι οι λοιμωξιολόγοι.
Είναι η κοινωνία.
Ας τελειώνουμε κάποια στιγμή με αυτόν τον ιό. Δεν είναι η μοναδική ασθένεια στον πλανήτη χωρίς φάρμακα και εμβόλια. Είναι όμως η μοναδική που έχει μονοπωλήσει τον δημόσιο λόγο χωρίς λόγο.
Ας βάλουμε μία τελεία επιτέλους κι ας πάμε παρακάτω.