 |
Του Στρατή Μαζίδη
Και τι βλέπουμε; Τα πάντα. Τον "επιτυχημένο" και "διάσημο", τους παρατρεχάμενούς του, τη φιλόδοξη να γίνει κι αυτή "επιτυχημένη" χωρίς πολλά πολλά και τον "απόκληρο" της κοινωνίας που κοιμάται στους δρόμους με το ποτήρι απλωμένο μπας και πέσει κανένα κέρμα μέσα που μαζί με τα υπόλοιπα ίσως βγάλουν ένα κάποιο γεύμα.
Θέλει πραγματικά πολύ κρύο αίμα να είσαι σε μια άλφα δραστηριότητα και δίπλα κάποιος να κοιμάται κατάχαμα. Τόσο κρύο αίμα ώστε μάλλον έχει παγώσει όντας κι ο ίδιος ζωντανός νεκρός.
Ποιος να είναι άραγε αυτός ο άνθρωπος; Πώς βρέθηκε στους δρόμους; Να έχει οικογένεια; Να μην έχει; Να είχε κάποτε δουλειά και μια...φυσιολογική ζωή; Πώς τα έχασε; Δεν τον αναζητά κανείς; Το χαρτόνι του γράφει "Έτσι ξαφνικά βρέθηκα στους δρόμους, παρακαλώ βοηθήστε με. Ευχαριστώ". Όλη του η περιουσία μια σακούλα και δύο κομμάτια χαρτόνι.
Ο ιός δε μας χώρισε. Από μακριά και καθόλου αγαπημένοι είμαστε εδώ και πολλά χρόνια. Η δυστυχία των άλλων κατήντησε φυσιολογικό κι αδιάφορο θέαμα.
Κι η πολιτεία; Αδιάφορη. Μεθυσμένη όπως λέει το τραγούδι. Δεν ενδιαφέρεται για αυτούς τους ανθρώπους. Δεν της προσφέρουν απολύτως τίποτε. Ούτε μετανάστες είναι να πέσουν τα χρήματα από το εξωτερικό, ούτε ψηφοφόροι να τους έχει διαρκώς με μαστίγιο και καρότο, ούτε ΜΜΕ να αναλάβουν καμπάνιες για να μας λένε το μάθημά μας.
Απλά δεν υπάρχουν για αυτήν. Τόσο ξεκάθαρα σκληρό. Μέχρι κι η ντροπή κοκκινίζει για το κατάντημά μας.