 |
| ju-dit / pixabay |
Του Στρατή Μαζίδη
Αν η χώρα μας ήθελε να αποφύγει την ένταση με την Τουρκία για να δει πως θα οργανωθεί ακόμη καλύτερα, να ενισχυθεί αμυντικά και να βρει το αντίδοτο στο ότι σε λίγο καιρό θα απωλέσουμε το πλεονέκτημα των υποβρυχίων 214, καθώς θα αρχίσουν κι αυτά να εντάσσονται στον στόλο της γειτονικής χώρας, όφειλε να είχε αγοράσει χρόνο. Βέβαια πιθανότατα χρόνο επιθυμούν να αγοράσουν και οι Τούρκοι ακριβώς μέχρι τα δικά 214 να πέσουν στο νερό, διότι αλλιώς κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς στόλο.
Αυτόν τον πολύτιμο χρόνο θα μπορούσε να τον είχε εξασφαλίσει η ελληνική κυβέρνηση, αν υποθέσουμε ότι πράγματι επιθυμεί μία νίκη απέναντι στην Τουρκία και όχι απλά να της κάνει χώρο αγοράζοντας λίγο χρόνο ηρεμίας, αν είχε μία άλλη προσέγγιση σε δύο σοβαρά ζητήματα της ευρύτερης γεωπολιτικής γειτονιάς μας.
Ας θέσουμε ένα εύκολο ερώτημα, πότε η Τουρκία αποφάσισε να στραφεί και να εστιάσει προς την θαλάσσια περιοχή της ανατολικής Μεσογείου; Αφού πρώτα έκλεισε δύο μέτωπα και διαπίστωσε ότι στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας μπορεί να αλωνίζει ανενόχλητη όσον αφορά την Ελλάδα η οποία μολονότι εγγυήτρια δύναμη, σφυρίζει αδιάφορα, όπως αδιάφορα σφυρίζουν χρόνια τώρα οι Κύπριοι στις φωνές που υποδείκνυαν ότι πρέπει να αποκτήσει σοβαρή άμυνα.
Το πρώτο μέτωπο είναι η ακύρωση του σχεδίου του λεγόμενου κουρδικού διαδρόμου στη βόρεια και Ανατολική Συρία. Μία επιχείρηση που εξελίχθηκε σε τρεις φάσεις ξεκινώντας το Σεπτέμβριο του 2016 και ολοκληρώνοντας στα τέλη του 2019. Η Τουρκία διασφάλισε το μαλακό της υπογάστριο κι αφού πρώτα είχε πραγματοποιήσει τη δήθεν αντι-τρομοκρατική επιχείρηση εντός των συνόρων μετά τις εκλογές του 2015 εξαφανίζοντας ολόκληρες κουρδικές πόλεις από το χάρτη όπως το Lice.
Το δεύτερο μέτωπο είναι ο πόλεμος της Λιβύης εκεί όπου τελικά η Τουρκία πέτυχε να έχει ρόλο στην επόμενη μέρα έχοντας κόψει κατά κάποιον τρόπο τη χώρα στα δύο ενώ χάρη στην ανοχή της Δύσης, κατάφερε να ανατρέψει την πολιορκία της Τρίπολης και να εδραιώσει μία μεγαλύτερη έκταση ελέγχου στα δυτικά της χώρας για τη GNA. Το πρόσφατο μυστικό ταξίδι στην Τουρκία του νέου προσωρινού πρωθυπουργού της Λιβύης και οι δηλώσεις του περί ισχύος του μνημονίου Τρίπολης-Τουρκίας, αποδεικνύει την παρουσίαση της γειτονικής χώρας στο λιβυκό αύριο.
Εν ολίγοις μόλις η Τουρκία έκλεισε αυτά τα δύο μέτωπα αποφάσισε να ασχοληθεί πιο ενεργά με τη χώρα μας έχοντας και τα ανύπαρκτα αποτελέσματα των εξετάσεων στην Κύπρο. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα όφειλε να είχε μία δική της στρατηγική που θα υλοποιούσε στον Α ή Β βαθμό με σκοπό να προξενήσει περιφερειακές ζημιές στην Τουρκία ώστε να την κρατά παράλληλα σοβαρά απασχολημένη.
