Του Στρατή Μαζίδη
Αυτό συμβαίνει και τώρα ως απόδειξη του στίχου που λέει ότι οι κυβερνήσεις αλλάζουν αλλά για τον παραφράσουμε λίγο, η πολιτική παραμένει.
Κάθε φορά που η Κυπριακή Δημοκρατία απειλείται από την Τουρκία ή βιώνει κατάφωρη παραβίαση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, η Ελλάδα μολονότι εγγυήτρια δύναμη και εν πολλοίς υπεύθυνη των όσων βιώνει το μαρτυρικό νησί, μίλα για μία ανεξάρτητη και κυρίαρχη Κύπρο.
Όταν όμως έρχεται η ώρα να οριοθετήσει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, στο ερώτημα και απαίτηση πολλών να το πράξει αυτό με την Κύπρο, η οποία είναι έτοιμη εδώ και πάρα πολλά χρόνια, η μόνιμη επωδός είναι ότι ξεκινάμε πρώτα με τις τρίτες χώρες. Δηλαδή η Κύπρος τι είναι; Επαρχία του ελληνικού κράτους; Κάτι ενδιάμεσο;
Δηλαδή όποτε μας συμφέρει η Κύπρος είναι μία ανεξάρτητη χώρα και όποτε δε μας συμφέρει η Κύπρος είναι κάτι άλλο το απροσδιόριστο;
Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι με τέτοιου είδους αντιλήψεις και προσέγγιση των σοβαρών ζητημάτων της εξωτερικής μας πολιτικής δεν μπορούμε να πάμε πάρα πολύ μακριά.
Και ενώ δίνεται η εικόνα ότι η Ελλάδα ουσιαστικά με κάποιον τρόπο κοροϊδεύει την Κύπρο, στο διεθνή όμως περίγυρο η Ελλάδα εκτίθεται πάρα πολύ σοβαρά όταν η μικρή και σχεδόν αμυντικά ανοχύρωτη Κύπρος αντιστέκεται μόνη της ενώ η πολύ ισχυρότερη και γενικά ισχυρή Ελλάδα τρέχει πίσω από γερμανικά φουστάνια, γαλλικά φουλάρια και αμερικάνικα παντελόνια ζητώντας καταλόγους αλλά όχι επιβολή κυρώσεων.
Εν κατακλείδι εμείς νομίζουμε ότι κοροίδεύουμε την Κύπρο αλλά μάλλον κάποιοι γελάνε μαζί μας.