Δυστυχώς όμως όσον αφορά το θέμα της Συρίας η Ελλάδα έχει συνταχθεί πίσω από τη Δύση μη έχοντας δική της στρατηγική. Εξακολουθεί να μην έχει διπλωματικές σχέσεις με τη Συρία. Επιπλέον δεν έχει καθόλου σχέσεις με την αυτόνομη κουρδική διοίκηση στη Ροζάβα την οποία θα μπορούσε ενδεχομένως με διάφορους τρόπους να τροφοδοτήσει και να εξοπλίσει. Για ποιο λόγο πχ βλέπουμε αντιπροσωπεία των Κούρδων της Ροζάβα να έχει επισκεφτεί το Παρίσι αλλά όχι την Αθήνα; Η Ελλάδα απλά στο θέμα της Συρίας ήταν και παραμένει ανύπαρκτη ενώ θα έπρεπε να κρατά έντονη τη φλόγα στα νοτιο-ανατολικά σύνορα της Τουρκίας. Επιπρόσθετα για λόγους ιστορίας η Ελλάδα όφειλε να είναι παρούσα στη Συρία και με ρόλο προστατευτικό της Χριστιανοσύνης στο ιστορικό της λίκνο.
Όσον αφορά τη Λιβύη η χώρα μας υπήρξε επίσης ανύπαρκτη όπως και η Αίγυπτος η οποία αποτελεί την απόδειξη ότι δεν φτάνει να έχεις μόνο πολλά και δυνατά όπλα αλλά χρειάζεται να είσαι και έτοιμος να τα χρησιμοποιήσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Χάφταρ ήρθε κάποτε στην Αθήνα. Τι του δώσαμε; Μάλλον τίποτα και όχι μόνο αυτό αλλά δεν καταφέραμε σε συνεργασία με την Αίγυπτο να αποτρέψουμε τη δημιουργία αυτής της μεγάλης αερογέφυρας που ακόμα εξακολουθεί να υφίσταται και μέσω της οποίας η Τουρκία τροφοδοτεί την κυβέρνηση της Τρίπολης με μαχητές και όπλα. Φοβηθήκαμε την Τουρκία περισσότερο από όσο θα έπρεπε και απόδειξη για αυτό είναι ο βομβαρδισμός της λιβυκής βάσης της αλ Ουατίγια όπου εμείς μπορεί να μη γνωρίζουμε αλλά η Τουρκία σίγουρα ξέρει ποιος ισοπέδωσε τη βάση αλλά δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Το λεγόμενο παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο που θεωρητικά ανατράπηκε μέσω μιας συμφωνίας με την Αίγυπτο με μεγάλο βαθμό παραχώρησης περιοχών ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων θα μπορούσε να είχε ανατραπεί μέσα από μία καλύτερη ενίσχυση του οπλοστασίου του Εθνικού στρατού της Λιβύης. Ούτε όμως εδώ κινηθήκαμε καθόλου.
Η χώρα μας μπορεί να προσπαθεί να κάνει κάποια βήματα όπως φάνηκε στις συμφωνίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο χωρίς να δίνει λογαριασμό σε τρίτους όσο κι αν αυτές είχαν σημαντικότατες παραχωρήσεις που με τη δεύτερη ήδη τις βλέπουμε μπροστά μας, ωστόσο εξακολουθεί να διακρίνεται από τη γνωστή φοβικότητα και να συντάσσεται πίσω από τρίτους όσον αφορά θέματα της γειτονιάς μας στην οποία εμείς καλούμαστε να ζήσουμε.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική ανεξαρτήτως κομμάτων και ιδεολογιών όφειλε να έχει έναν στρατηγικό στόχο και να είχε δραστηριοποιηθεί καλύτερα στον πόλεμο της Συρίας και της Λιβύης, αλλά και το σύνολο των περιφερειακών προβλημάτων της Τουρκίας. Επιπροσθέτως θα καλούμασταν να σταθούμε και στους δύο αυτούς πολέμους με τη σωστή πλευρά της ιστορίας καθώς στη Συρία έχουμε έναν νόμιμο στρατό απέναντι σε τρομοκράτες ενώ στη Λιβύη μία ισλαμιστική κυβέρνηση στην Τρίπολη της οποίας η θητεία είχε λήξει προ πολλού απέναντι σε ένα κοσμικό καθεστώς που εδρεύει στην Κυρηναϊκή.
Εν κατακλείδι οφείλουμε όλοι να καταλάβουμε ότι οι πόλεμοι απέναντι σε μία χώρα ή σε ένα ιστορικό μας αντίπαλο δε διεξάγονται πάντοτε απευθείας αλλά και δια αντιπροσώπων και η Ελλάδα όφειλε να φροντίζει να δημιουργεί ζημιές στην Τουρκία, όπως η τελευταία το έπραξε σε Συρία, Λιβύη και Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Αντ' αυτού βλέπουμε εδώ και μήνες στην Τουρκία στα έξι ναυτικά μίλια έξω από την Στρογγύλη και τον Δένδια να τρέχει στο Κάιρο για ένα..."τεχνικό" ζήτημα που όμως προκάλεσε πλήρη κινητοποίηση.